Verdiend geluk voor Pashka
Svetlana wandelde door het winkelcentrum en vroeg zich af of ze iets van haar boodschappenlijst was vergeten. Plotseling botste ze bijna tegen een man op. Ze wilde hem al aanspreken toen ze de verbaasde blik in de ogen van Paska zag – een oude schoolvriend.
‘Goh, wat een verrassing! Paska, ben jij dat echt? Wat is het lang geleden!’ zei ze, terwijl ze zag hoeveel de jongen die vroeger naast haar in de schoolbank zat, was veranderd.
‘Hoi, wat leuk om je te zien. Ik dacht eigenlijk net aan je… ik bedoel, ik dacht aan vroeger,’ antwoordde Paska en keek haar bewonderend aan. ‘Hoe gaat het met je?’
‘Goed. Wacht even op me bij de ingang, ik doe snel mijn boodschappen af en dan kunnen we naar het park gaan zitten. Goed?’ stelde Svetlana voor, terwijl ze haar zware tas optilde.
Paska knikte en liep alvast weg. Toen Svetlana twintig minuten later naar buiten kwam, stond hij daar met een bos chrysanten.
‘Voor jou!’ zei hij, terwijl hij haar de bloemen overhandigde.
‘Maar… waarom?’ vroeg ze verrast, terwijl ze de bloemen aanpakte en eraan rook.
‘Voor alles,’ antwoordde Paska eenvoudig, terwijl hij haar zware tassen van haar overnam.
‘Dat had je niet hoeven doen, het is een beetje gênant,’ glimlachte Svetlana en liep richting het bankje.
‘Ik heb er geen spijt van. Je hebt zoveel voor me gedaan. Dat vergeet ik mijn leven lang niet,’ zei Paska.
Ze gingen samen zitten en begonnen herinneringen op te halen aan de moeilijke tijden die Paska had doorgemaakt. In zijn gezin waren alleen nog zijn oma, zijn zieke moeder en hijzelf – toen nog een leerling in groep acht.
‘Toen mijn moeder ziek werd en niet meer kon lopen, dacht ik dat ik de basisschool niet eens zou afmaken,’ zuchtte Paska. ‘Als jij er toen niet was geweest, Svetlana, had ik het niet gered. Maar dankzij jou heb ik mijn diploma toch gehaald.’
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
