— Aha. Zijn eigen zaken. — Rita glimlachte schamper, zonder een spoor van vrolijkheid. — En andermans huis weggeven, dat valt zeker niet onder zijn zaken?
Het meisje op Inna’s arm begon opnieuw te jammeren. Ook de jongen snikte nog steeds, met zijn gezicht in zijn mouw gedrukt.
— Rita, alsjeblieft, — smeekte Inna. — We zijn toch familie. Vroeger waren we hechte mensen. Gun ons dit…
— Familie? — Rita fronste. — We waren alleen familie zolang ik met je broer getrouwd was. Na de scheiding zijn we helemaal geen familie meer.
— Maar toch…
— Geen “maar”! — onderbrak Rita haar. — En trouwens, wat maakt het uit? Zelfs al waren we familie, dan nog geeft dat je geen enkel recht om over andermans eigendom te beschikken!
Inna zette haar dochtertje op de grond en richtte zich op. In haar ogen verscheen iets halsstarrigs, iets vastbeslotens.
— Weet je wat, Rita, — zei Inna op een toon die Rita nooit eerder van haar gehoord had. — Je kunt ons natuurlijk wegsturen. Maar denk er eens over na: het huis stond een jaar leeg. Wij hebben het gelucht, schoongemaakt, de tuin op orde gebracht. Misschien wordt het tijd dat je ophoudt zo… gierig te zijn?
Rita verstijfde ter plekke, knipperde verbijsterd met haar ogen en wist niet hoe te reageren.
— Gierig? — herhaalde Rita, toen ze eindelijk weer kon spreken. — Ik ben gierig omdat ik vreemde mensen niet in mijn eigen huis laat wonen?…
— We zijn geen vreemden! — riep Inna fel. — We kennen elkaar al zoveel jaren! En bovendien, wat maakt het jou uit? Jij woont hier toch niet!
— En hoe weet jij dat ik hier niet woon? — Rita’s stem werd steeds zachter en gevaarlijker. — Misschien was ik juist van plan om hier de hele zomer door te brengen?
— Van plan? — snoof Inna. — Vorig jaar was je dat ook van plan? En twee jaar geleden ook?
Rita balde haar vuisten. De brutaliteit van Inna was verbluffend. Eerst zomaar in een andermans huis gaan wonen, en nu ook nog uitleggen aan de eigenares waarom die geen recht heeft zich te verontwaardigen.
— Luister goed naar me, — sprak Rita langzaam. — Morgen vroeg pakken jullie je spullen en vertrekken. Klaar. Geen discussie.
— Rita, ben je nou helemaal gek geworden? — Inna stapte naar voren, haar ogen fonkelden van woede. Hoe durf je!
— Gek geworden? — Rita lachte, maar het klonk hysterisch. — Jullie hebben mijn huis bezet, wonen hier als eigenaars, en ík ben degene die gek is?
De jongen barstte opnieuw in tranen uit, en dit keer begon ook het meisje te huilen. Het gehuil van de kinderen vulde de keuken en galmde tegen muren en plafond.
— Zie je wel wat je hebt aangericht! — schreeuwde Inna, terwijl ze probeerde boven het gejammer uit te komen. — Tevreden?
Rita keek naar de huilende kinderen en voelde hoe binnenin alles samenkneep tot een pijnlijk harde knoop. Aan de ene kant deed het haar echt pijn om de kinderen zo te zien. Aan de andere kant — waarom zou zij boeten voor de brutaliteit van hun ouders?
— Dit is jullie schuld, — zei Rita. — Niet de mijne.
— We wilden alleen maar vakantie vieren! — Inna pakte haar huilende dochter op. — Is dat nou zo erg?
— Vier vakantie, maar niet in mijn huis!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
