– Lieverd, ik ben eerder terug in de stad als verrassing! Zit al in de taxi, ben er over tien minuten.

– Ljoed, je begrijpt… – begon Volodja. – Nee, ik hou van je, maar jullie lijken zo op haar en… ik ben in de war.

Ze vermoedde dat hij haar misschien bedrogen had, maar ze had nooit kunnen raden met wie. Wat een gekkenhuis. Het drong niet tot haar door.

– Niet nodig, leg het maar niet uit, – om de een of andere reden kon het haar niets schelen wat er verder zou gebeuren. Ze kon niet in het appartement blijven met twee mensen die haar hadden verraden. – Ik kom later wel mijn spullen ophalen, oké? Ik moet even alleen zijn.

– Wat staar je? Wat gaan we doen? Ljoedka komt zo, dat zal niemand ontgaan.

– Hoe zou ik dat moeten weten? Eerst aankleden!

Ze keken elkaar vertwijfeld aan, midden in het appartement, niet wetend waar ze als eerste moesten beginnen. Bed opmaken? Sporen van de romantische avond verbergen? Spullen verzamelen die hier niet thuishoorden?

Het had geen zin. Tien minuten. In die tijd kon je de sporen niet verbergen. Er bleef niets anders over dan de onverwacht teruggekeerde eigenares van het appartement waardig te begroeten en rustig uit te leggen wat hier aan de hand was. Maar eerst toch maar aankleden.

Twee weken geleden had Ljoedmila haar man gekust en was op vakantie naar de Krim gegaan om een vriendin te bezoeken. Ze keek uit naar de warme zee, de brandende zon, het fruit, de lange avondgesprekken met haar vriendin die ze sinds haar verhuizing zo had gemist.

En slechts één ding vertroebelde haar pure vreugde: op het laatste moment kreeg haar man een plotseling, razendsnel, maar zeer winstgevend project. Ze had de inhoud van het project niet begrepen, maar het stond Volodja absoluut niet toe om met Ljoedmila op reis te gaan.

Volodja probeerde haar gerust te stellen, zei dat hij misschien in een week de belangrijkste zaken kon regelen en zich bij hen op vakantie kon voegen. Ljoedmila wilde dat geloven, maar… Telkens als dringende zaken hem in Moskou hielden, beloofde hij snel bij hen in te halen, en telkens eindigde ze toch alleen op vakantie.

Het was niet echt een probleem: Ljoeda was een volwassen, zelfstandige vrouw en verveelde zich nooit alleen. Ze had altijd iets te doen. Bovendien had ze gezelschap voor de vakantie.

Ze wilde gewoon vaker tijd met haar man doorbrengen. Maar ja, werk. Uiteindelijk hadden ze zelf besloten dat ze eerst een groter appartement moesten kopen en dan kinderen krijgen. Daar moest eerst voor gespaard worden.

Nina ontmoette Ljoeda op het vliegveld met aardbeien en een blij gegil. Na genoeg geknuffeld te hebben, gingen ze naar de auto.

– Waar is je Vovka alweer? Voor de tweede keer kom je zonder hem. Ik was hem bijna vergeten.

– Zoals altijd, werk.

Nina grinnikte:

– Hij spaart zichzelf helemaal niet.

Ljoedmila glimlachte weemoedig. Wat valt daar nog op te zeggen?

– Maar niemand zal ons ’s avonds storen bij het roddelen. Heb je gehoord, Zhenka gaat weer scheiden, derde vrouw, en niets is goed genoeg voor hem…

– Echt?

Het gesprek boeide Ljoedmila ongemerkt, en ze vergat even dat ze weer alleen op vakantie moest.

De zonsondergang boven zee was prachtig. De zon dook in de golven en smolt ze, badend in goud. Op zulke momenten betreurde Ljoeda dat ze geen kunstenaar was geworden. Het zou geweldig zijn om dit te schilderen. Maar geen verf, geen doek… Alleen mooie foto’s maken bleef over.

Ljoeda haalde haar telefoon, zette de camera aan en probeerde zich aan te passen aan het landschap. Op het scherm zag het er geweldig uit. Haar vinger tikte op de witte cirkel…

Het landschap werd overschaduwd door een mannelijke silhouet, die de foto hopeloos verpestte.

– Mooie dame, zal ik je tegen de zonsondergang fotograferen?

Ljoedmila keek geïrriteerd naar de jonge man, haar leeftijdgenoot, misschien drie jaar ouder. Waarschijnlijk was hij zelfs knap, maar Ljoeda was boos dat de foto verpest was. Ze bromde ontevreden: “Nee, bedankt” en ging een nieuw kader opstellen.

– Waarom zo? – vroeg Nina. – Je bent hem gewoon sympathiek en hij weet niet hoe hij je aandacht kan trekken.

– Geen manier, Ninoek, geen manier. Ik ben getrouwd, trouwens.

– Ik herinner je eraan dat je man weer niet met je is meegegaan, hij werkt, weet je wel. En nu moet je zo naar Moskou terug zonder uit te rusten.

– Ik ben niet van plan mijn man te bedriegen! – zei Ljoedmila resoluut.

– Ach, wie zegt dat we het over bedrog hebben? Je kunt toch gewoon een leuke tijd hebben, praten met een aardige man, complimenten krijgen en teruggaan naar Moskou bij je man, opgeladen door de complimenten en stralend als een mysterieuze ster.

– Nee, dat voelt ongemakkelijk.

De hele avond dacht Ljoedmila aan de woorden van haar vriendin. Misschien is er echt niets mis met zo’n contact? Een praatje, samen ergens heen gaan – dat is toch geen bedrog. Gewoon een nieuwe ontmoeting, aangenaam gezelschap.

De volgende dag op het strand ontmoetten ze dezelfde man weer. Toen hij hen zag, leek hij zelfs blij. In ieder geval werd zijn glimlach veel breder.

Na een tijdje kwam hij naar de meisjes toe met drie bekers koude limonade met ijs.

– Willen de dames zich verfrissen?

– Zeker! – antwoordde Nina voor beiden en schoof zodat de nieuwe bekende alleen tussen hen kon zitten. – Ik ben Nina, en dit is Ljoeda uit Moskou, mijn vriendin. En jij?

– Oh, een Moskoviet? Ik ook. Bijna. Uit Korolev. Max.

Ljoeda werd verlegen. Ze hoopte dat hij zou zeggen dat hij ergens uit Siberië of het Verre Oosten kwam, zodat als het contact verkeerd zou lopen, ze daarna gewoon in verschillende delen van het land zouden zijn en elkaar vergeten. Zo waren ze in feite buren.

Maar Nina praatte al volop met hem over iets onbelangrijks, dus er zou communicatie zijn.

– Ik ben programmeur, werk in Moskou. Ik ben hier met mijn broer.

– En waar is je broer? – riep Nina. – Anders praten jullie nu over je programmeren met Ljoedka en ik verveel me.

– Jij bent ook programmeur? – Max glimlachte oprecht. – Mijn broer is op excursie, hij houdt niet van strandvakanties. Ik zou eerlijk gezegd ook met hem meegaan, maar ik hoopte jullie op het strand te ontmoeten.

Nina glimlachte charmant, Ljoeda werd weer verlegen. Nina keek sceptisch naar Ljoeda en besloot het heft in eigen handen te nemen.

– Hoe heet hij eigenlijk?

– Andrej.

– En komen jullie vanavond naar ons? – stelde ze Max voor. – Ik heb een huis niet ver van zee, een prieel, een barbecue, we kunnen shashlik maken. Laten we elkaar beter leren kennen.

De jongens kwamen ’s avonds echt naar Ninas huis, brachten gemarineerd vlees, worstjes, fruit. Andrej richtte zich meteen op Nina, Max bleef rond Ljoeda hangen.

Dat maakte haar ongemakkelijk. Ze voelde dat ze hem misleidde, beloften deed die ze niet van plan was na te komen. Op een gegeven moment kon ze het niet meer aan:

– Max, ik wil eerlijk zijn tegen jou: in Moskou wacht mijn man, ik hou van hem en ik ben niet van plan hem te bedriegen. Jij interesseert me, ik wil het contact voortzetten, maar puur vriendschappelijk.

Max zweeg even, glimlachte toen geheimzinnig:

– En je bent nog beter dan ik dacht. Goed, laten we het dan puur vriendschappelijk houden.

De volgende week vloog voorbij. Overdag organiseerde Nina excursies in de stad, ’s avonds trakteerden de jongens de meisjes op lekkernijen. Bij Nina en Andrej leek alles erg serieus te worden.

Bij Ljoeda en Max was het wat ingewikkelder. In zijn ogen brandde elke dag meer bewondering, Ljoeda werd steeds verlegener. Hoewel ze Max zeker leuk vond. En dat maakte haar bang, veel meer dan zijn openlijke sympathie.

Op een gegeven moment probeerde Max haar in een emotionele bui te kussen. Ljoeda trok zich terug, rende naar het huis. Toen kwam ze terug:

– Ik dacht dat we het afgesproken hadden!

Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !