Toen ze in de sneeuwstorm een trillende oude vrouw oppikte, vermoedde de vrouw van de miljonair niet eens wat haar thuis te wachten stond…
Buiten raasde de natuur – niet zomaar een sneeuwstorm, maar een ware apocalyps van de winter. De wind huilde en brulde als een bezeten geest, sloeg tegen de ruiten alsof hij binnengelaten wilde worden. Sneeuwvlagen tolden in een waanzinnige dans en hulden de wereld in een wit stilzwijgen. Op zo’n nacht kon zelfs de moedigste ziel verdwalen. Maar juist op dat moment, door de sluier van sneeuw heen, zag Marina Sazonova haar – fragiel, elegant, met ogen waarin het vonkje hoop al lang was gedoofd.
Aan de kant van de weg, half ondergesneeuwd als een vergeten pop, stond een oude vrouw. Ze wankelde, alsof de wind haar elk moment kon wegblazen. Haar gezicht was doorploegd met rimpels, maar in haar ogen – diep als de putten van de tijd – lag een vreemde, verontrustende bewustheid. Marina trapte hard op de rem. Haar hart kromp samen. “Als ik was doorgereden… ze zou gewoon verdwijnen. Bevriezen. Veranderen in een ijzige beeltenis te midden van de sneeuwhopen. Als een symbool van vergeten pijn…”
Ze sprong uit de auto, gehuld in een bonten sjaal, en greep de oude vrouw onder de arm, bevend van kou én van iets groters – een voorgevoel. De vrouw verzette zich niet. Haar vingers waren ijskoud, maar er ging een vreemde, bijna magnetische kracht van uit.
Het huis – een enorme neoklassieke villa met zuilen, open haarden en schaduwen die over de muren dansten – ontving hen in stilte. Marina zette haar gast bij de haard, schonk zelf muntthee in en gaf de dienstmeid opdracht een warme plaid te halen. Alles volgens de regels. En toch hing er iets in de lucht… iets dat niet klopte.
Op tafel, tussen kristallen vazen en oude boeken, lag een envelop. Wit. Onopvallend. En toch – als een dolk recht in het hart. Marina herkende het handschrift onmiddellijk. Van haar schoonmoeder. Jelena Sazonova. Dood. Al twintig jaar dood.
“Lieve kind, ik kwam langs – je was er niet. Besloot het op te schrijven. Gleb weet het. We bespreken het morgen.”
Elk woord trof als een ijsscherf. “Weet? Wat weet hij?” echode het in haar hoofd.
Gleb, haar man – een oligarch met ogen koud als diamant, met woorden scherper dan een mes – was al een week op zakenreis. En haar schoonmoeder… die was toch allang dood. Maar er gingen geruchten. Fluisteringen in de familie. “Marina kan geen erfgenaam baren… Gleb is teleurgesteld… De volgende vrouw zal sterker zijn…” En telkens verdween er één. Een ziekte, een ongeluk. En Gleb? Hij rouwde altijd… maar vond wel erg snel een nieuwe.
Uit de salon klonk gehoest. Diep, hees, alsof het uit een graf kwam. Marina draaide zich om – en verstijfde. De oude vrouw stond bij de plank met familiefoto’s. Haar vingers gleden langs de lijsten. Ze keek ernaar… met een nieuwsgierigheid. Té bekend. Té persoonlijk.
— Oma, wilt u suiker in de thee? — Marina’s stem trilde als een snaar in de wind.
De oude vrouw draaide zich langzaam om. Ze glimlachte. De glimlach was warm… maar zonder warmte.
— Dank je, mijn kind. Maar ik ga maar eens… Ze wachten op me.
En ze verdween in de hal, als een schaduw die oploste in de duisternis. Ze liet enkel een droog zakdoekje achter op de bank. Eenvoudig. Wit. Maar toen Marina het oppakte, stokte haar hart.
Op de hoek – geborduurde initialen: “E.S.”
Jelena Sazonova.
De meisjesnaam van haar schoonmoeder.
Degene die twintig jaar geleden was gestorven…
De telefoon trilde. Het scherm lichtte op. Gleb belde. En onder zijn naam stond een bericht:
“Morgen wordt alles beslist. Mama heeft gelijk.”
Marina voelde een rilling over zich heen trekken. “Mama? Welke mama? Diegene die dood is? Diegene van wie de brief op tafel ligt?”
Buiten werd de sneeuwstorm plotseling stil. In de nieuwe stilte klonk een geluid – zacht, maar ijzingwekkend: het kraken van de schommelstoel. Diezelfde stoel die in de salon stond. Leeg. Maar hij wiegde heen en weer. Alsof iemand net was opgestaan. Alsof iemand hier was.
Marina verstijfde, als een standbeeld. Haar vingers klemden het zakdoekje vast – het brandde als gloeiende kooltjes. Gleb… hij mocht hier niet zijn. Hij was in Londen. Of in Dubai. Of ergens ver weg. En dat bericht… het voelde als een vonnis.
— Gleb… — fluisterde ze, terwijl ze naar het scherm keek.
Op dat moment ging de telefoon uit. Het licht in het huis ook. Volledige, absolute duisternis. Alleen de gloed van de smeulende kolen in de open haard wierp spookachtige schaduwen op de muren, als dansende zielen.
Boven kraakte een deur. Langzaam. Bewust.
— Wie… wie is daar? — Marina’s stem trilde als een blad in de wind.
Geen antwoord. Alleen een fluistering, nauwelijks hoorbaar, alsof de wind woorden door de muren droeg:
“Wees niet bang… Jij hebt haar gekozen…”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
