“Begin er niet weer aan,” mompelde Anton. “Ik dacht dat je begreep wat het betekent om deel uit te maken van een familie.”
“Ik begrijp het,” zuchtte Marina diep. “Maar familie zijn niet alleen jouw ouders. Het zijn wij samen. Onze plannen, dromen, hoop.”
“Je zegt het alsof ik iets verschrikkelijks voorstel,” verhoogde Anton zijn stem. “Ik wil gewoon mijn ouders helpen!”
“En wie helpt mijn dromen?” vroeg Marina zacht. “Wie bewaart de herinneringen aan mijn grootmoeder? Dat huis is niet zomaar vastgoed. Het is een verbinding met het verleden, met mijn jeugd.”
Anton fronste:
“Je neemt het te emotioneel. Het is maar een huis.”
“Nee, het is niet zomaar een huis,” voelde Marina de tranen opwellen. “Het is de plek waar ik gelukkig was. Waar ik liefde en begrip vond. Waar ik leerde dromen.”
“Marina,” zuchtte Anton, “ik ben niet tegen jouw dromen. Laten we eerst de kwestie van mijn ouders oplossen. Daarna doen we iets met jouw huis.”
“Maar wat als het dan te laat is?” keek ze haar man aan. “Wat als ik dat deel van mezelf voorgoed verlies?”
Anton zweeg, duidelijk verrast door de wending in het gesprek. Een zware stilte vulde de kamer, alleen onderbroken door het getik van een oude klok aan de muur.
“Omdat ze niet meer jong zijn!” klonk Antons stem luider. “Ze hebben dat huis nu nodig, zolang ze er nog van kunnen genieten. Wij zijn jong, we hebben nog ons hele leven voor ons.”
“Maar ik ben het er absoluut niet mee eens om het huis van mijn grootmoeder voor dat doel te verkopen. Misschien kunnen we sparen? Of een hypotheek nemen?”
Antons gezicht verstijfde plots, kreeg een strenge uitdrukking:
“Luister goed, ik heb alles al besloten. Of jij verkoopt het huis en we kopen een vakantiehuis voor mijn ouders, of…”
“Of wat?”…
„Of ik ga weg. Ik kan niet naast een vrouw zijn die mijn familie niet respecteert en niet gehoorzaamt aan haar man.“
Marina voelde hoe er koude rillingen door haar heen gleden. Pas een maand getrouwd, en hij stelde nu al ultimatums?
„Je kunt dat niet menen,“ fluisterde ze nauwelijks hoorbaar.
„Jawel hoor,“ snauwde Anton. „Beslis nu meteen.“
Drie dagen trokken traag voorbij in beklemmende stilte. Marina nam een paar dagen vrij van haar werk en ging naar Primorsk, naar het huis van haar grootmoeder. Het moest gelucht worden, de staat van het gebouw moest gecontroleerd worden.
De oude houten vloeren kraakten vertrouwd onder haar voeten, de lucht was gevuld met stof en de geur van zeezout. Marina liep langzaam van kamer naar kamer, raakte de oude meubels aan, verzonken in herinneringen aan zorgeloze zomerdagen uit haar jeugd. Zoveel gelukkige momenten waren aan deze plek verbonden!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
