Waarom heb je niets klaargemaakt voor mama’s komst? 🤨 — schreeuwde haar man, hoewel hij een week geleden zelf had aangekondigd dat ze voortaan een gescheiden budget zouden hebben.
Natalia zat in de keuken en keek hoe de wind buiten de laatste bladeren van de bomen rukte. Oktober was koud en regenachtig verlopen. In het appartement was het ook fris — de verwarming was pas een paar dagen geleden aangezet en de radiatoren waren nog niet goed opgewarmd.
De vrouw dronk haar thee op en keek op de klok.
Half acht ’s avonds. Haar man had een uur geleden thuis moeten zijn van zijn werk, maar hij was er nog steeds niet. Natalia maakte het eigenlijk niet zoveel meer uit. De laatste tijd kwam Viktor steeds later thuis, met excuses over overuren en vertragingen.
Hun dochter Vika zat in haar kamer huiswerk te maken. Het meisje was negen jaar oud en zat in de tweede klas. Braaf, gehoorzaam, ijverig. Natalia was trots op haar dochter.
Ze stond van tafel op en liep naar de koelkast. Ze deed de deur open — bijna leeg. Een beetje kip, een pak pasta, een paar eieren. Voor meer was er geen geld. Natalia had drie dagen geleden haar salaris gekregen, maar moest al bijna de helft uitgeven aan schoolspullen voor Vika en de betaling van internet.
Natalia werkte als manager bij een klein handelsbedrijf. Het loon was gemiddeld, maar stabiel. Vroeger was dat genoeg, omdat haar man ook geld bijdroeg aan het gezamenlijke budget. Vroeger.
Ze sloot de koelkast en ging weer aan tafel zitten. Ze pakte haar telefoon en scrolde gedachteloos door het nieuws. Haar gedachten waren heel ergens anders.
Een week geleden was er een grote ruzie geweest. Viktor was boos thuisgekomen, had zijn tas op de bank gesmeten en begon te klagen dat het geld niet toereikend was, dat hij alles alleen moest betalen, dat Natalia te weinig verdiende en geen idee had hoe moeilijk het was om een gezin te onderhouden.
Natalia had het toen niet meer kunnen verdragen. Ze herinnerde haar man eraan dat zij ook werkte, ook geld verdiende, ook meebetaalde aan de huur en het eten. Dat Viktor de laatste zes maanden steeds minder geld naar huis bracht, met verwijzingen naar leningen en schulden waar Natalia eerder nooit van had gehoord.
Haar man werd toen nog bozer. Hij schreeuwde dat hij het zat was om alles alleen te trekken, dat hij niemand meer iets zou geven, dat ze voortaan een gescheiden budget hadden. Ieder voor zich.
Natalia had toen zwijgend geknikt. Goed. Gescheiden is gescheiden.
De volgende dag stopte ze met het kopen van eten voor haar man. Ze kookte alleen voor zichzelf en voor haar dochter. De vaste lasten deelde ze in tweeën — ze betaalde haar helft en liet de andere helft aan Viktor over. Verder niets gezamenlijks meer.
De eerste twee dagen zweeg haar man. Hij kwam thuis, keek naar de gedekte tafel met twee borden — één voor Natalia en één voor Vika — en ging dan naar zijn kamer. Daarna begon hij eten te bestellen of kant-en-klare maaltijden in de winkel te kopen.
Maar na een paar dagen werd het duidelijk dat dit leven Viktor niet beviel. Hij begon te mopperen. Eerst zachtjes, daarna steeds harder.
— Er is niets te eten in de koelkast, — mopperde Viktor terwijl hij met open deur stond te kijken.
— Koop dan zelf wat, — antwoordde Natalia zonder haar blik van haar telefoon op te heffen.
— Weer alleen pap op tafel, — ging haar man verder terwijl hij in de pan keek.
— Dat is voor mij en Vika. Jij wilde toch een gescheiden budget, — herinnerde Natalia hem kalm.
Viktor fronste, maar durfde niet te reageren. Hij had immers zelf dit systeem voorgesteld.
Een week ging voorbij. Natalia was gewend aan het nieuwe ritme. Het was zelfs makkelijker geworden — ze hoefde niet na te denken over wat ze voor haar man moest koken en kocht niets overbodigs. Alleen voor zichzelf en haar dochter.
Viktor leek steeds ontevredener. Hij at voornamelijk bezorgmaaltijden en kant-en-klaar eten. Hij viel af, werd bleek, maar wilde niet toegeven dat hij zich vergist had.
Op vrijdagavond kwam hij eerder dan gewoonlijk thuis. Natalia was net bezig met het avondeten — kip met aardappelen in de oven. De geur vulde het hele appartement.
Viktor kwam de keuken in en snoof.
— Ruikt lekker, — mompelde hij.
— Het avondeten is voor mij en Vika, — antwoordde Natalia zonder om te kijken.
— Begrijpelijk, — zei Viktor, bleef nog even staan en verliet toen de keuken.
Een half uur later dekte Natalia de tafel. Ze riep haar dochter. Vika kwam aangerend en ging aan tafel zitten. Natalia verdeelde de kip en aardappelen over twee borden. Twee porties.
Viktor kwam uit zijn kamer en keek naar de tafel. Zijn gezicht betrok.
— En voor mij niets? — vroeg hij.
— Jij wilde een gescheiden budget. Dit is mijn eten. Van mijn geld, — antwoordde Natalia rustig.
— Ik woon ook in dit huis!
— Klopt. En je kunt zelf koken. Of bestellen. Wat je wilt.
Viktor balde zijn vuisten maar zweeg. Hij draaide zich om en ging naar zijn kamer. De deur sloeg dicht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
