Lida pakte haar spullen uit en verbaasde zich — hoe weinig écht van haar was. Jurken, boeken, foto’s. De rest was gemeenschappelijk. Of van Vitya.
Rita hielp de servieskast inruimen.
— En, al een beetje gewend?
— Langzaam. Het is vreemd — niemand op wie ik wacht, voor niemand hoef ik te koken.
— Maar je leeft voor jezelf.
— Ja. Onwennig, maar ja.
De volgende dag ging Lida naar de sportschool. Ze schreef zich in voor aquarobics. In het zwembad ontmoette ze vrouwen van haar leeftijd. Galja, Tonja, Sveta. Allemaal gescheiden of weduwen.
— Welkom bij de club van vrije dames, — lachte Galja.
— Zijn jullie niet bang om alleen te zijn?
— In het begin wel. Maar dan wen je eraan. En daarna begrijp je — hoe heerlijk het eigenlijk is!
Lida geloofde haar niet. Maar na een paar weken begon ze te begrijpen wat Galja bedoelde.
Je staat op wanneer je wilt. Eet wat je wilt. Kijkt je eigen films, leest je eigen boeken.
Galja stelde voor om samen een weekend naar Sint-Petersburg te gaan.
— Ik ben nog nooit alleen op reis geweest, — gaf Lida toe.
— Maar we gaan niet alleen, — lachte Galja. — We gaan met z’n drieën. Sveta wil ook mee.
Sint-Petersburg was prachtig. Lida bezocht musea, maakte foto’s, kocht souvenirs voor haar kinderen. ’s Avonds zaten ze in een café, dronken wijn en kletsten.
— En mannen, missen jullie die niet? — vroeg Lida.
— Waarvoor dan? — vroeg Sveta verbaasd. — Om weer te wassen, te koken en naar hun gemopper te luisteren?
— Maar toch… de eenzaamheid…
— Wat voor eenzaamheid? — lachte Galja. — Ik heb zoveel te doen dat de dagen te kort zijn. Kleinkinderen, vriendinnen, sport, Engelse les.
— Engelse les?
— Natuurlijk! Waarom niet? Op mijn zestigste te laat om te leren? Onzin. Juist nu is het de beste tijd.
Lida dacht na. Wat had ze haar hele leven willen doen, maar nooit gekund? Tekenen. Op school kon ze het goed, maar haar ouders zeiden: dat is geen beroep. Daarna kwamen gezin, kinderen, geen tijd meer.
Terug thuis schreef ze zich in voor tekenlessen. De docente was een jonge vrouw.
— Bent u niet bang om te beginnen? — vroeg die.
— Waarvoor zou ik bang zijn? Slechter tekenen dan nu lukt me niet.
Na drie maanden had Lida haar eerste schilderij. Wat onbeholpen, maar helemaal van haarzelf. Ze hing het in de slaapkamer.
Vitya kwam soms langs. Om de huur te brengen, of wat papieren. Hij keek naar de schilderijen, naar het nieuwe meubilair.
— Je hebt het goed voor elkaar.
— Ja, dat heb ik.
— Mis je me niet?
— Nee.
— Ik mis jou wel.
— En Sonja, waar is die gebleven?
— Sonja… is getrouwd. Met iemand van haar eigen leeftijd.
Lida glimlachte spottend.
— Zie je wel. Slim meisje.
— Lida, misschien…
— Nee, Vitya. Alles is goed zo.
Hij ging weg, bedrukt. Lida zette thee en ging weer achter haar ezel zitten.
De kinderen begrepen het eerst niet.
— Mam, hoe kun je dat nou doen? Papa heeft toch spijt.
— Ja, hij heeft spijt. Maar ik wil niet meer.
— Jullie waren zo lang samen…
— Juist daarom wil ik niet meer.
Langzaam raakten ze eraan gewend. Lida zag haar kleinkinderen nu vaker — ze ging bij de kinderen op bezoek, speelde met de kleintjes, las sprookjes voor.
— Je bent veranderd, mam, — zei haar dochter.
— In positieve zin?
— Ja. Je lijkt… levendiger.
Een jaar ging ongemerkt voorbij. Lida keek terug en verbaasde zich — was ze daar echt zo bang voor geweest, om alleen te zijn? Van eenzaamheid was geen sprake. Er was vrijheid.
Rita kwam op de thee en bekeek de schilderijen.
— Kijk jou eens, een echte kunstenares. Dat talent zat al die tijd in je, wachtend op zijn moment.
— Misschien niet alleen het talent, — glimlachte Lida. — Misschien zat ik zelf ook opgesloten.
— Precies. En nu ben je vrij.
Lida knikte. Vrij van andermans verwachtingen, van de rol van perfecte echtgenote. Ze was eindelijk zichzelf geworden.
Op haar achtenvijftigste begreep ze het: het leven was pas begonnen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
