— Vergeet je vrijheid maar, vanaf nu leef je volgens onze regels! — zei de man, terwijl hij de slaapkamerdeur sloot op hun huwelijksnacht.
Tatjana draaide langzaam rond in de dans, op de melodie van een zachte wals, terwijl ze voelde hoe de witte zijde van haar trouwjurk om haar benen gleed. Igor hield zijn vrouw stevig vast bij haar taille, en in zijn ogen lag tederheid en de belofte van een gelukkige toekomst. De zaal was versierd met rozen en gouden linten, en de gasten glimlachten terwijl ze hun glazen champagne hieven.
— Wat ben je mooi vandaag, — fluisterde Igor in haar oor, en Tatjana’s hart sloeg sneller.
— Ik kan niet geloven dat we nu man en vrouw zijn, — antwoordde de jonge vrouw terwijl ze zich dichter tegen zijn schouder aandrukte. — Het lijkt wel een droom.
— Geen droom, mijn lief. Dit is het begin van ons echte leven.
Tatjana sloot haar ogen en stelde zich hun knusse eenkamerappartement voor, dat ze al een half jaar huurden. Daar stond hun gezamenlijke meubel — de bank die ze samen hadden gekocht, de boekenplanken die Igor zelf had gemonteerd, het kleine tafeltje bij het raam waar ze ’s ochtends koffie dronken. Alles eenvoudig, maar vertrouwd. Na de bruiloft wilden ze verhuizen naar een groter appartement, iets in een rustige buurt, misschien met een balkon.
De muziek stopte, en de gasten begonnen te juichen en het bruidspaar te feliciteren. De ouders van de bruidegom en de bruid omhelsden elkaar, spraken over toekomstplannen en over kleinkinderen. Ljoedmila Petrovna, Igor’s moeder, zag er bijzonder tevreden uit; ze streek steeds over haar kapsel en glimlachte naar de gasten.
— Wat een prachtig stel! — riep een oudere buurvrouw. — En wat goed dat Igorek eindelijk een levenspartner heeft gevonden!
— Tatjana is een gouden meisje, — knikte Ljoedmila Petrovna. — IJverig, bescheiden. Zulke meisjes worden goede vrouwen.
Tegen de avond begonnen de gasten te vertrekken. De obers ruimden de tafels af, de geur van verwelkende bloemen en feestgedruis hing nog in de lucht. Tatjana voelde een aangename vermoeidheid — het was een lange, emotionele dag geweest, maar nu verlangde ze ernaar om alleen met haar man te zijn.
— Zullen we naar huis gaan? — stelde Igor voor, terwijl hij haar hielp met de sleep van haar jurk.
— Natuurlijk, — glimlachte Tatjana. — Ik kan niet wachten om deze schoenen uit te trekken en gewoon met jou in stilte te zitten.
— Bedankt voor alles, mama, — zei Igor terwijl hij zijn moeder omhelsde, en zij fluisterde iets in zijn oor.
— Zorg goed voor elkaar, kinderen, — wenste Ljoedmila Petrovna, terwijl ze de bruid op de wang kuste.
In de taxi leunde Tatjana tegen Igor’s schouder en sloot haar ogen met een gelukzalige glimlach. De stad flitste voorbij met lichten, en in haar ziel heerste rust. Voor hen lag een heel leven samen — ontbijt op bed in het weekend, samen films kijken in de avond, bezoekjes aan de datsja van de ouders, en misschien kinderen over een paar jaar.
Het gezoem van de motor wiegde haar in slaap, en onmerkbaar dommelde ze in. Ze werd wakker van een plotselinge rembeweging — de taxi stond stil voor een bekend gebouw.
— We zijn er, — zei de chauffeur.
Tatjana keek verbaasd om zich heen. Het was het huis van Ljoedmila Petrovna — een vijfverdiepingenflat aan de rand van de stad, met een oude populier ernaast.
— Igor, — zei ze verbaasd, — we zijn verkeerd. Dit is het huis van je moeder.
— Nee hoor, — antwoordde Igor kalm terwijl hij betaalde. — Stap maar uit.
— Maar waarom? Het is al laat, je moeder slaapt vast al.
— Ze slaapt niet. Ze wacht op ons.
Igor nam haar bij de arm en leidde haar naar de ingang. Tatjana volgde hem verward, zonder te begrijpen wat er gebeurde.
De deur van het appartement ging meteen open, alsof Ljoedmila Petrovna al bij het raam had gestaan en hun komst had gezien.
— Eindelijk! — riep de schoonmoeder blij. — Kom binnen, kom binnen. Jullie zijn vast moe?
— Mama, waarom zijn we hier? — vroeg Tatjana.
— Hoezo waarom? — zei Ljoedmila verbaasd. — Jullie zijn toch thuisgekomen?
Tatjana keek rond in de bekende gang, met de bonte behangetjes en het vloerkleed met hondjes. In de lucht hing de geur van borsjtsj en oude meubels.
— Mama, u maakt zeker een grapje, — zei Tatjana. — We moeten naar ons eigen huis.
— Jullie huis is hier, — zei de schoonmoeder luid.
— Wat? — Tatjana fronste haar wenkbrauwen, niet zeker of ze het goed hoorde.
— Kom nou gewoon binnen, waarom blijven jullie in de gang staan, — gebaarde Ljoedmila met haar handen.
In de woonkamer stonden twee grote koffers en enkele kartonnen dozen bij de muur. Tatjana herkende haar spullen — haar favoriete lamp met de stoffen kap, een stapel boeken, foto’s in lijstjes.
— Wat is dit? — vroeg ze zacht.
— Jullie spullen, — zei Ljoedmila alsof het vanzelf sprak. — Ik heb wat jongens gevraagd om alles netjes in te pakken en over te brengen. Igor heeft ze de sleutels gegeven.
— Igor, wat bedoelt ze? — Tatjana draaide zich naar haar man.
— Tanja, we gaan hier wonen, — zei hij rustig. — Bij mama.
— Hoe bedoel je, bij je moeder? — Tatjana kon haar oren niet geloven. — We huren toch een appartement? Ons contract loopt tot het einde van het jaar.
— Ik heb het contract opgezegd. Waarom geld verspillen als mama ruimte heeft?
— Maar daar hebben we nooit over gesproken! — protesteerde Tatjana. — Igor, je had dit met mij moeten overleggen!
— In onze familie is dat gebruikelijk, — mengde Ljoedmila zich in het gesprek. — De zoon woont bij zijn ouders. Zo hoort het.
— Welke familie? — Tatjana voelde paniek opkomen. — Ljoedmila Petrovna, we zijn volwassen mensen. We hebben onze eigen ruimte nodig.
— Wat een onzin! — wuifde de schoonmoeder haar woorden weg. — Er is plek genoeg. Ik heb een driekamerappartement.
— Mama heeft gelijk, — zei Igor. — Waarom onnodige kosten maken? Hier is het handig en rustig.
Tatjana keek naar haar man en herkende hem niet meer. Dit was niet de man met wie ze haar toekomst had gepland — gezamenlijke wandelingen op zondag, samen beslissingen nemen. Dit was een vreemde, iemand die belangrijke keuzes maakte zonder haar stem te horen.
— Igor, ik wil hier niet wonen, — zei Tatjana vastberaden. — We moeten onder vier ogen praten.
— Waarover praten? — haalde Igor zijn schouders op. — Alles is al besloten. Mama is alleen, ze heeft hulp nodig in het huishouden. En jij hoort nu bij onze familie.
— Precies! — riep Ljoedmila Petrovna verheugd. — Tatjanotsjka, mijn lieve kind, nu ga jij mij helpen. Ik ben niet meer de jongste, mijn krachten nemen af. Jullie zijn jong, vol energie.
— Helpen waarmee precies? — vroeg Tatjana wantrouwig.
— Nou, met alles natuurlijk! Koken, schoonmaken, wassen. Ik heb artritis, het wordt moeilijk om alles alleen te doen.
— Ljoedmila Petrovna, maar ik heb een baan. Ik kan niet de hele dag thuisblijven.
— Een baan? — keek de schoonmoeder verbaasd. — Waarom zou je werken? Igorek verdient genoeg voor iedereen. Een vrouw hoort voor het huis te zorgen en haar man te verwennen.
— Mama heeft gelijk, — stemde Igor in. — Tanja, dien je ontslag in. Waarom zou je je bezighouden met dat kantoorgedoe? Richt je beter op het gezin.
Tatjana verstijfde, haar ogen groot van ongeloof. In één avond moest haar hele leven veranderen — een nieuw onderkomen, ontslag nemen, de rol van huishoudster.
— Nee, — zei ze zacht maar vastbesloten. — Daar ga ik niet mee akkoord.
— Wat bedoel je, niet akkoord? — vroeg Ljoedmila onbegrijpend.
— Ik ga hier niet wonen en ik neem geen ontslag, — herhaalde Tatjana luider. — Igor, we moeten terug naar onze plannen.
— Welke plannen? — reageerde Igor geërgerd. — Tanja, doe niet zo kinderachtig. Je bent nu een getrouwde vrouw, het is tijd om volwassen te worden.
— Volwassen worden? — haar gezicht werd rood van ingehouden woede. — Igor, volwassen mensen nemen samen beslissingen!
— In een gezin beslist de man, — verklaarde Ljoedmila Petrovna streng. — En de vrouw gehoorzaamt. Zo is het altijd geweest.
— Niet altijd! — riep Tatjana. — En zeker niet in mijn gezin!
— In óns gezin wel, — zei Igor kil. — Tanja, stop met dat gejammer. Je zult wel wennen.
— Ik zal er nóóit aan wennen! — riep Tatjana met tranen in haar ogen. — Ik ben niet van plan jullie dienstmeid te worden!
— Dienstmeid? — verontwaardigde de schoonmoeder zich. — Wat praat je toch! Je bent de schoondochter! Een hulp! Dat is je plicht!
— Mijn plicht? — herhaalde Tatjana bitter. — En waar is mijn keuze? Waar zijn mijn rechten?
— Rechten? — lachte Igor spottend. — Tanja, wat voor rechten bedoel je? Jij bent mijn vrouw. Jouw plicht is voor het gezin te zorgen.
— Je bedoelt: voor jouw moeder!
— Voor óns gezin! — verhief Igor zijn stem. — Mama heeft mij grootgebracht, jou als een dochter aangenomen — nu is het onze beurt om voor haar te zorgen!
— Laat degene voor haar zorgen die ze gebaard heeft! — schreeuwde Tatjana. — Ik heb hier nooit mee ingestemd!
— Wel degelijk! — beet Igor haar toe. — In het gemeentehuis heb je getekend! In het huwelijk is de vrouw verplicht haar man te gehoorzamen!…
Tatjana keek naar de man met wie ze die ochtend nog bij het altaar had gestaan — en herkende hem niet meer. Waar was de tedere, attente verloofde gebleven, die haar bloemen gaf en gedichten voorlas? Voor haar stond nu een vreemde, iemand die volledige gehoorzaamheid eiste.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
