Verdiend geluk voor Pashka

‘Ja, je had het echt zwaar. Jullie leefden van de pensioen van je oma en de uitkering van je moeder. Je vader was er al lang niet meer… Ik snap nog steeds niet hoe je het volhield om als kind voor twee zieke vrouwen te zorgen.’

‘Ik leerde toen injecties geven, koken. In het weekend werkte ik op de bouw als hulpje. Er was geen geld, maar mijn moeder had medicijnen nodig, en mijn oma ook. Eten, kleren… Maar nu sta ik op eigen benen.’

‘In groep acht was je zelfstandiger dan wij allemaal bij elkaar,’ zei Svetlana. ‘De meisjes vonden je geweldig, maar jij had geen tijd voor afspraakjes. Je werkte en zorgde voor thuis.’

Er viel een korte stilte. Daarna vertelde Svetlana dat ze nu lerares was op een basisschool en erg van haar werk hield.

‘Ik ben niet naar de universiteit gegaan,’ zei Paska, ‘maar ik heb alles zelf geleerd. Op de bouw waren metselaars, stukadoors, lassers – van iedereen heb ik wat opgepikt. Ik heb alleen geen diploma. Maar niemand stuurt me weg, want ik werk hard en ben betrouwbaar.’

‘Werk je in een goed team?’ vroeg Svetlana.

‘Het zijn allemaal verschillende types, maar ik red me wel. Net voor mijn moeder stierf, vroeg ze me om een eerlijk leven te leiden,’ zuchtte Paska. ‘Nu ben ik alleen. Kom eens langs, ik wil je mijn huis laten zien. Het is zo mooi geworden, Svetlana! Niet zoals vroeger, toen je me hielp met huiswerk…’

‘Ik weet niet…’ aarzelde Svetlana.

‘Kom nou, zolang we de tijd hebben. Ik ben blij dat ik je weer zie. We zitten even samen, daarna breng ik je naar huis,’ stelde Paska voor.

‘Naar mijn oude huis? Dat ken je toch nog wel?’ glimlachte Svetlana.

‘Ik ben het nooit vergeten. Jou ook niet,’ antwoordde Paska, en samen liepen ze verder.

Op het nette erf rende een klein hondje rond.

‘Tsapka? Echt waar?’ vroeg Svetlana verbaasd.

‘Ja, dat is hem! Hij maakt het prima!’ lachte Paska. De hond stopte met blaffen en begon aan haar voeten te snuffelen.

Toen ze binnenkwam, was Svetlana verbaasd over hoe schoon en netjes alles was.

‘Ik kan niet geloven dat het hier zo netjes is, zelfs zonder dat je bezoek verwachtte,’ zei ze bewonderend.

‘Ik verwachtte niemand. Ik leef nogal op mezelf, maar ik hou van orde. Dat maakt het leven eenvoudiger. Kijk eens hoe gezellig het hier is. De beste vaklui hebben mijn huis gerenoveerd. Eerst stierf mijn oma, en in datzelfde jaar ook mijn moeder. Ik was toen achttien en werkte officieel op de bouw. Iedereen leefde met me mee. En hoewel ik de jongste was in het team, hebben mijn collega’s mijn huis samen opgeknapt.’

‘Hoe dan?’ vroeg Svetlana.

‘Elk weekend kwam de hele ploeg helpen. We kochten samen materiaal. Alles ging snel. Ik hielp ook mee. Buurvrouw Nina kookte voor ons. We hadden het goed samen. Ze hebben me echt geholpen. Het ging niet eens alleen om het huis, maar dat ze er voor me waren.’

Ze zeiden: “Hou vol, Paska. We maken je huis mooi, dan vind je een leuk meisje en word je een goede man en vader…”

Paska keek naar Svetlana. Zijn ogen vulden zich met tranen. Aan de muur hingen foto’s — hij met zijn moeder, zijn oma, en een schoolfoto van hem met een meisje met een lange vlecht…

‘Waarom heb je mijn foto nog steeds?’ vroeg Svetlana, blozend.

‘Waarom niet? We zaten niet alleen samen in de klas, we waren ook vrienden. Weet je dat niet meer?’ antwoordde Paska. Svetlana knikte en prees hem om zijn netheid en verantwoordelijkheidsgevoel. Daarna liep ze haastig weg.

‘Je hebt niks gezegd over je familie. Hoe gaat het met je ouders? En met jou?’ vroeg Paska terwijl hij haar naar huis bracht.

‘Alles gaat goed. Mijn ouders werken nog, ik ook. Ik hou van mijn werk. En ik ben blij dat ik je weer gezien heb. We zijn allebei vijfentwintig, maar het voelt alsof we elkaar gisteren nog zagen… Dank je wel voor de bloemen, Paska.’

Svetlana ging haar huis binnen, en Paska bleef nog even buiten staan voordat hij terugging naar zijn eigen huis. Zijn hart deed een beetje pijn. Svetlana was prachtig, en hij begreep niet waarom ze nog steeds alleen was. Misschien wacht ze op iemand heel bijzonders… En zo’n meisje verdient ook echt geluk.

Hij was blij dat hij haar had gezien, maar ook verdrietig. Een eerste liefde vergeet je niet zomaar. Na dat gesprek wist hij het weer zeker: Svetlana was nog steeds het mooiste meisje ter wereld. Maar hij — een gewone bouwvakker — had altijd alleen maar gedroomd van een leven vol leren en had nooit gedacht dat hij haar echt kon krijgen.

In de weken erna kon hij haar niet uit zijn hoofd zetten. Hij zag haar overal — in gedachten, in de ogen van anderen, in de geur van bloemen…

Svetlana dacht ook vaak terug aan hun onverwachte ontmoeting. Ze was verrast hoe erg Paska veranderd was. Van een jongen was hij een man geworden — sterk, zelfverzekerd, ijverig. En toen besefte ze: Paska is haar nooit vergeten.

“En ik ben hem ook niet vergeten,” dacht ze, terwijl ze het water in de vaas ververste. “Hij is nu echt een man geworden. Zijn toekomstige vrouw zal gelukkig zijn…”