— Wanneer… wanneer heeft hij dat gedaan?
— Gisteren is het contract ondertekend. Bent u mede-verkoper?
Nina liet langzaam haar telefoon zakken.
Ze probeerden haar niet alleen eruit te zetten. Ze wilden alle sporen van haar bestaan wissen.
Het werd zwart voor haar ogen. Ze zette een stap — en ineens greep iemand haar arm vast.
— Voorzichtig! — een onbekende man hield haar tegen om niet te vallen. — Gaat het wel?
Nina keek hem leeg aan.
— Nee. Helemaal niet.
Ze trok haar arm los en liep weg, zonder te kijken waarheen.
Ergens in deze stad liep een man die haar gisteren nog zijn liefde zwoer.
En nu had ze nog maar één vraag:
Hoe dúrfde hij?
Nina dwaalde door de nachtelijke stad, zonder tijd of kou te voelen. Haar benen brachten haar vanzelf naar het oude park waar zij en Sergej in de eerste huwelijksjaren vaak wandelden. Ze zakte neer op een ijskoude bank en haalde haar telefoon tevoorschijn.
Batterij — 7%.
Ze opende de cloudopslag. Login… wachtwoord… ‘Onjuist wachtwoord’. Ze probeerde opnieuw — dezelfde fout.
— Verdorie!
Hij had de wachtwoorden veranderd. Allemaal.
Maar in de jaszak zat nog haar oude telefoon, die ze altijd als reserve meenam op zakenreis. Met trillende handen haalde Nina hem tevoorschijn en zette hem aan.
Oude berichten. Foto’s.
Ze scrolde door haar gesprekken met Sergej van de afgelopen maanden.
— Alles was normaal… — fluisterde ze. — Nog maar kort geleden…
Toen opende ze de galerij.
Foto’s van hun laatste vakantie. Sergej slaat zijn arm om haar heen, ze lachen. Nog maar drie maanden geleden.
— Wanneer ben je gestopt met van me houden?..
Plotseling zag ze in een van de albums een vreemde screenshot. Datum — twee weken geleden.
Het was een fragment van een chatgesprek.
Olga: “Wanneer verdwijnt ze eindelijk uit ons leven?”
Sergej: “Binnenkort. Alles is geregeld.”
Nina staarde naar het scherm, niet gelovend wat ze zag.
— Wat… wat is dit?
Ze herinnerde zich niet dat ze die screenshot had gemaakt.
Ze bladerde verder. Nog één.
Sergej: “De documenten zijn klaar. De notaris is van ons.”
Olga: “En als ze zich gaat verzetten?”
Sergej: “Doet ze niet. Ik weet hoe ik haar kan breken.”
Nina sprong abrupt van het bankje overeind.
— Mijn God…
Ze opende de oproeplijst. De afgelopen maand — tientallen gesprekken tussen Sergej en Olga. Vaker dan hij haar, Nina, belde.
Opeens begon de telefoon te trillen. Moeder.
— Hallo?
— Ninka, waar ben je?! — klonk een bezorgde stem. — Sergej belde net, vroeg of je bij mij was!
— Wat zei hij?
— Dat jullie ruzie hadden, dat je weggelopen bent… Hij klonk zó ongerust!
Nina lachte bitter.
— Mam, hij heeft de scheiding aangevraagd. Mijn handtekening vervalst. Me uit huis gezet.
— Wat?! — haar moeder hapte naar adem. — Maar… hij zei nog…
— Hij liegt. Over álles.
— Kom nú naar mij! Meteen!
— Nee. — Nina klemde de telefoon stevig vast. — Ik blijf.
Ze verbrak de verbinding en keek weer naar het scherm.
Batterij — 3%.
Eén kans.
Nina opende de kaarten-app en zocht het adres van de notaris die ‘haar’ handtekening had bekrachtigd. Slechts twintig minuten lopen.
— Onze notaris… — fluisterde ze.
De telefoon viel uit.
Nina haalde diep adem in de vrieskou en begon te lopen.
Ze was niet langer die goedgelovige vrouw.
Ze ging nu de strijd aan.
(Vertaling gaat verder hieronder — laat me weten of je wil dat ik meteen het volgende stuk ook afrond!)
Nina stond voor de spiegel in het toilet van een 24-uurscafé waar ze was binnengegaan om op adem te komen. Donkere kringen onder haar ogen, verward haar — ze herkende zichzelf nauwelijks. Uit haar tas haalde ze de recorder die ze in een nabijgelegen winkel had gekocht en controleerde de batterij.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
