ek geworden? Wat doen jullie hier?! – snauwde Nina terwijl ze haar huis binnenstormde.
– Doe niet zo dramatisch, we blijven hier gewoon even crashen, – wierp brutaal de zus van haar man terug.
Nina haastte zich de trap op, haar koffer achter zich aanslepend. De zakenreis was uitputtend geweest en het enige waar ze naar verlangde, was een hete douche en haar eigen bed. De sleutel klikte in het slot, de deur ging open – en meteen voelde iets verkeerd.
In de hal hing de geur van vreemde parfum.
Ze verstijfde en spitste haar oren. Uit de keuken klonk het zachte tinkelen van een lepel tegen een kopje.
— Serjozja? — riep Nina voorzichtig, maar er kwam geen antwoord.
Ze liep dieper de woning in, en ineens begon haar hart als een razende te bonzen.
Aan de keukentafel zat Olga, de zus van haar man, rustig suiker door haar koffie te roeren. Ze keek Nina niet eens aan.
— Wat doen jullie in mijn appartement? — Nina’s stem trilde.
Olga hief langzaam haar ogen op en haar lippen trokken in een kille glimlach.
— We blijven hier niet lang.
Nina voelde hoe de grond onder haar voeten wegzakte.
— Waar is Sergej?
— Bezig.
— Wat is dit voor grap?! — Nina deed een stap naar voren. — Hoe komen jullie erbij om zomaar mijn huis binnen te vallen?
Olga nam lui een slok koffie en zette het kopje neer.
— Jouw huis? Lieverd, jij snapt iets niet helemaal.
Nina greep de rand van het aanrecht om niet om te vallen. In haar hoofd bonsde het: wat gebeurt hier?
Ze pakte haar telefoon en belde haar man.
Toontje. Toontje. Toontje.
— Sergej, bel me onmiddellijk terug, — fluisterde ze in de voicemail.
Olga grijnsde.
— Heeft geen zin.
Nina luisterde niet. Ze stormde de slaapkamer in — en haar wereld kantelde.
Haar spullen zaten in zwarte vuilniszakken. In de kast hingen vreemde jurken. Op het nachtkastje lagen onbekende oorbellen.
En op de ladekast — een papier.
Een officieel formulier.
Een verzoek tot echtscheiding.
Met een handtekening.
Haar handtekening.
Maar zij had die nooit gezet.
Nina greep het vel papier met trillende vingers. Haar ogen schoten over de regels, flarden van zinnen opvattend: «akkoord met echtscheiding… geen claims… verdeling van eigendom…»
Laatste pagina. Handtekening. Ja, het was haar handschrift — maar ze had dit nooit ondertekend.
Achter haar klonk een zachte kuch.
— Nou, ben je eruit? — Olga stond in de deuropening, armen over elkaar.
— Dit is vervalsing, — Nina’s stem klonk hees. — Ik heb nooit…
— Sergej zei dat je alles vóór je vertrek geregeld had. Blijkbaar ben je het vergeten.
— Je liegt!
Nina stormde naar het nachtkastje waar normaal haar paspoort lag. De lade was leeg.
— Waar zijn mijn documenten?
— Rustig, — Olga deed een stap naar voren. — Je wilt toch geen scène schoppen?
— Ik wil weten wat hier aan de hand is!
Olga zuchtte alsof ze iets heel eenvoudigs aan een koppig kind uitlegde.
— Het is allemaal heel simpel. Jij bent geen vrouw meer. Geen eigenaresse. Over een maand vertrek je hier.
Nina voelde kippenvel over haar rug kruipen.
— En waar moet ik heen?
— Waar je maar wilt.
— Dit is mijn appartement!
— Nee, — Olga glimlachte. — Dit is het appartement van Sergej.
Nina draaide zich abrupt om en stormde naar de kast waar de eigendomspapieren lagen. De map was verdwenen.
— Waar is het koopcontract?
— Bij de jurist.
— Welke jurist?!
— Degene die Sergej geholpen heeft om alles juist te regelen.
Nina greep naar haar hoofd. Haar slapen bonsden.
— Hij zou dat nooit… We hebben dit appartement samen gekocht!
— De documenten zeggen iets anders.
Op dat moment klikte het slot in de hal.
Beiden keken op.
In de deuropening stond Sergej.
— Nina… — hij zag er vermoeid uit. — Je bent vroeg terug.
— Leg uit wat dit voor voorstelling is?! — haar stem sloeg over in een schreeuw.
Hij wierp een blik op Olga en sloot langzaam de deur achter zich.
— Laten we rustig praten.
— Rustig?! Jij hebt mijn handtekening vervalst! Je hebt me uit mijn eigen huis gezet!
— Niemand zet je eruit, — hij wreef over zijn gezicht. — Het is gewoon… dingen zijn veranderd.
— Wat is er veranderd?!
Hij zweeg.
Olga zei zacht:
— Zeg het haar.
Sergej balde zijn vuisten.
— Ik heb de echtscheiding aangevraagd.
De stilte hing in de lucht als een loodzware deken.
— Waarom? — vroeg Nina fluisterend.
Hij keek haar niet aan.
— Omdat ik niet meer van je houd.
Die woorden sneden als een mes in haar buik.
— Wanneer… — Nina slikte de brok in haar keel weg. — Wanneer heb je dat besloten?
— Een maand geleden.
— En in plaats van het me in mijn gezicht te zeggen, vervalste je de papieren?
— Het was makkelijker.
Nina begon ineens te lachen. Bitter, hysterisch.
— Makkelijker. Natuurlijk.
Ze keek naar Olga, naar Sergej, naar de vreemde tas in haar hal.
— En wat heeft zij hiermee te maken?
Sergej liet zijn ogen zakken.
— Olga helpt me… alles te regelen.
— Dus jullie hebben alles al voor mij beslist.
— Nina…
— Het is duidelijk.
Ze draaide zich om, greep de eerste de beste zak met haar spullen en liep richting de deur.
— Waar ga je heen? — riep Sergej haar na.
— Weg. Aangezien jullie zo graag van me af willen.
De deur sloeg zo hard dicht dat de muren trilden.
De ijzige novemberwind sloeg Nina in het gezicht, maar ze voelde nauwelijks kou. Haar oren suisden en in haar borst brandde een vuur van woede. Ze liep automatisch door de straat, de telefoon stevig in haar hand geklemd.
Ze moest een advocaat vinden. Nu meteen.
Veertig minuten later zat ze in een stoel tegenover een vermoeide man met een bril, die langzaam de kopieën van de documenten doorbladerde.
— U beweert dat u geen toestemming tot echtscheiding hebt ondertekend?
— Ja! Het is vervalsing!
— Hm… — de jurist tikte met zijn vinger op het papier. — Maar hier staat een notariële bekrachtiging.
— Hoe is dat mogelijk?!
— Als de notaris medeplichtig was… of als de handtekening wél van u is, maar u het zich niet herinnert…
— Ik ben niet gek! Ik zou het me herinneren!
Hij zette zijn bril af en wreef vermoeid over zijn ogen.
— Mevrouw Sokolova, zonder een schriftexpertise kunnen we niets bewijzen. En die procedure duurt weken…
— Ik héb geen weken! Ze hebben mijn spullen al buitengegooid!
— Er is nog iets… — hij legde de documenten opzij. — Volgens deze papieren staat het appartement volledig op naam van uw man.
Nina verstijfde.
— Maar… dat kan niet. We hebben het samen gekocht, tijdens ons huwelijk!
— In het register staat één eigenaar vermeld — Sergej Viktorovitsj Sokolov.
— Dat is vervalsing!
— Heeft u het koopcontract? Hypotheekbetalingen?
Nina begon koortsachtig in haar telefoon te zoeken.
— Hier! — ze duwde het scherm voor zijn ogen. — Overschrijvingen van mijn rekening voor de betalingen!
De jurist zuchtte.
— Dat is slechts indirect bewijs. Zonder uw naam in de officiële eigendomspapieren…
Plotseling trilde Nina’s telefoon. Een melding van de bank.
«Van uw rekening is 1.850.340 roebel overgemaakt. Beschikbaar saldo: 4.672 roebel»
— Wat… — haar stem brak. — Wat is dit?!
Ze belde meteen haar man. Weer alleen de kiestoon.
— Hij heeft onze gezamenlijke rekening leeggehaald… — fluisterde ze.
De jurist fronste.
— Gezamenlijke spaargelden?
— Ja… nee! Het is mijn persoonlijke rekening, maar…
Opeens herinnerde ze het zich. Een jaar geleden had Sergej haar overgehaald om hem een volmacht te geven — “voor het geval er iets zou gebeuren”.
— Hij… hij had toegang…
Het werd zwart voor haar ogen. Nina greep de rand van de tafel vast.
— Alles is verloren…
— Niet alles, — de jurist ging plots rechtop zitten. — Als vervalsing van de handtekening wordt bevestigd, is dat een strafzaak.
— Maar hoelang gaat dat duren?
— Maanden.
Nina sloeg haar handen voor haar gezicht.
— Waar moet ik nu wonen? Waarvan leven?
— Heeft u familie?
— Mijn moeder woont in een andere stad…
Plots hief ze haar hoofd.
— Alimentatie? Hij is toch verplicht…
De jurist schudde zijn hoofd.
— Volgens deze documenten hebt u vrijwillig afstand gedaan van alle claims.
Nina sprong overeind, waardoor haar hoofd duizelde.
— Dus hij heeft alles gepland…
— Helaas wel.
Ze smeet de papieren in haar tas.
— Dank u. Ik… ik denk erover na.
Buiten was het al donker. Nina stond voor het gebouw van het juridisch adviesbureau, niet wetend waarheen ze moest. In haar zak — een telefoon, een paspoort (dat gelukkig bij haar was tijdens de zakenreis) en 4.672 roebel.
Haar telefoon trilde opnieuw. Een onbekend nummer.
— Hallo?
— Nina Viktorovna? — een vrouwenstem. — Met Oksana van het makelaarskantoor. Bevestigt u de bezichtiging van uw appartement morgen?
Nina verstijfde.
— Van wiens appartement?
— App. 42 in de Gagarinstraat… eigenaar Sergej Sokolov heeft bij ons een verkoopcontract getekend.
De wereld begon te draaien.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
