— U maakt zeker een grap, — zei Tatjana terwijl ze Ivan Petrovitsj met wijd opengesperde ogen aankeek.
Hij schudde zijn hoofd:
— Nee, ik maak geen grap. Maar ik geef je tijd om erover na te denken. Want dit voorstel is echt niet alledaags. Ik kan zelfs raden waar je nu aan denkt. Overweeg alles goed — ik kom over een week terug.
Tatjana keek hem verward na. De woorden die hij zojuist had uitgesproken, wilden niet in haar hoofd passen.
Ze kende Ivan Petrovitsj al drie jaar. Hij had een netwerk van benzinestations en nog wat andere zaken. Bij een van die stations werkte Tatjana als schoonmaakster. Hij begroette het personeel altijd vriendelijk en sprak op een hartelijke manier. Over het algemeen was het een goed mens.
Het salaris bij het tankstation was redelijk, en er waren genoeg mensen die er wilden werken. Ongeveer twee maanden geleden zat Tatjana na het schoonmaken buiten — de shift liep bijna ten einde en er was nog wat vrije tijd.
Plotseling ging de deur van de personeelsingang open en verscheen Ivan Petrovitsj.
— Mag ik even gaan zitten?
Tatjana sprong op:
— Natuurlijk, waarom vraagt u dat?
— Waarom spring je op? Ga zitten, ik bijt niet. Vandaag is een mooie dag.
Ze glimlachte en ging weer zitten.
— Ja, in de lente lijkt het alsof het altijd mooi weer is.
— Dat komt omdat iedereen de winter beu is.
— Misschien heeft u gelijk.
— Ik wilde je al een tijd iets vragen: waarom werk je als schoonmaakster? Larisa had je immers voorgesteld om operator te worden. Meer salaris, gemakkelijker werk.
— Ik zou het graag doen, maar vanwege het rooster kan ik niet — mijn dochter is klein en ziek. Alles gaat goed als de buurvrouw op haar past, maar bij een opstoot moet ik zelf dichtbij zijn. Dus wisselen Larisa en ik als het nodig is. Ze helpt altijd.
— Ik begrijp het… En hoe gaat het met je dochter?
— O, vraag er maar niet naar… De dokters weten het zelf ook niet goed. Ze krijgt aanvallen, kan niet ademen, raakt in paniek, veel dingen tegelijk. En de onderzoeken zijn serieus — en betaald. Ze zeggen dat we moeten wachten, misschien verdwijnt het met de leeftijd. Alleen heb ik daar geen tijd voor…
— Hou vol. Alles komt goed.
Tatjana bedankte hem. ’s Avonds ontdekte ze dat Ivan Petrovitsj haar een premie had gegeven — zonder uitleg, gewoon zo.
Daarna had ze hem niet meer gezien. En vandaag kwam hij bij haar thuis.
Toen Tatjana hem zag, stond haar hart bijna stil. En toen ze het voorstel hoorde, werd het nog erger.
Ivan Petrovitsj had een zoon — bijna dertig jaar oud, Stas. Zeven jaar daarvan bracht hij in een rolstoel door na een ongeluk. De artsen deden wat ze konden, maar hij stond nooit op. Depressie, teruggetrokkenheid, bijna volledige weigering van contact — zelfs met zijn vader.
Toen kreeg Ivan Petrovitsj een idee: zijn zoon trouwen. Echte liefde was niet belangrijk. Zodat hij weer een doel kreeg, zin om te leven en te vechten. Hij wist niet zeker of het zou werken, maar hij besloot het te proberen. En hij dacht dat Tatjana perfect was voor deze rol.
— Tatjana, je zult in alle zorg leven. Je krijgt alles. Je dochter krijgt alle onderzoeken en behandelingen. Ik stel een contract voor van één jaar. Over een jaar vertrek je — in ieder geval. Als het beter gaat met Stas — goed. Zo niet — dan beloof ik je royaal te belonen.
Tatjana kon geen woord uitbrengen — woede overspoelde haar.
Ivan Petrovitsj, alsof hij haar gedachten las, zei zacht:
— Tatjana, alstublieft, help me. Het is tenslotte wederzijds voordelig. Ik weet niet eens of mijn zoon je zal aanraken. Maar voor jou wordt het makkelijker — je staat in een gerespecteerde positie, officieel getrouwd. Stel je voor dat je niet uit liefde trouwt, maar vanwege de omstandigheden. Ik vraag alleen: over ons gesprek — geen woord aan iemand.
— Wacht even, Ivan Petrovitsj… En uw Stas — is hij het ermee eens?
De man glimlachte weemoedig:
— Hij zegt dat het hem niets kan schelen. Ik zal zeggen dat ik problemen heb — met het bedrijf, met mijn gezondheid… Het belangrijkste is dat hij getrouwd is. Echte huwelijk. Hij heeft me altijd vertrouwd. Dus dit… is een leugen voor het goede doel.
Ivan Petrovitsj vertrok, en Tatjana zat lange tijd verstijfd. Binnenin woedde verontwaardiging. Maar zijn directe, eerlijke woorden verzachtten de scherpte van het voorstel een beetje.
En als ze erover nadacht… waartoe zou ze niet bereid zijn voor Sonja?
Tot alles.
En hij? Hij is ook een vader. Hij houdt ook van zijn zoon.
De shift was nog niet voorbij toen de telefoon ging:
— Tatjana, snel! Sonja krijgt een aanval! Erg hevig!
— Ik kom! Bel een ambulance!
Ze rende precies op het moment dat de ambulance arriveerde bij het hek.
— Waar was je nou, mama? — vroeg de dokter streng.
— Ik was aan het werk…
De aanval was inderdaad ernstig.
— Misschien naar het ziekenhuis? — vroeg Tatjana voorzichtig.
De dokter, die voor het eerst kwam, wuifde moe:
— Zinloos. Ze kunnen daar niets doen. Alleen de zenuwen van het kind verpesten. Ach, jullie zouden naar de hoofdstad moeten — naar een goed ziekenhuis, naar echte specialisten.
Na veertig minuten vertrokken de artsen.
Tatjana pakte de telefoon en belde Ivan Petrovitsj:
— Ik ga akkoord. Sonja krijgt weer een aanval.
De volgende dag vertrokken ze.
Ivan Petrovitsj zelf kwam hen ophalen — vergezeld door een jonge, netjes geschoren man.
— Tatjana, neem alleen het hoogstnodige mee. De rest kopen we.
Ze knikte.
Sonja keek nieuwsgierig naar de auto — groot, glanzend.
Ivan Petrovitsj ging voor haar zitten:
— Leuk?
— Heel leuk!
— Wil je voorin zitten? Dan zie je alles.
— Mag dat? Dat wil ik heel graag!
Het meisje keek naar haar moeder.
— Als de politie het ziet — boete, — zei Tatjana streng.
Ivan Petrovitsj lachte en deed de deur open:
— Spring maar in, Sonja! En als iemand een boete wil geven — dan geven wij ze er zelf één!
Naarmate ze dichter bij het huis kwamen, werd Tatjana steeds nerveuzer.
“God, waarom heb ik ja gezegd? Wat als hij raar of agressief is?..”
Ivan Petrovitsj merkte haar angst…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
