Toen ze hoorde dat haar kind met een beperking was geboren, deed de moeder elf jaar geleden officieel afstand van haar rechten. Sanyka heeft dat document met eigen ogen gezien.

En hij merkte niet eens dat Anna allang stil was geworden en naar haar moeder keek, die onzichtbare tranen uit haar ogen veegde.

Laat in de avond, na het avondeten, ging Andrei naast Sanyka zitten en sloeg zijn arm om hem heen.

“Weet je,” zei hij zachtjes, “wij vinden dat ieder mens in een gezin zou moeten leven. Alleen daar kan hij leren hoe hij lief moet hebben, moet beschermen, moet verdedigen – en hoe hij geliefd kan zijn. Zou je deel willen uitmaken van onze familie?”

Sanyka kreeg een brok in zijn keel, zijn adem stokte. Hij kroop tegen de man aan en fluisterde:

“Papa… ik heb zo lang op je gewacht…”

Een maand later nam de blije kleine jongen afscheid van het weeshuis. Trots en voorzichtig daalde hij de trap af, hand in hand met zijn nieuwe vader, en met nauwelijks een hinkje liep hij naar de poort. Daar bleven ze staan.

Sanyka keek achterom, liet zijn blik langzaam over het gebouw glijden, zwaaide naar de kinderen en de opvoeders die op de trap stonden.

“Nu zullen we die grens oversteken,” zei zijn vader, “waarachter een heel nieuw leven voor je begint. Vergeet alles wat hier slecht was. Maar vergeet nooit degenen die je hebben geholpen te overleven. Dankbaarheid is de grootste deugd. Koester degenen die je ooit een helpende hand hebben gereikt.”