Alles veranderde op de dag dat Lena ontdekte dat ze zwanger was. Ze had het nog niet eens aan haar man verteld, toen ze stemmen in de keuken hoorde.
Ze legde de telefoon neer. Wat er verder zou gebeuren, wist ze niet. Maar één ding wist Alesja zeker: ze zou haar schoonmoeder nooit meer toestaan over haar heen te lopen. Genoeg was genoeg.
Er werd hard op de deur gebonsd. Lena’s stem klonk schel:
— Doe open, trut! Dit is óns appartement!
Alesja liep naar de deur.
— Lena, al onze gesprekken staan op de dictafoon. Hoe jullie me uitscholden, hoe jullie me bedreigden. Nog één gil, en ik breng de opname naar de politie. Voor bedreiging en laster.
Het werd stil achter de deur. Toen klonken wegstervende stappen en het gemompel van Svetlana Sergejevna: “Laat maar, Lenotsjka, we praten er later wel over…”
Alesja ging terug naar de bank. In haar tas lag de dictafoon — uitgeschakeld. Ze had helemaal niet van plan geweest iets op te nemen. Maar de bluf had gewerkt.
Een uur later kwam Misja thuis. Bleek, verward. Hij ging tegenover zijn vrouw zitten.
— Alesja… Mama zei dat je het appartement van oma hebt afgepakt?
— Niet afgepakt. Ik heb het gekregen via het testament. — Ze schoof hem de documenten toe. — Lees maar.
Misja liet zijn ogen over de tekst glijden en keek toen op.
— Waarom heb je me dat niet verteld?
— Omdat ik wist dat je meteen naar je moeder zou rennen. En zij zou beginnen te drukken, eisen dat ik afstand deed. Is het niet zo?
Misja zweeg. Alesja ging door:
— Je moeder beloofde ons dit appartement twee jaar lang. En toen besloot ze het aan Lena en Borja te geven. Omdat zij kinderen hebben en wij niet. Weet je hoe ze dat uitlegde? Dat jij een mislukkeling bent die zijn vrouw niet eens een kind kan bezorgen.
— Mama heeft zoiets niet gezegd! — barstte Misja uit.
— O, wel. Waar Lena bij was. Je kunt het haar vragen — ze zal het met plezier bevestigen.
Misja liet zijn hoofd zakken. Alesja ging naast hem zitten, nam zijn hand.
— Misja, ik hou van je. Maar ik kan de vernederingen van je moeder niet langer verdragen. Voor haar zijn wij geen mensen. Alleen Borja en Lena zijn voor haar “echte” kinderen.
— Wat wil je van me? — vroeg hij dof.
— Dat je kiest. Of we leven apart, als eigen gezin. Of… of ik blijf hier alleen. In dit appartement.
— Stel je me een ultimatum?
— Noem het hoe je wilt. Maar ik ga niet meer onder de plak van je moeder wonen. Ik laat me niet langer “onvruchtbaar” noemen. En ik laat niet toe dat ze samen met Lena de spot met me drijft.
Misja zweeg lang. Toen hief hij zijn hoofd.
— En als mama beledigd is? Als ze niet meer wil praten?
— Misja, je bent vijfendertig. Misschien wordt het tijd om niet langer bang te zijn dat mama boos wordt?
Hij kromp ineen alsof hij geslagen werd. Liep door de kamer en bleef bij het raam staan.
— Weet je wat mama zei toen ik wegging? Dat jij me betoverd hebt. Dat een normale vrouw nooit tegen haar schoonmoeder in zou gaan.
— En een normale schoonmoeder zou haar belofte niet intrekken, — kaatste Alesja terug.
Misja draaide zich om:
— Goed dan. Laten we het proberen. Apart wonen.
— Echt? — Alesja kon haar oren niet geloven.
— Ja. Ik ben het ook zat. Dat mama zich overal mee bemoeit. Dat ze Borja steeds als voorbeeld stelt. Dat Lenka sarcastisch doet.
Alesja vloog haar man om de hals, omhelsde hem. Hij trok haar dicht tegen zich aan.
— Alleen… Zullen we eerst verbouwen? Het ruikt hier nog helemaal naar oma.
— Natuurlijk! — lachte Alesja door haar tranen heen. — We veranderen alles. Dit is nu óns huis.
Er werd opnieuw op de deur geklopt. Voorzichtig, bijna schuchter.
— Wie is daar? — riep Misja.
— Ik ben het, jongen. Doe open.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
