— Hij heeft je bedrogen! Met je beste vriendin!
— Ik weet het. Maar dat verandert niets aan het feit dat hij de vader van mijn kind is.
Pavel stopte voor haar:
— Houd je nog van hem?
— Nee, — schudde ze haar hoofd. — Maar ik kan geen beslissingen nemen op basis van mijn gekwetste gevoelens alleen. Sofia begint vragen te stellen over haar vader. Wat zal ik over vijf jaar zeggen? Over tien jaar?
De telefoon onderbrak hun gesprek. Vera, Yuri’s vrouw, belde. Oksana nam op, verward.
— Hallo, Oksana. Sorry dat ik je stoor. We moeten elkaar ontmoeten, het is belangrijk.
— Dank dat je wilt afspreken, — Vera keek gespannen maar vastberaden. — Ik begrijp hoe vreemd deze situatie is.
Ze ontmoetten elkaar in een klein park en zaten op een bankje uit het zicht van voorbijgangers.
— Wat wilde je bespreken? — vroeg Oksana voorzichtig.
— Yuri heeft me alles verteld, — begon Vera. — Over jouw verleden, wat er gebeurd is, over Sofia. Ik… ik kan geen kinderen krijgen. Een aangeboren aandoening.
Oksana knikte ongemakkelijk, wist niet wat ze moest zeggen.
— Toen we gingen daten was Yuri eerlijk tegen me. Hij vertelde hoe hij jou verloor, hoe hij zocht, hoe hij zichzelf zijn fout niet kon vergeven. Ik wist waar ik aan begon met trouwen met hem. Wist dat ik nooit zijn hele hart zou krijgen.
— Waar wil je heen met dit? — vroeg Oksana gespannen.
— Ik hou van Yuri, — antwoordde Vera simpel. — En ik zie hoeveel hij lijdt. Hij is een goede man die een vreselijke fout maakte. Maar hij verdient een kans om vader te zijn voor zijn dochter.
— Ik moet beslissingen nemen die het beste zijn voor mijn kind, niet voor Yuri of jou.
— Natuurlijk, — knikte Vera. — Ik wilde alleen dat je weet: als je Yuri toestaat Sofia te zien, steun ik die beslissing van harte. Het meisje krijgt niet alleen een vader maar… nou ja, ook iemand als een tweede moeder. Als je dat toestaat, natuurlijk.
Oksana keek verbaasd naar deze vrouw. Ze had beschuldigingen en jaloezie verwacht, maar geen openheid.
— Waarom doe je dit?
— Omdat familie niet alleen bloedbanden zijn. Het is een keuze die we elke dag maken. Ik koos voor Yuri met zijn verleden. En nu wil ik gewoon dat er meer liefde is in ons leven, niet minder.
De volgende dagen waren een ware achtbaan voor Oksana. Yuri vroeg officieel om een vaderschapstest — niet omdat hij twijfelde, maar om zijn rechten juridisch te bevestigen. Pavel drong aan op een snelle terugkeer naar Kaliningrad en hintte op een serieuze relatie. Tante Galina genas en overtuigde haar nicht dat Sofia een vader nodig had en zij zelf vergeving in haar hart.
En toen verscheen Kira.
Oksana kwam haar tegen in de supermarkt — de voormalige vriendin was nauwelijks veranderd, alleen scherper en nerveuzer geworden.
— Dus het is waar dat je bent teruggekomen, — keek Kira haar uitdagend aan. — En je hebt Yuri’s kind meegebracht. Je had geluk.
— Ik heb niets tegen je te zeggen, — probeerde Oksana haar te ontwijken.
— Ik zal het zeggen, — greep Kira haar arm vast. — Hij was altijd verliefd op mij, sinds de universiteit. Toen kwam jij, zo netjes, zo makkelijk. Hij trouwde met jou omdat dat werd verwacht, maar hij hield altijd van mij.
— Laat los.
— Weet je waarom hij niet bij mij bleef nadat jij weg was? Omdat ík hem verliet! Hij was zo zielig, altijd aan het zeuren over jou. Ik was het zat.
Oksana rukte haar arm los:
— En daarom kwam je me dit nu vertellen? Vijf jaar zijn voorbij, Kira. Vijf jaar! Hij is getrouwd met een ander. Jij hebt je eigen leven. Ik het mijne. Wat wil je?
— Ik wil dat je weet: hij houdt niet van jou. Nooit gedaan. Hij wil alleen het kind.
Die nacht zat Oksana lang bij het slapende bedje van Sofia, keek naar haar serene gezichtje, zo op haar vader gelijkend. Alles was verward. Ze dacht dat ze kon komen, haar tante helpen en weer gaan, haar kleine wereld heel houden. Maar het verleden barstte in het heden, en eiste keuzes.
De telefoon trilde zachtjes. Pavel. “Ik wil dat je weet: wat je ook besluit, ik ben er. Ik hou van jou en Sofia. We redden het samen.”
Die simpele woorden maakten ineens alles helder in haar hoofd. De juiste beslissing komt altijd uit het hart, niet uit wrok.
— Ik heb jullie hier verzameld omdat we allemaal verbonden zijn door één verhaal, — Oksana liet haar blik gaan over de woonkamer van tante Galina, waar Yuri, Vera, Pavel, Irina Sergejevna en — tot ieders verbazing — Kira zaten, die Oksana zelf had uitgenodigd. — En onze beslissingen zullen de toekomst bepalen van een klein meisje dat in dit alles onschuldig is.
— Waar is Sofia? — vroeg Yuri.
— Bij de buurvrouw, — antwoordde Oksana. — Ik vond dat we eerst als volwassenen alles moesten bespreken.
Ze wendde zich tot Kira:
— Laten we beginnen met het feit dat ik de waarheid weet. Yuri is al jaren niet meer verliefd op jou. Jij hebt zelf geprobeerd ons huwelijk kapot te maken uit jaloezie. En gisteren heb je opnieuw tegen me gelogen in de hoop weer alles te verpesten.
Kira werd lijkbleek:
— Dat kun je niet weten.
— Ik wel, — Oksana haalde haar telefoon tevoorschijn en speelde een opname af van een gesprek met een voormalige collega van Kira, die vertelde hoe Kira al jaren jaloers was op het geluk van haar vriendin en van plan was het gezin te vernietigen.
— Ik denk dat het beter is als je gaat, — zei Oksana rustig. — We hebben niets meer te bespreken.
Toen de deur achter Kira dichtviel, vervolgde Oksana:
— Ik heb lang nagedacht over wat het beste is voor Sofia. En ik ben tot de conclusie gekomen dat zij het recht heeft haar vader te leren kennen. Yuri, — ze richtte zich tot haar ex-man, — ik stem in met gezamenlijk gezag. Maar op één voorwaarde: ik keer niet voorgoed terug naar deze stad.
— Maar hoe dan…
— We vinden wel een compromis. In de zomervakantie, tijdens feestdagen — dan kan Sofia tijd met jou doorbrengen. Jij kunt ons in Kaliningrad bezoeken wanneer je wilt. We stellen een gedetailleerde regeling op.
Yuri knikte langzaam:
— Dank je. Dat is veel meer dan ik had durven hopen.
— En dan over ons, — ze keek naar Pavel. — Ik accepteer je voorstel. Maar laten we niets overhaasten. Sofia krijgt al genoeg veranderingen te verwerken.
Pavel kneep zachtjes in haar hand:
— Ik heb geen haast. We hebben een heel leven voor ons.
Irina Sergejevna veegde haar tranen weg:
— Ik ben zo blij dat mijn kleindochter nu een volledig gezin zal hebben. Ook al is het een ongewoon gezin.
Vera, die naast Yuri zat, vroeg zachtjes:
— Wanneer mogen we Sofia ontmoeten? Officieel, bedoel ik.
— Morgen, — glimlachte Oksana. — Ik zal haar vertellen dat haar vader haar heel graag wil zien. En dat ze voortaan een grote, liefdevolle familie zal hebben.
Een week later keerden Oksana en Sofia terug naar Kaliningrad. Yuri, Vera, Irina Sergejevna en Pavel — die langer in de stad was gebleven om bij hen te zijn — brachten hen naar het perron.
— Dag, papa! — riep Sofia vanuit het treinraam. — Tot snel!
Yuri glimlachte, tranen in zijn ogen. In vier dagen tijd was hij met heel zijn hart van zijn dochter gaan houden, en zij had hem verrassend snel in haar leven geaccepteerd.
— Oksana, — zei hij bij het geopende raam, — dank je wel.
— Je hoeft me niet te bedanken. Ik heb gedaan wat ik vijf jaar geleden al had moeten doen.
— Je deed wat je toen juist vond. En dat begrijp ik.
De trein begon te rijden. Sofia bleef zwaaien, met haar nieuwe pop in haar armen — een cadeau van haar vader.
Oksana leunde achterover in haar stoel en sloot haar ogen. Ze wist niet wat de toekomst zou brengen, maar voor het eerst in lange tijd voelde ze dat alles verliep zoals het moest. Soms moet je terugkeren om vooruit te kunnen. Soms is vergeving niet zozeer een geschenk aan de ander, maar aan jezelf.
En soms is de waarheid, hoe bitter ook, de enige weg naar echt geluk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
