Tijdens de sneeuwstorm gaf de welgestelde man de toegangscode aan de vrouw in versleten kleren en haar kleine dochter… Maar toen hij terugkwam van zijn werk, herkende hij zijn zieke zoontje niet…
In de villa van de familie Justafjev heerste een ongebruikelijke drukte: Anatoli en de oude oppas Oeliana versierden de woonkamer, hingen kleurige ballonnen op en dekten de tafel met een feestelijk tafelkleed. Een groot feest stond voor de deur — Ilja, het enige kind in de familie, werd zes jaar. Maar de jarige zelf bleef onbewogen: hij zat stil in zijn rolstoel, starend in de verte, alsof hij niets van het gebeuren om zich heen zag.
Anatoli keek hem verdrietig aan en probeerde hem op te vrolijken:
– Ilja, kijk eens hoe mooi we alles hebben klaargemaakt! Opa en oma komen zo, oom Vadim en tante Mila ook, en ze brengen cadeautjes mee! Wat zou je het allerliefste willen? Zeg het maar, glimlach gewoon, dan zorgt papa dat het uitkomt!
De ogen van de jongen lichtten even op, zijn gezicht werd zachter:
– Ik mis mama… Ik wil haar zien. Ik wil spelen met andere kinderen. Ik wil weer lopen. Meer hoef ik niet.
Anatoli slikte zijn tranen weg, boog zich naar voren en sloeg zijn armen om zijn zoon:
– Weet je, jongen… mama kijkt naar ons van bovenaf. Ze houdt heel veel van je, en het doet haar pijn als je verdrietig bent. Ik beloof je: je zult weer lopen. We gaan samen buiten spelen. En vrienden… die gaan we samen vinden.
Ilja antwoordde niet, hij bleef uit het raam kijken. Anatoli’s hart trok samen van pijn. Het was al een jaar sinds het ongeluk dat hun leven had veranderd, maar Ilja kon het nog steeds niet loslaten.
Anatoli was opgegroeid in een rijke familie, streng opgevoed. Zijn ouders wilden altijd het beste voor hem: elitescholen, privélessen, keurige kleren. Zelfs liefde werd met voorzichtigheid gedoseerd. Maar toen hij Tamara ontmoette — een warme, slimme vrouw — accepteerden zijn ouders haar.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
