Toen hij via de geul naar het water afdaalde, schatte Michail de overlevingskansen van de kat in. Er wáren geen kansen. De kat keek zwijgend naar Michail. In zijn ogen lag zowel het besef van de onvermijdelijke ondergang als hoop. Hoop op een mens…

Hij kwam bij aan het kampvuur. Naast hem siste een keteltje, en de kat, inmiddels opgedroogd, zat bij het vuur.

— Laat ik je één keer alleen en je zoekt meteen avonturen op, — bromde een bekende stem. Het was Dmitri — nog steeds dezelfde Mityka, alleen met grijze slapen. — Ik heb je maar net bij je kraag te pakken gekregen.

Michail dronk hete thee en warmde zich op onder zijn jas. De kat wreef zwijgend tegen zijn knie.

— Niet zeuren, Mityka, — grijnsde hij. — Je wist toch dat je me niet zou laten liggen. Net als toen. — Hij klopte de kat op zijn rug. — En nu zijn we met z’n drieën — twee kreupelen en één met een staart.

— Ja hoor, — snuifde Dmitri. — Die blijft nu bij jou. Gered — dus gehecht. Die raak je niet meer kwijt, net als mij.

Beiden lachten. Daarna stonden ze op en liepen langzaam richting het pompstation — de een mank op zijn linkerbeen, de ander op zijn rechter. En tussen hen in liep de kat, zijn poten nauwelijks rakend aan de vochtige aarde, terwijl hij geen moment achterbleef bij zijn redder.