Toen mijn man aan mijn haar trok en mijn arm brak, keek ik mijn zoontje aan en knikte heel even. Mijn vijfjarige greep met trillende handen de telefoon en draaide het geheime nummer. « Opa… papa doet mama pijn! » riep hij. Aan de andere kant van de lijn klonk een scherpe ademhaling, een geritsel, en toen een lage, trillende stem: « Blijf waar je bent. Ik kom eraan. » En toen begon alles pas echt.
Toen mijn man aan mijn haar trok en mijn arm verdraaide, schoot de pijn zo hevig door mijn hoofd dat de kamer leek te kantelen. Maar zelfs door de waas heen zag ik de grote, angstige ogen van mijn zoon.
Ik knikte heel even – nauwelijks meer dan een spiertrekking. Dat was alles wat hij nodig had.
De vijfjarige Noah klauterde naar de tafel in de gang, zijn kleine handjes trilden hevig terwijl hij de telefoon greep.
Hij draaide het nummer dat ik hem slechts één keer had geleerd, in zijn oor gefluisterd als een geheim beschermingsspreuk. Een nummer waarvan ik hoopte dat hij het nooit hoefde te gebruiken.
‘Opa… papa doet mama pijn!’ Zijn stem brak, dun en trillend.
Aan de andere kant klonk er een scherpe inademing, een geritsel, en toen de stem van mijn vader – laag, trillend, alleen beheerst door pure wilskracht.
« Blijf waar je bent. Ik kom eraan. »
Mijn man, Mark, verstijfde. Zijn greep verslapte een beetje toen Noahs woorden in de gespannen lucht nagalmden. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde – angst, woede, ongeloof, alles streden in de ruimte achter zijn ogen. Hij had dit niet verwacht. Hij had nooit zulke gevolgen verwacht.
Hij mompelde iets binnensmonds en deinsde achteruit, waarna hij heen en weer door de woonkamer liep alsof hij de schade probeerde te berekenen.
Ik hield mijn kloppende arm vast en dwong mezelf overeind te blijven. Ik wist dat het geen zin had om te rennen; plotselinge bewegingen zouden hem alleen maar provoceren.
De minuten kropen voorbij als uren. Noah drukte zich tegen me aan, zijn kleine lijfje rilde.
Ik fluisterde geruststellende woorden waarvan ik niet zeker wist of ik ze wel geloofde, terwijl ik luisterde naar Marks voetstappen die heen en weer bonkten, alsof hij aan het wachten, twijfelen, kiezen was.
Toen klonk het geluid dat de patstelling verbrak: het geknars van banden die over onze grindoprit raasden. Mark draaide zijn hoofd abrupt naar het raam. Zijn gezicht betrok. Hij wist precies wie er was aangekomen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
