Vervalsing, verraad en stinkende leugens: hoe ik de grond onder de voeten wegmaaide bij de klootzakken die mijn naam wilden uitwissen
– Zijn jullie helemaal gek geworden? Wat hebben jullie hier te zoeken?! – schreeuwde Nina, terwijl ze haar huis binnenstormde.
– Doe niet zo hysterisch, we blijven hier gewoon even – beet de zus van haar man brutaal terug.
Nina haastte zich de trap op, haar koffer achter zich aan slepend. De zakenreis had haar volledig uitgeput, en het enige waar ze naar verlangde, was een hete douche en haar eigen bed. De sleutel klikte in het slot, de deur ging open – en meteen voelde er iets niet goed.
In de hal hing een vreemde parfumgeur.
Ze verstijfde en spitste haar oren. Vanuit de keuken klonk het zachte getik van een lepel tegen een kopje.
— Seryozja? — riep Nina voorzichtig, maar er kwam geen antwoord.
Ze liep verder het appartement in, en plots begon haar hart wild te bonzen.
Aan de keukentafel zat Olga, de zus van haar man, rustig suiker in haar koffie te roeren. Ze keek Nina niet eens aan.
— Wat doen jullie in mijn appartement? — Nina’s stem trilde.
Olga hief langzaam haar ogen op, haar lippen krulden tot een kille glimlach.
— We blijven hier niet lang.
Nina voelde de grond onder haar voeten wegzakken.
— Waar is Sergej?
— Bezig.
— Is dit een grap?! — Nina deed een stap naar voren. — Hoe komen jullie erbij dat jullie zomaar in mijn huis kunnen binnenvallen?
Olga nam langzaam een slok van haar koffie en zette het kopje neer.
— Jouw huis? Lieverd, je begrijpt iets niet.
Nina greep de rand van het aanrecht vast om niet te vallen. In haar hoofd bonkten de vragen: wat gebeurt hier?
Ze greep haar telefoon en belde haar man.
Toontjes. Toontjes. Toontjes.
— Sergej, bel me alsjeblieft meteen terug — fluisterde ze in de voicemail.
Olga grijnsde.
— Heeft geen zin.
Nina luisterde niet. Ze stormde naar de slaapkamer – en de wereld kantelde.
Haar spullen zaten in zwarte vuilniszakken. In de kast hingen vreemde jurken. Op het nachtkastje lagen onbekende oorbellen.
En op de ladekast – papier.
Officieel briefpapier.
Een verzoek tot echtscheiding.
En een handtekening.
Haar handtekening.
Alleen, zij had die niet gezet.
Met trillende vingers greep Nina het vel papier. Haar ogen vlogen over de regels, flarden van zinnen bleven hangen: “akkoord met echtscheiding… geen claims… verdeling van eigendom…”
Laatste pagina. Handtekening. Ja, het was haar handschrift – maar ze wist zeker dat ze dit niet had ondertekend.
Achter haar klonk een zachte kuch.
— Nou, snap je het al? — Olga stond in de deuropening, armen over elkaar.
— Dit is vervalsing — Nina’s stem kraakte. — Ik heb nooit…
— Sergej zei dat je alles zelf hebt geregeld voor je vertrek. Blijkbaar ben je het vergeten.
— Je liegt!
Nina rende naar het nachtkastje waar normaal haar paspoort lag. De lade was leeg.
— Waar zijn mijn documenten?
— Kalmeer — Olga deed een stap naar voren. — Je wilt toch geen schandaal?
— Ik wil weten wat hier aan de hand is!
Olga zuchtte alsof ze iets aan een koppig kind uitlegde.
— Het is heel simpel. Je bent geen vrouw meer. Geen eigenares. Over een maand vertrek je hier.
Nina voelde kippenvel over haar rug.
— En waar moet ik heen?
— Waar je maar wilt.
— Dit is mijn appartement!
— Nee — Olga glimlachte. — Dit is het appartement van Sergej.
Nina draaide zich plots om en rende naar de kast waar de eigendomsdocumenten lagen. De map was verdwenen.
— Waar is het contract?
— Bij de jurist.
— Welke jurist?!
— Degene die Sergej heeft geholpen alles netjes te regelen.
Nina greep haar hoofd vast. Haar slapen bonsden.
— Dat kan niet… We hebben dit appartement samen gekocht!
— De papieren zeggen iets anders.
Op dat moment klonk het slot in de hal.
Beiden draaiden zich om.
In de deuropening stond Sergej.
— Nina… — hij zag er moe uit. — Je bent vroeg terug.
— Leg me uit wat dit voor circus is?! — haar stem sloeg over.
Hij wierp een blik op Olga en sloot langzaam de deur.
— Laten we rustig praten.
— Rustig?! Jij hebt mijn handtekening vervalst! Je zet me uit mijn eigen huis!
— Niemand zet je eruit — hij wreef over zijn gezicht. — Het is gewoon… er is iets veranderd.
— Wat is er veranderd?!
Hij zweeg.
Olga zei plots zachtjes:
— Vertel het haar.
Sergej balde zijn vuisten.
— Ik heb de scheiding aangevraagd.
De stilte hing zwaar in de kamer.
— Waarom? — vroeg Nina fluisterend.
Hij keek haar niet aan.
— Omdat ik niet meer van je hou.
Die woorden sneedden als een mes.
— Wanneer… — Nina slikte de brok in haar keel weg. — Wanneer heb je dit besloten?
— Een maand geleden.
— En in plaats van het me recht in het gezicht te zeggen, heb je de papieren vervalst?
— Dat was eenvoudiger.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
