— Waar hang je uit?! Ik heb je toch gezegd dat ik vandaag gasten heb! — schreeuwde haar man door de telefoon, maar ze hing gewoon op en begon zijn spullen in te pakken.
Lena herinnerde zich die dag nog goed, toen Igor thuiskwam met een brede glimlach en een fles champagne in zijn hand. Het was vier jaar geleden, toen ze nog samen in de keuken lachten, toen hij haar ’s ochtends voor zijn werk nog kuste, toen ze nog geloofde dat ze een stel waren en niet een heer en zijn dienstmeisje.
— Lenka, je gelooft het niet! — toen draaide hij haar door de woonkamer rond, en zij lachte, zich tegen zijn schouder aan drukkend. — Ik ben benoemd tot afdelingshoofd! Stel je voor? Hoofd van de afdeling! Salaris, plus een percentage van de omzet van de afdeling! Dat is drie keer zoveel als ik daarvoor kreeg!
Ze was blij voor hem. Igor had hier zo lang naar gestreefd, werkte tot laat, studeerde, volgde trainingen. Hij had die promotie verdiend. En toen leek het haar dat hun leven vanaf dat moment alleen maar beter zou worden.
De eerste maanden was dat ook zo. Igor straalde van geluk, kocht cadeaus voor haar, nam haar mee naar dure restaurants. Ze planden een vakantie in Italië, praatten over kinderen, over een groot appartement. Ook Lena maakte carrière — in het reclamebureau waar ze werkte kregen haar projecten prijzen, en klanten vroegen speciaal om haar.
Maar langzaam begon er iets te veranderen. Igor bleef steeds vaker laat op kantoor en toonde steeds minder belangstelling voor haar werk. En toen, ongeveer een half jaar na zijn promotie, zei hij plotseling:
— Len, waarom heb jij eigenlijk die baan nodig? Denk zelf na — ik verdien nu goed, ik kan het gezin onderhouden. Jij zou je met het huis en jezelf kunnen bezighouden… Ik voel me ongemakkelijk als collega’s vragen wat mijn vrouw doet en ik moet zeggen dat ze ergens reclame maakt.
— Hoezo, “ergens reclame maakt”? — Lena begreep toen niet eens of hij een grapje maakte. — Igor, ik ben een senior specialist! Ik heb een team van twaalf mensen, mijn projecten…
— Nou en? — hij haalde zijn schouders op. — We hebben nu geld. Waarom die stress en die zenuwen? Thuis zul je een koningin zijn, en niet zomaar een… creatieveling.
Lena dacht toen dat hij gewoon moe was, dat het tijdelijk was. Maar Igor bleef aandringen. Hij zei dat echte vrouwen van succesvolle mannen niet werken, dat haar carrière kinderspel was vergeleken met zijn verantwoordelijkheid.
— Ik onderhoud het gezin! — herhaalde hij. — En jij? Jij speelt met je plaatjes en slogans!
Lena verzette zich maandenlang. Maar Igor werd steeds hardnekkiger, en hun relatie steeds kouder. Uiteindelijk gaf ze toe. Ze diende haar ontslag in, nam afscheid van haar team en van de projecten die voor haar als kinderen waren.
— Zie je wel hoe goed dit is, — zei Igor toen ze hem voor het eerst thuis ontmoette met een gekookt diner. — Nu ben je een echte vrouw.
Maar “echte vrouw” bleek een bittere titel. Igor begon haar steeds meer als huishoudelijk personeel te behandelen. Hij vroeg niet — hij beval. Hij bedankte haar niet voor het eten — hij vond het vanzelfsprekend. Wanneer collega’s of vrienden langskwamen, vroeg hij niet of Lena wilde koken — hij stelde haar gewoon voor een voldongen feit.
— Morgen komen Serjoga en Maks langs. Maak iets met vlees. En koop een goede taart.
En Lena knikte gedwee, omdat ze van hem hield. Omdat ze geloofde — dit is tijdelijk, hij zal veranderen, alles komt goed.
Maar alles veranderde juist de andere kant op.
Igor kwam die avond thuis zo donker als een onweerswolk. Zijn gezicht grauw, zijn handen trilden. Hij ging op de bank zitten en zweeg lange tijd.
— Wat is er gebeurd? — vroeg Lena.
— Ontslagen, — zei hij zacht. — Ze hebben me er gewoon uitgegooid.
— Hoezo ontslagen? Waarom?
— Ze zeggen dat ik steekpenningen aannam. Dat ik met klanten kortingen regelde in ruil voor een percentage. Complete onzin! — Igor sloeg met zijn vuist op tafel. — Dat heeft Vitalik allemaal in scène gezet! Die klootzak die ik voorbijgestreefd ben bij die benoeming. Hij heeft ze leugens over mij verteld, en ze hebben niet eens de moeite genomen het uit te zoeken. Ze hebben me er gewoon uitgegooid!
Lena omhelsde hem, streek over zijn hoofd. Ze zei dat alles goed zou komen, dat hij een nieuwe baan zou vinden, dat hij ervaring en connecties had…
Maar de maanden gingen voorbij en er kwam geen werk. Niemand wilde Igor aannemen. De geruchten over zijn oneerlijkheid verspreidden zich snel in de sector, en zijn cv belandde meteen in de prullenbak zodra HR zijn naam zag.
Lena moest zelf werk zoeken. Maar na twee jaar pauze bleek dat bijna onmogelijk. Uiteindelijk kreeg ze een baan als junior creative bij een klein bureau — op dezelfde positie die ze acht jaar eerder had gehad. Het salaris was vier keer lager dan dat van vroeger.
En Igor veranderde intussen in een ander mens. Hij begon te drinken. Eerst ’s avonds, daarna ook overdag. Hij schreeuwde tegen Lena om de kleinste dingen. Verweet haar dat ze te weinig verdiende, dat ze slecht kookte, dat het appartement vies was.
— Ik heb jou onderhouden! Jou alles gegeven! En waar is je dankbaarheid?! — brulde hij. — Jij kunt niet eens normaal voor het gezin zorgen!
Lena werkte twaalf uur per dag, probeerde weer connecties op te bouwen, het verloren terrein in te halen. En thuis wachtten haar vuile afwas, een lege koelkast en een dronken man met verwijten.
Het ergste was dat Igor niet eens naar werk zocht. Hij zat de hele dag achter de computer en bedacht plannen om zich op Vitalik te wreken. Hij las fora waar over hun voormalige bedrijf werd gesproken, schreef anonieme klachten naar de belastingdienst en probeerde belastend materiaal te vinden.
— Ik maak hem kapot, — mompelde hij, starend naar het laptopscherm. — Ik zal iedereen laten zien wie hij werkelijk is.
— Igor, — zei Lena voorzichtig, — misschien is het beter om je te concentreren op het zoeken naar werk? Ik weet een paar bedrijven waar…
— Hou je mond! — snauwde hij. — Jij snapt er niks van! Eerst reken ik af met dat kreng, en daarna…
Maar dat “daarna” kwam nooit.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
