— Omdat je het voorbeeld gaf van wie ik niet wil zijn. Elke verwijt maakte me sterker. Elke veroordeling versterkte mijn vertrouwen in mijn keuze. Dankjewel daarvoor.
En ze hing op.
Nu zitten zij en Gleb ’s avonds op het balkon, drinken thee en maken plannen. Over reizen, over de toekomstige kinderkamer, over hoe ze het kind zullen leren zichzelf te zijn. Mama bezoekt hen elke maand — ze speelt in een volks theater en straalt van geluk. Nastja is toegelaten tot de regieopleiding en maakt korte films. En tante Zina… tja, ieder zijn eigen lot.
Soms moet je ver weg gaan om te ontdekken wie je werkelijk bent. Soms moet je oude banden verbreken om nieuwe, echte te smeden. En soms moet je jezelf gewoon toestaan jezelf te zijn, ook al vindt niet iedereen dat leuk.
Marina denkt vaak aan dat meisje dat twee jaar geleden haar geboortestad verliet, weg van andermans verwachtingen. Hoe bang en verloren ze was. Als ze haar vanuit de toekomst kon toespreken, zou ze zeggen: “Hou vol, kleintje. Het komt allemaal goed. Beter dan je je kunt voorstellen.”
En dan streelt ze haar inmiddels duidelijk bolle buik en fluistert:
— En jij, kleintje, niemand zal je ooit dwingen ‘correct’ te zijn. Dat beloof ik.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
