Vele jaren geleden vond de zoon van deze vrouw hem langs de weg – een klein rossig bolletje dat spartelde in een modderige plas. Het was een donkere herfstavond. De jongen zou waarschijnlijk zijn doorgelopen als hij dat wanhopige piepje niet had gehoord. Pas na een wasbeurt bleek het katje echt rood te zijn
Hij bleef bij het gezin. Werd een geliefde kat, die liefde gaf en terugkreeg. Hij leidde een lang, goed leven, werd oud en stierf op zeventienjarige leeftijd. Tegen die tijd woonde de vrouw al alleen – haar kinderen waren uit huis, haar man was weg. En toen ook haar geliefde kat verdween, brak haar hart. Het voelde alsof alles instortte.
Ze nam zich voor nooit meer een huisdier te nemen. Ze kon het emotionele verdriet van zo’n verlies niet nog eens aan.
Maar een paar maanden later werd er een katje over haar hek gegooid. Een ongelukkig, grijs pluizenbolletje – zomaar gedumpt.
Wat moest ze doen? Ze kon hem toch niet teruggooien. De pijn om haar vorige vriendje was nog niet weg, de belofte aan zichzelf nog vers in haar hoofd. Bekenden hadden al huisdieren, niemand wilde dit kleintje.
Dus besloot ze: het mag blijven. Het krijgt onderdak, eten, maar haar hart zou ze niet meer openstellen. Ze zou streng en koel zijn. Geen liefde, geen geknuffel, geen zacht gepraat. De kat leeft zijn leven, zij het hare. Sommige mensen leven zo. En als er iets met de kat zou gebeuren, dan zou het haar niets kunnen schelen. Ze had haar plicht gedaan. Geholpen, gevoed. Haar geweten zou schoon zijn. Dat was haar plan.
En ze probeerde zich eraan te houden – afstandelijk, kil.
Totdat het katje ziek werd. Een ernstige virusinfectie. De dierenarts schreef een behandeling voor – pijnlijke injecties. Het ging om leven of dood.
Ze bracht het beestje naar de kliniek, gaf het zonder emotie aan de assistente, die het meenam naar de arts. En toen gebeurde het.
Plotseling riep het katje:
– Mama!
Geen miauw, geen gepiep, geen gegrom – maar één helder, duidelijk woord. Iedereen hoorde het. En iedereen verstijfde.
Voor het eerst in hun carrière hoorden de medewerkers van de kliniek zoiets. Maar het was overduidelijk: het katje had “mama” gezegd. De arts keek met grote ogen. De assistente liet bijna het diertje vallen. En de vrouw… die hoorde het ook.
Ze barstte in tranen uit. Ze rende naar hem toe, pakte hem vast, kuste hem, wiegde hem zachtjes: “Ik ben hier, mijn jongen. Ik laat je niet alleen.” Ze zei dat ze van hem hield. Dat ze hem nodig had. Dat alles goed zou komen. Ze moest gewoon nog even volhouden. De arts wist wat hij deed. De injecties waren nodig om te overleven.
Daarna zouden ze naar huis gaan. En dan zou ze iets lekkers maken – misschien leverpaté, dat vond hij vast heerlijk. De tranen bleven stromen terwijl ze hem bleef kussen en geruststellen.
Het katje genas. Werd ondeugend, vrolijk en sterk. Een prachtige, blauwe-oogige pluizenbal. Hij maakte daarna nog veel mee, maar hij riep nooit meer “mama”. Dat hoefde niet. Want zij was voortaan altijd aan zijn zijde.
Ze knuffelt hem, kust hem, praat met hem. Zegt hem dat ze van hem houdt. En hij weet het. Hij legt zijn pootjes op haar schouders – niemand heeft hem dat geleerd – maar hij weet precies hoe hij haar zachtjes moet omhelzen. Tussen hen ontstond een onvoorstelbare liefde. Haar hart ging weer open. Alle muren stortten in. Het ijs smolt.
Ze denkt niet meer aan het slechte. Ze gelooft weer in het goede.
Hoe dan ook – katten kunnen liefhebben. Soms zelfs op een manier die mensen niet kunnen. Alleen zijn is zwaar. Iedereen verlangt naar een levende ziel om zich heen.
En die kleine, harige wezentjes kunnen ons hart verwarmen, verdriet verdrijven en onze dagen vullen met licht, warmte en betekenis.
Ze maken ons leven mooier, helderder, comfortabeler. Het enige wat ze nodig hebben… is een beetje liefde. En in ruil daarvoor geven ze je alles.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
