— Het moet werken… het móét werken…
Ze toetste Olga’s nummer in. Er werd pas na de vijfde toon opgenomen.
— Nou, van gedachten veranderd? — klonk Olga’s venijnige stem.
— Ik wil mijn spullen, — zei Nina kalm. — Tenminste mijn documenten.
— Kom morgen. Overdag. Sergej is dan op zijn werk.
— Ik kom vanavond. Over een uur.
— Heb je me niet gehoord?..
— Anders kom ik met de politie. Ik heb het recht mijn persoonlijke eigendommen op te halen.
Stilte.
— Goed. Kom dan.
Precies om negen uur ’s avonds stond Nina voor de deur van haar — nee, níet meer haar — appartement. In haar hand klemde ze de oude sleutel, die Sergej ooit in haar tas had laten zitten.
Olga deed open.
— Snel en zonder drama, afgesproken?
Nina liep zwijgend naar binnen. Het huis rook naar vreemde parfum en eten dat ze nooit had klaargemaakt.
— Waar is Sergej?
— Weg, iets regelen.
Nina liep naar de slaapkamer, waar haar opnieuw de adem werd ontnomen — aan de muur hingen nu foto’s van Olga en Sergej. Alsof zij al lang een stel waren.
— Schiet op, — zei Olga vanuit de deuropening, armen over elkaar.
Nina opende de kast en begon de overgebleven spullen in een tas te doen. Toen viel haar blik op het nachtkastje — daar lag Sergej’s telefoon.
— Hij heeft hem laten liggen…
— Niet aankomen! — Olga stapte naar voren.
— Ik heb mijn oude nummer nodig, — Nina pakte snel het toestel. — Ik zet hem over op de nieuwe simkaart.
Ze liep de gang in, alsof ze in de instellingen aan het zoeken was. In werkelijkheid vlogen haar vingers over het scherm:
Messenger openen… gesprek met Olga… screenshots… naar zichzelf sturen…
— Wat doe je daar?! — Olga rukte het toestel uit haar hand.
— Klaar, — Nina liet haar hand in haar jaszak glijden om te controleren of de recorder hun gesprek had opgenomen.
Olga keek haar wantrouwig aan.
— Jij bekokstooft iets.
— Ik haal gewoon mijn spullen op.
— Jouw spullen? — Olga grijnsde. — Je hebt helemaal niks van jezelf. Zelfs die tas is door Sergej gekocht.
Nina voelde het gif zich door haar lichaam verspreiden.
— Waarom? — vroeg ze zacht. — Waarom doen jullie dit met mij?
Olga kwam langzaam dichterbij.
— Omdat jij nooit op zijn niveau was. Omdat ik hem al ken sinds hij kind was. Omdat… — ze grijnsde breed — hij dat eindelijk inzag.
Nina balde haar vuisten.
— Jullie… jullie twee…
— Ah, eindelijk valt het kwartje! — Olga lachte. — Ja, we hebben altijd van elkaar gehouden. Jij was gewoon een tijdelijke vergissing.
Op dat moment ging de deurbel in de hal.
Olga fronste en liep openen.
Nina bleef alleen in de slaapkamer. Ze had minder dan een minuut.
Ze stormde naar het nachtkastje met de documenten en begon die koortsachtig te fotograferen met haar telefoon.
Koopcontract… verzekering… wat nog…
— Nina?! — riep Olga vanuit de hal. — Je hebt tegen me gelogen! Je zei dat je niet naar de politie zou gaan!
Nina draaide zich om en zag twee agenten in de deuropening.
— Ik heb hen niet gebeld…
— Deze vrouw beweert dat u haar persoonlijke eigendommen achterhoudt, — zei de oudste agent.
Olga werd knalrood.
— Zij liegt…
— Alles is in orde, — zei Nina terwijl ze haar tas optilde. — Ik heb het belangrijkste al gepakt.
Ze liep langs de verbijsterde Olga naar de agenten toe.
— Bedankt dat u gekomen bent. Ik ben klaar om te gaan.
Buiten vroeg een van de agenten:
— Moet u ergens overnachten? We kunnen u brengen…
— Nee, dank u. Ik heb een plek.
Toen de politiewagen wegreed, pakte Nina haar telefoon en controleerde de verzonden bestanden.
Alles stond erop.
Bewijzen.
Bekentenissen.
En nu — een plan voor wraak.
Drie dagen lang verbleef Nina in een goedkoop hotel, zonder haar kamer te verlaten. Haar laptop stond vol met open tabbladen: wetten over vervalsing van documenten, artikelen over fraude in echtscheidingsprocedures, juristenfora.
Op tafel lagen afdrukken — screenshots van de chat tussen Sergej en Olga, foto’s van documenten, de opname van hun gesprek.
Nina klikte op «Publiceren».
De sociale media ontploften onmiddellijk.
“Mijn man en zijn zus hebben mijn leven gestolen” — luidde de titel van haar bericht, vergezeld door alle verzamelde bewijzen. Ze tagde populaire pagina’s, mensenrechtenorganisaties, lokale media.
Haar telefoon trilde al na twee minuten. Een onbekend nummer.
— Hallo?
— Spreek ik met Nina Sokolova? — een opgewonden vrouwenstem. — Ik ben journaliste bij Stadsnieuws. Uw verhaal… dit is schokkend. We willen er graag een reportage over maken.
— Ja, — antwoordde Nina vastberaden. — En ik heb nog meer.
Tegen de avond was haar verhaal tienduizenden keren gedeeld. De reacties stroomden binnen:
“Dit is strafbaar!”
“Hoe dúrfden ze?!”
“Nina, we staan achter je!”
Om zeven uur kwam het telefoontje waar ze op had gewacht. Sergej.
— Ben je helemaal gek geworden?! — zijn stem was doorwoed en hees van woede. — Je hebt mijn reputatie vernietigd!
— En jij — mijn leven, — antwoordde Nina kil.
— Verwijder die post! Meteen!
— Nee.
— Ik klaag je aan voor laster!
— Doe maar. Dan kun je meteen aan de rechter uitleggen hoe je “zus” je minnares werd.
Doodse stilte aan de andere kant van de lijn.
— Jij… jij kunt niets bewijzen…
— Zet de tv aan, — zei Nina en hing op.
Op de lokale nieuwszender liep al een item:
“…een schokkend echtscheidingsverhaal in onze stad. Volgens de redactie is er al een aangifte binnengekomen wegens mogelijke vervalsing van documenten…”
De camera liet haar post zien, de gezichten van Sergej en Olga wazig gemaakt, reacties van verontwaardigde juristen.
Nina’s telefoon gloeide van de berichten. Oud-collega’s, vriendinnen, zelfs oude kennissen — allemaal stuurden ze steunbetuigingen.
Maar het belangrijkste bericht kwam een uur later — van de advocaat:
“Mevrouw Sokolova, op basis van het aangeleverde bewijs bereiden wij een eis in om de echtscheidingsprocedure ongeldig te verklaren. Tevens raden wij aan aangifte te doen wegens fraude.”
Nina sloot haar ogen. De eerste overwinning.
Plots ging de deurbel.
Ze liep voorzichtig naar het kijkgaatje — in de gang stond een onbekende man met een bril.
— Nina Viktorovna? Ik ben correspondent van Avondkroniek. Mag ik u een paar vragen stellen?
— Nee, — zei ze beslist door de deur. — Alles wat ik wilde zeggen, staat al in het bericht.
Toen de journalist vertrokken was, liet Nina zich tegen de muur zakken en langzaam op de grond glijden.
De tranen stroomden vanzelf — niet van verdriet, maar van een vreemd soort opluchting.
Ze was geen slachtoffer meer.
Nu kende de hele stad de waarheid.
En morgen begon de oorlog in de rechtszaal.
Zittingszaal nr. 14 was overvol.
Nina zat aan de tafel van de eiser, de map met documenten stevig in haar handen geklemd. Aan de overkant, aan de andere kant van de zaal, fluisterden Sergej en Olga met hun advocaat.
— Opstaan, de rechtbank komt binnen!
De rechter — een strenge vrouw van in de vijftig — begon de zaak voor te lezen.
— De rechtbank behandelt de eis van Nina Viktorovna Sokolova tot nietigverklaring van de echtscheidingsprocedure…
Nina wierp een korte blik op Sergej. Hij was lijkbleek, met donkere kringen onder zijn ogen.
— Mevrouw Sokolova, uw bewijsmateriaal?
Haar advocaat stond op:
— Wij beschikken over het resultaat van een schriftexpertise. De handtekening op de echtscheidingsdocumenten is vervalst.
Een rumoer ging door de zaal.
— Tevens overhandigen wij de chatcorrespondentie tussen verweerder en Olga Viktorovna Loeshkova, waarin een plan wordt besproken om mijn cliënte onrechtmatig woning en middelen te ontnemen…
Sergej sprong plots op:
— Dit is een inbreuk op de privacy!
— Zitten! — zei de rechter streng.
De advocaat vervolgde:
— En tot slot — een geluidsopname waarin mevrouw Loeshkova het vervalsen van documenten toegeeft.
Olga, die naast Sergej zat, riep plots luid:
— Dit is provocatie!
De rechter sloeg met de hamer:
— Stilte in de zaal!
Het verhoor duurde drie uur. Sergej raakte verward in zijn verklaringen, Olga riep voortdurend iets over “laster”.
Toen de rechter zich terugtrok om uitspraak te doen, liep Nina de gang op.
Een journalist kwam naar haar toe:
— Mevrouw Sokolova, denkt u dat…
— Geen commentaar.
Ze draaide zich weg naar het raam.
Na veertig minuten werden ze teruggeroepen naar de zaal.
— De uitspraak van de rechtbank, — de rechter zette haar bril op. — De echtscheidingsprocedure wordt ongeldig verklaard. Alle gezamenlijk verworven bezittingen worden verdeeld. De documenten worden doorgezonden naar de recherche in verband met mogelijke vervalsing.
Nina sloot haar ogen.
— Bovendien, — vervolgde de rechter, — gezien het geleverde bewijs, beveelt de rechtbank het Openbaar Ministerie een strafzaak te openen op grond van artikel 159 van het Wetboek van Strafrecht: “Fraude”…
Sergej schreeuwde plots:
— Zij heeft alles verzonnen! Dit is wraak!
Olga barstte in tranen uit, haar gezicht in haar handen begraven.
Toen de rechter de hamer voor de laatste keer liet vallen, liep Nina langzaam de zaal uit.
Op de trappen van het gerechtsgebouw stond een menigte journalisten haar op te wachten.
— Bent u tevreden met de uitspraak van de rechter?
— Gaat u een nieuw verzoek tot echtscheiding indienen?
— Wat voelt u tegenover uw ex-man?
Nina bleef staan en wendde zich tot de camera’s.
— Ik voel opluchting.
Ze liep de trappen af naar de taxi die op haar wachtte.
In de auto begon haar telefoon te trillen. Onbekend nummer.
— Hallo?
— Nina Viktorovna? — een vrouwenstem. — Dit is rechercheur Petrova. We hebben aanvullende verklaringen nodig voor uw zaak.
— Prima, ik werk graag mee.
Ze legde de telefoon in haar tas en keek uit het raam.
De stad trok aan haar voorbij — dezelfde stad waar ze gisteren nog niemand was.
De telefoon trilde opnieuw. Een sms:
“Dacht je dat dit het einde was?”
Nina stopte haar telefoon langzaam in haar zak.
De taxi sloeg haar straat in.
Het echte leven begon pas.
Zes maanden later
Nina stond voor de spiegel in haar nieuwe appartement en streek de kraag van haar blouse recht. Vandaag — de eerste zitting in het strafproces tegen Sergej en Olga.
Haar telefoon ging.
— Hallo?
— Nina, met Marina van de redactie. Heb je je nog bedacht over het interview?
— Nee, — antwoordde Nina vastberaden. — Ik heb alles al gezegd wat ik wilde.
Ze beëindigde het gesprek en pakte de envelop van tafel. Erin — de uitspraak van de rechtbank over de verdeling van de bezittingen en een recente bankafschrift.
Schadevergoeding voor morele schade.
Het geld van de verkochte woning.
En een nieuw leven.
Bij de deur wachtte haar advocaat.
— Klaar?
Nina knikte en zette een stap vooruit.
De afgelopen zes maanden had ze de scherven van haar leven verzameld.
Nu was het tijd om te laten zien dat een gebroken vrouw niet te verslaan is.
Haar telefoon trilde opnieuw in haar zak.
Maar deze keer keek ze niet eens naar het scherm.
Laat ze maar gissen.
Zij was niet langer de vrouw die ze ooit was.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
