— Wil hij nog meer soms? — reageerde Ljoeda geschokt. — Ik wilde hem net vertellen dat ik huurders had gevonden.
— Meer niet. Hij heeft schulden…
— Dan moet hij zijn dure auto verkopen, — stelde de vrouw voor.
— Die staat onder lening.
— Nou, dan… kan niemand hem nog helpen.
— Er zal wel iemand helpen. Moeder zal hem vast weer uit de problemen trekken, — zei Andrej somber.
— Laat haar maar. Ik begrijp dat het je ouders zijn, maar je broer redden is niet jouw verantwoordelijkheid.
Een paar maanden later viel alles op zijn plaats.
Op een dag hoorde Andrej via een gemeenschappelijke kennis dat zijn ouders het testament hadden ingetrokken en hun appartement in het centrum al hadden verkocht. Het geld was voldoende om een deel van Nikita’s schulden af te lossen en zelf een klein eenkamerappartement aan de rand van de stad te kopen.
Nu woonden ze in een krappe chroesjtsjovka, ver weg van het vroegere gemak en rumoer. Nikita zat nog steeds met schulden, maar zijn moeder, moe van zijn eeuwige verzoeken en mislukkingen, drong er voor het eerst in haar leven op aan dat hij een normale baan nam. De creatieve projecten waren verleden tijd — nu stond hij op met de wekker en ging naar kantoor, al mopperend in het begin.
En bij Andrej en Ljoedmila liep het leven rustig en gelijkmatig. Ze bleven wonen in hun eigen appartement, en dat van oma leverde gestaag inkomsten op uit verhuur. Niemand kon hen dicteren wat ze met hun eigendom moesten doen, en ze waren aan niemand iets verplicht.
Voor hun kinderen wilden ze alleen het beste — voor zowel Denis als Milana, zonder onderscheid tussen “favoriet” of “zelfredzaam”. In hun gezin was het normaal om beiden te helpen, en niet alleen degene die het hardst klaagde.
En waarschijnlijk was dat precies het belangrijkste verschil tussen hun gezin en dat waarin Andrej was opgegroeid.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
