“Maar hoe… hoe durf je? Na zoveel jaren…”
“Weet je,” roerde Marina nadenkend in haar kopje kaneel, “soms is één moment genoeg om alles te herzien. Ik zag ze samen – hij en dat meisje. Zij is bijna even oud als onze dochter! En toen besefte ik – dit is niet zijn eerste affaire. Ik sloot gewoon mijn ogen, overtuigde mezelf dat het goed zou komen…”
“En nu?”
“Nu besef ik dat ik niet langer de achtergrond in zijn leven wil zijn. Niet wil doen alsof ik zijn bedrog en minachting niet zie. Niet elke avond wil gokken waar hij is en met wie.”
Svetlana zweeg en draaide met een theelepeltje in haar handen.
“Weet je… ik ben jaloers op je. Met Pavel gaat het ook niet perfect, maar zo’n stap durven zetten…”
“Het belangrijkste is de eerste stap zetten,” legde Marina haar hand op die van haar vriendin. “De rest volgt vanzelf.”
Thuis zag ze dat Viktor al wat spullen had meegenomen. In de kleedkamer waren lege plekken, zijn favoriete pakken en horlogecollectie waren weg. Op het kaptafeltje stond alleen haar parfum – een geur die nu te zoet leek.
Marina opende het raam en liet de frisse lucht binnen. Het was tijd niet alleen het leven, maar ook geuren, gewoonten en smaken te veranderen. Tijd om zichzelf te worden – de vrouw die ze altijd had willen zijn, maar durfde niet.
De zevende dag begon met een onverwacht bezoek.
Daar stond ze – dezelfde blondine uit het restaurant. Zonder make-up en designerkleding zag ze er jong en verloren uit.
“Mag ik binnenkomen?” Haar stem trilde. “Ik moet met u praten.”
Marina stapte zwijgend opzij en liet haar binnen. In de woonkamer friemelde het meisje nerveus aan het riempje van haar tas.
“Mijn naam is Alina. Ik… ik wist niet dat hij getrouwd was. Viktor Aleksandrovitsj zei dat hij alleen woonde, dat zijn ex-vrouw al lang naar het buitenland was vertrokken…”
“Ga zitten,” wees Marina op de stoel. “Thee, koffie?”
“Nee, dank je,” schudde Alina haar hoofd. “Ik kwam om mijn excuses aan te bieden. En u te waarschuwen.”
“Waarvoor?”
“Viktor Aleksandrovitsj… hij is erg boos. Gisteren hoorde ik per ongeluk zijn gesprek met iemand. Hij wil alle transacties aanvechten, beweert dat u hem bedrogen heeft en zijn vertrouwen heeft misbruikt…”
Marina glimlachte.
“Laat hem maar proberen. Ik heb videobeelden van alle ondertekeningen, notariële bevestigingen, getuigen. Ik heb hier niet één dag maar meerdere dagen op voorbereid.”
“U bent zo… sterk,” keek Alina op. “Ik zou dat niet kunnen.”
“Jij kunt het wel,” antwoordde Marina zacht. “Als het tijd is. Het belangrijkste is te onthouden dat je beter verdient.”
Na Alina’s vertrek stond Marina lang bij het raam. Deze week had ze als een heel leven geleefd. Elke dag bracht nieuwe inzichten – over zichzelf, over mensen, over de ware waarde van relaties.
’s Avonds kreeg ze een telefoontje van haar dochter uit Londen:
“Mama, ik weet alles. Ik vlieg morgen met het eerste vliegtuig.”
“Dat hoeft niet, lieverd. Ik red me wel.”
“Ik weet dat je dat kunt. Maar ik wil er voor je zijn. Jij bent mijn moeder.”
Aan de andere kant van de lijn klonk gesnik.
“Sorry dat ik het niet zag… niet begreep hoe moeilijk het voor je is geweest al die jaren…”
“Het is goed, lieverd. Soms moet je door pijn heen om sterker te worden.”
Na het gesprek liep Marina naar de slaapkamer. Op het bed lag een envelop – het laatste wat Viktor had achtergelaten. Binnenin zat een kort briefje: “Je zult hier nog spijt van krijgen.”
Marina scheurde het papier kalm in stukken en gooide het in de prullenbak. Dreigementen maakten haar niet meer bang. Ze wist dat er een nieuw leven voor haar lag, en ze was klaar voor die weg.
In de spiegel zag ze een vrouw met een rechte rug en trots geheven hoofd. Een vrouw die eindelijk zichzelf had gevonden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
