— Jij voelde je ongemakkelijk? — Anna draaide zich naar hem toe. — En hoe denk je dat ík me voelde, elk weekend als een dienstmeisje? Hoe denk je dat ik me voelde toen jouw moeder mijn huis als het hare opeiste?
Sergej zuchtte.
— Je hebt gelijk. Ik had eerder moeten ingrijpen. Het spijt me.
Ze zaten samen aan de oever, luisterend naar het klotsen van het water en het ruisen van het riet. De zon zakte langzaam weg en kleurde de lucht roze.
— Weet je, — zei Anna, — ik wilde haar niet kwetsen. Maar ik kon het niet langer verdragen. Liever dat ze mij ziet als een slechte schoondochter, dan dat ik haar ga haten om wat ze met mijn leven doet.
— Ze komt niet meer terug, — herhaalde Sergej. — Echt niet.
Anna knikte. Er was een beetje verdriet — de relatie met haar schoonmoeder was definitief verstoord. Maar er was ook opluchting. Voor het eerst in maanden kon ze haar weekend plannen zonder angst dat er opeens een witte “Logan” het erf op zou rijden vol hongerige gasten.
— Zullen we naar huis gaan? — stelde Sergej voor. — Ik maak het avondeten.
— Goed, — stemde Anna in. — Maar eerst bel ik mama. Ik zeg dat we morgen bij haar langs willen komen. Gewoon zo — ik bel en vraag of het uitkomt. Zoals beschaafde mensen dat doen.
Sergej glimlachte.
— Ik heb de hint begrepen.
Ze liepen samen hand in hand over het bospad naar huis. De datsja begroette hen met stilte en rust. Op de veranda lagen nog verkreukelde kussens in de stoelen en een paar peuken in de asbak — de enige sporen van de recente gasten.
Anna gooide de peuken weg en klopte de kussens op. Morgen zou ze zich met de tuinbedden bezighouden, zoals gepland. Overmorgen zou ze eindelijk beginnen in het boek dat ze al zo lang wilde lezen. Of misschien haar vriendin Olga uitnodigen — die altijd van tevoren belt en natuurlijk iets lekkers voor bij de thee meeneemt.
Echte gasten. Gewenste gasten.
’s Avonds, terwijl ze op de veranda thee dronken, dacht Anna eraan dat je soms moed moet verzamelen om “nee” te zeggen. Ook al lijkt het bot, ook al wordt iemand boos — het recht op je eigen leven is belangrijker dan de goedkeuring van anderen.
Valentina Petrovna kwam nooit meer naar de datsja. Soms zagen ze elkaar in de stad, op familiefeesten, en de schoonmoeder gedroeg zich opvallend kil. Maar dat deerde Anna niet. Ze had haar eigen datsja, haar eigen weekenden en haar eigen recht om te beslissen wie ze in haar leven toeliet.
En het recht om “nee” te zeggen — dat is óók een stukje geluk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
