Misja keek naar zijn vrouw. Alesja knikte. Hij deed de deur open. Svetlana Sergejevna stond op de drempel — zonder Lena, alleen. Haar ogen rood, duidelijk had ze gehuild.
— Misja, jongen, zo kan het toch niet. Laat je je eigen moeder vallen?
— Mam, ik laat niemand vallen, — antwoordde Misja moe. — We gaan gewoon apart wonen. Zoals alle normale gezinnen.
— Zij heeft je dat wijsgemaakt! — de schoonmoeder wees beschuldigend naar Alesja. — Ze heeft je tegen je moeder opgezet!
— Mam, genoeg. Het appartement is volgens de wet van Alesja. En wij gaan hier wonen.
— Maar Lena en Borja dan? Ze hebben nergens…
— Ze hebben een driekamerappartement, mam. Genoeg plek.
— Maar ik had het hun beloofd…
— En mij had u het twee jaar lang beloofd, — mengde Alesja zich in het gesprek. — Svetlana Sergejevna, laten we het verleden laten rusten. Iedereen houdt gewoon wat hij heeft.
— Jij… — de schoonmoeder viel stil onder de blik van haar zoon. — Misja, laat je haar zo tegen mij praten?
— Mam, ga naar huis, — zei Misja zacht maar beslist terwijl hij zijn moeder naar de deur begeleidde. — Kalmeer. We praten later wel.
— Jongen! Misja! Je zult hier spijt van krijgen! Zij zal je ware gezicht nog laten zien!
De deur sloot. Misja leunde er met zijn rug tegenaan en slaakte een zucht.
— Poeh. Voor het eerst in mijn leven heb ik mijn moeder tegengesproken.
— En? Hoe voelt dat? — glimlachte Alesja.
— Vreemd. Maar… goed. Alsof er een last van mijn schouders valt.
Ze omhelsden elkaar midden in de hal. Alesja wist dat er nog veel ruzies, tranen en pogingen van de schoonmoeder zouden volgen om alles terug te draaien. Maar het belangrijkste was gedaan: Misja had voor haar gekozen, voor hun gezin.
En het appartement… Wel, dank je wel, oma Zoja. Zij bleek wijzer dan allemaal samen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
