De kerstochtend kwam abrupt tot stilstand toen mijn vijfjarige een cadeautje openscheurde en riep dat zijn ‘andere mama’ haar belofte had gehouden. Mijn man werd lijkbleek. Hij wist precies over wie onze zoon het had – en hoe langer hij aarzelde, hoe duidelijker het werd dat dit geen onschuldige vergissing was.

Mijn man en ik waren al zes jaar samen. We hadden één kind, een vijfjarige jongen genaamd Simon.

Ons leven was niet perfect, maar het voelde stabiel. Voorspelbaar. Veilig.

Er waren natuurlijk wel kleine scheurtjes – die kent elk huwelijk. Momenten waarop mijn man afgeleid leek of emotioneel afwezig. Ik heb ze nooit als waarschuwingssignalen bestempeld.

Dat had ik moeten doen.

Ik had vooral na wat ik nu beschouw als het oppasincident eerder dat jaar beter moeten opletten.

We waren een beetje uit elkaar gegroeid, dus we probeerden de band weer aan te halen door wekelijks een date-avondje in te plannen. Een collega van Mike raadde een babysitter aan – een jonge vrouw van universiteitsleeftijd – en in het begin leek alles prima. Onze avondjes uit hielpen. Simon mocht haar graag. Alles voelde lichter aan.