Epilogue: Een jaar later
Ochtend. Koud, grijs. Een jonge vrouw in een zwarte jas staat bij een vers graf. Op de steen — de naam: Jelena Sazonova. Naast haar — een boeket witte lelies. En een envelop.
— Ik heb mijn belofte vervuld, fluistert ze. — Alle verzekeringen zijn herzien. Uw vrouwenhulpfonds zal werken. Gleb heeft geen erfgenamen nagelaten. En u… u heeft mij achtergelaten.
De wind streelt haar schouder — als een hand, onzichtbaar maar warm.
Ze loopt weg.
Kijkt nog één keer om.
Op de steen — twee woorden die daar een seconde geleden nog niet stonden:
“MIJN LIEVE”
En in het huis, nu leeg en stil, staat op de schoorsteenmantel een kop thee. Nieuw. Elke avond.
Voor het geval de oude vrouw weer klopt in de sneeuwstorm…
Die niet langer om binnenkomst vraagt.
Maar die nooit vergeten zal worden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
