– Ja, het huis is bijna van ons. Alleen de overschrijving nog en we kunnen naar Parijs, zoals je wilde. Ik koop die jurk voor je die je mooi vond.
De stem aan de andere kant was van een andere vrouw. En Boris sprak met de tederheid die Anna al maanden niet had gehoord.
Ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze naar binnen gaan en schreeuwen? Of gewoon weglopen? Ze stond stil, verstijfd van de pijn.
Toen het gesprek eindigde, liep Boris de kamer uit. Anna verschool zich achter de hoek. Hij liep langs haar, zonder haar te merken. Pas daarna ging ze naar binnen.
Ze ging op de bank zitten, staren naar de muur. Tranen stroomden over haar wangen. “Waarom? Wat heb ik verkeerd gedaan?”
Ze wilde bellen, maar naar wie? Haar ouders zouden zich zorgen maken. Haar vriendinnen? Ze wilde geen medelijden horen.
Uiteindelijk belde ze haar vriendin Irene.
– Anna? Wat is er? – vroeg Irene meteen, haar stem bezorgd.
– Hij is me ontrouw… – fluisterde Anna, haar woorden doorbroken door snikken. – Ik hoorde alles.
– Waar ben je?
– Thuis…
– Ga nergens heen. Ik kom meteen naar je toe.
Vijftien minuten later zat Irene naast haar, haar hand vasthoudend.
– We gaan dit slim aanpakken, – zei Irene vastberaden. – Hij denkt dat je zwak bent. Dat je alles zult verdragen. Maar dat ga je niet doen.
Anna keek haar in de ogen en voelde voor het eerst sinds lange tijd kracht in zichzelf opkomen.
– Wat moet ik doen?
– Begin met het verzamelen van bewijs. Doe alsof je niets weet. Maak je klaar.
– En als hij alles op haar naam zet?
– Dat gaan we niet laten gebeuren. Ik ken een goede advocaat. We maken morgen een afspraak.
Anna knikte. Dit was het begin. Het einde van haar oude leven. En het begin van een nieuw leven – sterker, wijzer. Het leven van iemand die niet meer bedrogen zou worden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
