— Helpen? Serezja, in een half jaar heeft je moeder mij nog geen enkel vriendelijk woord gezegd. Alles wat ik doe — is verkeerd. Alles wat ik koop — is niet goed. Alles wat ik kook — is niet lekker. Tegelijkertijd verwacht ze dat ik haar ontvang als een eregast, de tafel dek en haar vermaak. Is dat hulp?
— Nou… misschien wil ze gewoon dat alles in orde is…
— Serezja, heb jij haar ook maar één keer gezegd dat ik een goede vrouw ben? Dat jij tevreden bent met hoe ik kook, het huishouden doe, voor jou zorg?
Hij zweeg. En ik begreep het antwoord.
De volgende keer herhaalde het verhaal zich.
— Waar ga je nu weer naartoe? Mama komt toch! — riep Serezja verontwaardigd toen hij zag dat ik me aankleedde.
— Naar Natasja. We gaan wat zitten en praten.
— En het avondeten dan? Mama zal hongerig zijn!…
— Serezja, je bent dertig jaar. Je bent een volwassen man. Kun je je eigen moeder dan niet te eten geven?
— Maar dat is toch… dat zijn vrouwenwerk!
Ik bleef staan en keek hem aan. Had ik echt twee jaar met deze man samengeleefd zonder te zien wie hij werkelijk was?
— Wat voor vrouwenwerk bedoel je? Koken voor je moeder, die me niet kan uitstaan?
— Ze haat je niet… ze heeft gewoon zo’n karakter. Ze valt bij iedereen over dingen.
— Nee, Serezja, ze valt alleen over míj. En dat weet je heel goed.
Hij werd rood, maar hield vol:
— Jij bent mijn vrouw! Mama heeft recht op jouw respect!
— En ik heb recht op bescherming van mijn man! Maar ik kan me niet herinneren dat je ooit voor me bent opgekomen.
En ik ging weg.
Die oorlog duurde een maand. Elke keer als er een bezoek van Lidia Petrovna werd aangekondigd, verdween ik uit huis. En Serezja werd steeds bozer.
— Anja, zo kan het niet doorgaan! — zei hij na weer een bezoek van zijn moeder. — Mama is in tranen vertrokken! Ze zegt dat je haar haat!
— En ze vergist zich niet.
— Hoe kun je dat zeggen?!
— Heel eenvoudig. Serezja, in de twee jaar dat we getrouwd zijn, heeft je moeder me nog nooit bij mijn naam genoemd. Voor haar ben ik “je vrouw”, “dat meisje” of gewoon “zij”. Ze bekritiseert elke stap die ik zet, elke beslissing die ik neem. Ze eist dat ik het hele huis naar haar smaak verander. Tegelijkertijd gedraagt ze zich alsof ik een dienstmeid ben die haar moet bedienen. En jij steunt haar daarin.
— Ik steun helemaal niemand! Het is gewoon dat mama…
— Mama, mama, mama! — barstte ik los. — Serezja, ze is tweeënzestig! Ze is een volwassen vrouw die prima voor zichzelf kan zorgen! Maar ze speelt liever de rol van verwende prinses, en jij moedigt dat aan!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
