De mus landde op de rand van het tuinhuisje en tjilpte luid, alsof hij iemand riep. Bogdan werd alert, keek naar de vogel en zette een stap naar de schuilplaats.
De deur van het tuinhuisje stond op een kier. In de sneeuw bij de veranda waren zwakke sporen te zien, en vlakbij lagen resten van een knaagdier — een teken van de strijd om te overleven.
Bogdan trok voorzichtig aan de deur en keek naar binnen. Op de vloer lag een gescheurde zak voer, tegen de muur stond een gekrabde krabpaal en er stond een bekend huisje met een bordje erop:
— Mirta… — zei hij zacht.
De mus vloog achter hem aan het tuinhuisje binnen, ging op een bankje naast een deken zitten en tjilpte wanhopig, alsof hij smeekte: “Snel! Ze is hier!” De vogel gaf niet op — alsof hij begreep hoe belangrijk elke seconde was.
Rond de tafel zag Bogdan onder de deken vage grijze oortjes. Hij hield zijn adem in, ging op zijn knieën zitten en sloeg voorzichtig de rand opzij.
Onder de stof lag een uitgemergeld, bijna levenloos lichaam. Mirta lag daar, bijna samenvloeiend met de deken, zonder beweging. Haar huid spande strak over haar botten, alsof ze geen kracht meer had om zelfs te knipperen.
Met samengebeten tanden van woede om de menselijke onverschilligheid, streelde Bogdan voorzichtig de vacht tussen haar oren. Hij aaide zwijgend, verontschuldigend voor alles wat haar was overkomen.
Maar plotseling — een lichte beweging. Mirta opende haar ogen en keek hem aan. Een zwakke, maar bewuste blik. Hij had zich niet vergist — ze leefde nog.
— Je hebt volgehouden… Slimme meid! — fluisterde Bogdan terwijl hij haar in de deken wikkelde en oppakte. — Nu wordt alles warm. Alleen nog maar thuis. Ik ben bij je.
Onder het aanmoedigende getjilp van de mus droeg hij de kat naar buiten, drukte haar tegen zijn borst en ritste zijn jas dicht om haar met zijn lichaam te verwarmen. Als antwoord hoorde hij een bijna onhoorbaar spinnen. Hij begreep niet eens hoe ze daar nog kracht voor had.
De vogel bleef in de buurt, begeleidde hem tot bij de auto. Terwijl hij Mirta voorzichtig op de voorstoel legde, cirkelde de mus boven hen, alsof hij afscheid nam.
— Dank je, maatje, — glimlachte Bogdan en haalde een zakje zonnebloempitten uit het dashboardkastje. — Voor jou.
Hij strooide een handvol pitten op de getrapte sneeuw en keek toe hoe de mus het cadeau meteen aannam, pas daarna ging hij achter het stuur zitten.
In de dierenkliniek kreeg de kat spoedeisende zorg. Ze werd aangesloten op infusen en verwarmers. Bogdan bezocht haar elke dag en vroeg voortdurend naar haar toestand. Na een week stond de dierenarts toe dat hij Mirta mee naar huis nam.
Toen hij alles aan zijn vrouw vertelde, kon Lika haar tranen niet bedwingen. Zelf stond ze erop om Mirta in de kliniek op te halen.
Sindsdien zocht Mirta vooral Bogdan op. Ze begroette hem bij de deur, kwam als hij riep en viel alleen in slaap als hij dichtbij was. Als hij later thuis kwam, wachtte ze geduldig op hem, opgerold bij de drempel, alsof ze niet kon ontspannen tot hij terug was.
Lika werd ontroerd door die hechting. In haar ogen stonden tranen, in haar hart dankbaarheid dat zij voor Mirta een nieuw thuis mochten zijn.
Maart ging voorbij, gevolgd door april. In mei ging het hele gezin naar het zomerhuisje. Lika was bezorgd: zou Mirta weer onrustig worden? Maar dat was nergens voor nodig.
Het zomerhuisje werd al snel bezocht door diezelfde mus. En de kat kwam meteen tot leven. Vrolijk achtervolgde ze hem, met dezelfde gedrevenheid als vroeger, dartelend over het grasveld.
— Ze heeft hier blijkbaar een oude bekende, — glimlachte Lika.
— Hij heeft me toen ook geholpen haar te vinden, — bevestigde Bogdan en haalde een houten voederbakje uit de auto. Hij had het speciaal gemaakt voor deze kleine redder.
— Stel je voor, de vorige eigenaresse van Mirta belde me, — voegde hij toe. — Ze zei dat Dima tegen haar had gelogen, dat de kat bij kennissen woont. Nu wil ze soms weten hoe het met haar gaat.
Lika knikte. Ze keek toe hoe Mirta speelde, hoe ze oprecht genoot van elk moment, en in haar ogen straalde geluk.
De kat rende over het gras zonder haar blik van Bogdan af te wenden. Hij was haar mens. Degene die op het moeilijkste moment kwam. Die geen angst had voor sneeuw en afstand. Die familie werd.
Nu waren er alleen nog maar lieve handen, een warm thuis en liefde in haar leven. Geen enkel moment van hardheid meer. Mirta wist het: ze was thuis. En dat was voor altijd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
