Toen we kerstcadeaus aan het uitpakken waren, riep mijn 5-jarige kind: ‘Ja! De andere mama heeft haar belofte gehouden!’ – Na een lange stilte zei mijn man eindelijk iets.

‘Wie is die andere moeder?’ vroeg ik.

Simon keek ons ​​beiden aan, plotseling onzeker. De vreugde verdween van zijn gezicht – hij voelde dat er iets niet klopte.

‘Mijn vader kent haar,’ zei hij. ‘Ze komt wel eens langs. Ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken.’

Geen zorgen.

Die woorden bleven in mijn hoofd nagalmen. Waarover zou ik me zorgen maken?

‘Mike,’ zei ik kalm. ‘Wil je het uitleggen?’

Hij staarde me aan, paniek flikkerde in zijn ogen. Zijn mond ging open, maar er kwam geen geluid uit.

‘Ze zei dat we op reis gaan,’ voegde Simon zachtjes toe. ‘Ik, zij en papa. Jij moet werken, mama, dat zei ze.’

Een reis.

Het kostte me alle moeite om mijn stem kalm te houden. Ik weigerde om voor mijn kind uit te barsten.

Simon knikte ter bevestiging.

Toen sprak Mike eindelijk.

“Laten we in de keuken praten.”

Ik stemde toe. Op het moment dat de deur achter ons dichtviel, draaide ik me naar hem toe.