“Vergeef me… maar zo was het precies.”
‘Sany, weet je zeker dat je alles hebt ingepakt? Moet ik het zelf gaan controleren?!’ riep ik terwijl ik naar de gesloten badkamerdeur liep.
‘Angie, rustig aan. Alles zit erin. De koffer barst bijna uit zijn voegen,’ antwoordde mijn man vanachter het geluid van stromend water. Hij klonk gespannen… meer dan normaal.
‘Ik heb de koffer gezien, maar ik weet niet wat je erin hebt gestopt,’ mompelde ik, terwijl ik wegliep van de deur.
‘Angie, ik kom zo. Maak alsjeblieft sterke koffie. Zwart,’ zei hij kalm terwijl het water werd uitgezet.
Ik liep naar de keuken, vulde het pannetje met water, deed er koffie en een snufje zout in – hij houdt ervan op die manier. Ik zette het op het fornuis. We hebben een koffiezetapparaat, maar hij zweert bij de ouderwetse manier. Het is geen moeite als het hem blij maakt.
Gisteravond kwam hij laat thuis, uitgeput. Hij zei dat ik speciaal was – omdat er een warme maaltijd op hem wachtte, in een handdoek gewikkeld. Zo deed mijn grootmoeder dat – eten hoort niet koud te worden. Hij maakt de laatste tijd veel overuren. Hij zegt dat hij in aanmerking komt voor promotie. Zegt hij…
‘Wat ruikt het hier heerlijk!’ Hij kwam binnen, druipend nat, en ging aan tafel zitten.
‘Angie, er komt vandaag een pakketje. Stoelhoezen die ik heb besteld. Zou je ze kunnen aannemen?’ vroeg hij terwijl hij naar de suiker greep.
‘Natuurlijk. Moet ik contant betalen?’
‘Ja, bij levering. Verdorie, dit zakenreisje komt op het slechtste moment. Maar ik kon het niet weigeren – het is belangrijk voor mijn carrière.’
‘Ik wist niet dat salesdirecteuren op zakenreis gingen naar afgelegen dorpen…’
‘Directeuren bepalen dat zelf. Ik heb nog een half uur. Ik ga het goed benutten,’ zei hij, terwijl hij zijn iPhone in zijn zak stak en de keuken verliet.
Hij nam zijn koffie niet mee. Ik zei niks. Sinds hij het over promotie heeft, is hij veranderd. Dit was zijn eerste “zakenreis”.
Ik pakte zijn kopje op om af te wassen. Toen ging mijn telefoon. Een bericht.
“Angie, Sany liegt. Hij gaat niet naar een dorp. Hij vliegt naar Griekenland. Met Marina. Stop hem, voor hij zijn leven ruïneert.”
Een bericht van zijn zus, Sylvia.
Mijn hart sloeg over. Koude rillingen trokken door mijn lijf. Een grap? Nee. Sylvia maakt geen grappen. En ze liegt niet. Niet hierover.
Mijn ogen vulden zich met tranen. Mijn adem stokte. Ik probeerde te ademen – tevergeefs.
Met trillende handen schonk ik mezelf water in en dronk het in één teug op. Ik wilde schreeuwen. De glazen tegen de muur smijten. Hoe kon hij dit doen?
Maar ik ging niks zeggen. Hem niet tegenhouden. Laat hem maar gaan. Goede reis. En een stevige wind in de rug.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
