Door het geroezemoes van de mensen ving hij een dof, aangrijpend gehuil op…
Eigenlijk begon alles al lang vóór dit moment…
Hij werkte als verkeersleider bij een groot spoorwegknooppunt, waar hij het treinverkeer in de gaten hield en het hele systeem coördineerde, waarbij elke fout tientallen, soms honderden levens kon kosten.
Het werk was intensief. Geen pauzes, geen rustmomenten. Koffie was er alleen vóór en na zijn dienst. Hij moest onafgebroken naar de schermen kijken, strikt volgens het protocol. Alleen als er iemand kwam om hem af te lossen, kon hij even uitademen en kort weggaan.
Het salaris was goed, maar de verantwoordelijkheid enorm. Hij begreep dat, en hield toch van zijn werk. Want zodra hij achter het bedieningspaneel zat, vergat hij alles behalve de treinen die langs zijn virtuele raam reden. De wereld verdween, alleen hij en het spoorwegnet bleven over.
Maar op die dag gebeurde er iets dat zijn hele leven op zijn kop zette.
Op het scherm waar normaal de onderhoudsteams werden aangegeven, verschenen plots vijf arbeiders. Felgele jassen, gereedschap — ze bezetten de linkertak. Het probleem was dat hij geen melding had gekregen dat zij het spoor op gingen. Hij begon berichten te controleren, greep haastig zijn telefoon om contact te leggen met de hoofdoperator…
En toen — onverwachts — verscheen er een man aan de rechterkant. Hij liep te voet, had geen moeite genomen om de voetgangersbrug te gebruiken die letterlijk op honderd meter afstand was. Hij stak het spoor gewoon over.
Hij was bijna aan de overkant, maar struikelde en viel. De telefoon gleed uit de hand van de verkeersleider. Hij verstijfde.
De man probeerde op te staan, maar het leek alsof een deel van zijn kleding aan een rail was blijven hangen. Hij trok, worstelde, raakte in paniek. De verkeersleider drukte angstig op de alarmknop. De sirene loeide. De ploegleider kwam rennend uit het toilet en haastte zich naar de verkeerspost.
Maar de trein raasde al met volle vaart. Zonder te stoppen. En bovendien met vertraging, wat betekende dat hij sneller reed dan toegestaan.
De afloop. Twee richtingen — rechts en links. De verkeersleider wist: hij stond er alleen voor. Niemand zou helpen. Hij was de laatste schakel.
Alles leek stil te staan. De tijd rekte zich uit. Mensen bewogen als in een slowmotionfilm. Collega’s schreeuwden, de ploegleider rende en stond opeens stil. En de trein raasde voort. En…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
