Oleg en Andrej trokken haastig hun jassen aan en glipten de deur uit, mompelend iets over een “ongeschikt moment” en “we bellen later wel.”
En Lena bleef Igors spullen naar buiten dragen. Zijn schoenen, zijn aktetas, zijn favoriete mok met het logo van zijn voormalige bedrijf.
— Lena! — Igor greep haar bij de arm. — Wat is er met je? Leg het me tenminste uit!
Ze schudde zijn hand los en bracht de laatste lading naar buiten. Eén van de tassen viel, er rolde wat kleding uit, en daarna lag de laptop gevaarlijk dicht bij de traprand. Igor stortte zich op de tassen, probeerde ze op te rapen en schreeuwde dat ze gek was, dat dit niet kon, dat dit ook zijn huis was.
— Morgen vraag ik de scheiding aan, — zei Lena zacht, terwijl ze in de deuropening stond.
— Wat?!
— Morgen ga ik naar de advocaat. Ik dien een verzoek tot echtscheiding in.
— Lena, dat kun je niet doen… We zijn een gezin! Ik hou van je! Ik zit gewoon in een moeilijke periode…
— Die moeilijke periode duurt nu al twee jaar, — zei ze. — En ik wil er geen deel meer van uitmaken.
— Maar waar moet ik heen? Ik heb geen geld, geen werk…
— Dat is niet mijn probleem.
— Lena, wacht! We kunnen alles bespreken, ik zal veranderen, werk zoeken…
— Vaarwel, Igor.
Ze sloot de deur en leunde er met haar rug tegenaan. Achter de deur klonken nog lang zijn geschreeuw, smeekbedes, dreigementen. Toen werd het stil.
Lena liep naar de badkamer, draaide de kraan open en huilde voor het eerst in twee jaar niet van verdriet, maar van opluchting.
De volgende ochtend diende ze inderdaad de scheidingspapieren in. En een week later bezorgde het concept dat ze die bewuste nacht had afgemaakt, het bureau het grootste contract in de geschiedenis van het bedrijf. Haar baas bood haar de functie van artdirector aan.
Igor probeerde nog maandenlang terug te keren. Hij belde, stuurde berichten, wachtte haar op bij kantoor. Hij beloofde te veranderen, een baan te vinden, weer de oude te worden.
Maar Lena herinnerde zich die avond. Ze herinnerde zich zijn stem aan de telefoon: “Waar hang je uit?!” Ze herinnerde zich de jaren van vernedering, dwang, gebrek aan respect.
En ze begreep dat de oude Igor er niet meer was. Misschien had hij nooit bestaan. Misschien had hij zich altijd verscholen achter een masker dat afviel toen er geld en macht kwamen.
Een jaar na de scheiding kocht Lena een klein appartement in het centrum. Ze kreeg opnieuw promotie. Ze ontmoette een man die haar mening vroeg, die belangstelling toonde voor haar werk en nooit tegen haar schreeuwde.
Igor vond nooit meer een vaste baan. Het laatste dat ze via gemeenschappelijke kennissen over hem hoorde, was dat hij als koerier werkte bij een klein bedrijf en nog steeds plannen maakte om zich op zijn voormalige collega te wreken.
Lena huilde ’s nachts niet meer. En ze had geen spijt van die avond waarop ze voor het eerst in jaren haar eigen leven boven zijn grillen stelde.
Soms, wanneer ze langs hun oude huis liep, dacht ze terug aan de Igor op wie ze ooit verliefd was geworden. En ze voelde geen verdriet om het verloren huwelijk, maar om het feit dat een mens zo kan veranderen. Dat geld en macht een liefhebbende echtgenoot kunnen veranderen in een tiran, en het verlies daarvan — in een verbitterde mislukkeling.
Maar ze was niet langer bereid zichzelf op te offeren voor andermans ambities en frustraties. Ze had geleerd zichzelf te waarderen. En dat was de belangrijkste les van dat hele verhaal.
Lena liep door de avondlijke stad naar haar nieuwe huis, waar een warme maaltijd, een goed boek en stilte op haar wachtten. Waar niemand schreeuwde, niets eiste, haar niet kleineerde.
Waar ze eindelijk vrij was.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
