« Begin een gesprek. Wie is die ‘andere moeder’ en waarom geeft ze onze zoon zulke dure cadeaus? »

“Het is… Megan.”

‘Megan?’ herhaalde ik. ‘De babysitter die we hebben ontslagen omdat je zei dat ze grenzen overschreed?’

“Ja, maar het is niet wat je denkt. Echt waar.”

‘Dus je hebt geen affaire met haar?’ vroeg ik. ‘Want daar klinkt het wel precies naar.’

“Ik weet hoe het eruitziet, maar nee. Ik heb dit gewoon—jeetje, ik heb het zo slecht aangepakt.”

Hij wreef in zijn handen, een nerveuze gewoonte die ik maar al te goed kende.

‘Ik moet het vanaf het begin uitleggen,’ zei hij. ‘Nadat we haar hadden laten gaan, begon Megan me te appen. Ze bood haar excuses aan. Ze zei dat ze me nooit een ongemakkelijk gevoel had willen geven, dat ze gewoon vriendelijk was geweest.’

‘Heel vriendelijk,’ zei ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg.

‘Ik begon te denken dat ik het misschien verkeerd had begrepen,’ vervolgde hij. ‘Ik zei haar dat het goed was, maar dat we al iemand anders hadden aangenomen. Toen vroeg ze me iets…’

En dat is waar alles echt begon te ontrafelen.

“Ze wilde Simon graag zien. Ze zei dat ze hem miste en dat ze even langs wilde komen om gedag te zeggen.”

‘Wat?’ Ik kon mijn oren niet geloven.

‘De oppas die we ontslagen hebben, wilde onze zoon zien, en jullie hebben daarmee ingestemd? En jullie hebben er nooit aan gedacht om het met mij te bespreken?’