— En wat nu? — vroeg hij.
— Ik ga scheiden. Het appartement is van mijn grootmoeder, ik heb een baan. Ik red me wel.
— En kinderen?
— Die zijn er niet gekomen, — zuchtte ik. — Hij stelde het steeds uit, zei dat het nog te vroeg was. Nu begrijp ik: hij wilde gewoon niet.
— Misschien maar beter ook, — zei Roman voorzichtig. — Met zo’n man…
— Inderdaad. Dan hoef ik het kind tenminste niet uit te leggen waarom papa met een ander op vakantie is.
Na het eten vroeg hij of hij even televisie mocht kijken — hij had al lang geen nieuws meer gezien. Ik vond het goed. Zelf ging ik naar de keuken om op te ruimen, en toen ik terugkwam, viel ik in slaap in de stoel. ’s Ochtends werd ik wakker — iemand had me toegedekt met een deken. Roman was al weg. Op tafel lag een briefje: “Ontzettend bedankt. U heeft me echt gered. Zodra ik werk vind, zal ik u bedanken.”
En ik voelde me verdrietig. Alsof er iets waardevols en warms uit mijn leven was verdwenen.
De weken daarna gingen als in een waas voorbij. Ik diende de scheidingspapieren in. Pakte Olegs spullen in, liet de sloten vervangen — hij mocht weten dat dit huis niet langer het zijne was.
Op het werk bleef ik steeds langer. Collega’s vroegen zich af waarom ik ineens zo fanatiek was. Maar thuis kon ik het niet aan — te veel herinneringen, te veel leegte.
Oleg belde een paar keer — ik nam niet op. Daarna begon hij te schrijven dat hij wilde praten. Maar er viel niets meer te zeggen. Alles was al duidelijk.
Op een dag liep ik naar huis met zware boodschappentassen — ik had flink ingeslagen. Bij de portiek zag ik Oleg staan. Boos, rood aangelopen.
— Wat is dit in hemelsnaam?! — viel hij me aan. — Waarom past mijn sleutel niet meer?
— Omdat ik de sloten heb vervangen, — zei ik kalm.
— Ben je gek geworden?! Dit is ook mijn appartement!
— Was. En nu is dit voor jou.
Ik haalde een dagvaarding uit mijn tas.
— Scheiding? — hij las het meerdere keren. — Meen je dit serieus?
— Heel serieus. Hoe is het met je “Schatje”? Is de zongebruinde huid alweer vervaagd?
Zijn gezicht vertrok.
— Weet jij eigenlijk wel wat je zegt?! Ik ben een man in de bloei van mijn leven! Ik heb passie nodig, vuur! En wat heb jij te bieden? Alleen maar sleur!
— Ik had je anderhalf jaar aan spaargeld te bieden, — antwoordde ik. — Maar dat heb je al opgemaakt.
Hij hief zijn hand. Ik kneep mijn ogen dicht. Maar de klap kwam niet.
— Mevrouw Viktorija, gaat het wel goed met u?
Ik opende mijn ogen — voor me stond Roman. Maar helemaal anders: in een net pak, verzorgd kapsel, en naast hem twee mannen in dure jassen.
Oleg was ineens nergens meer. Hij zat ineengedoken in de sneeuw en wreef over zijn kaak.
— Bent u het echt? — ik kon het niet geloven. — Roman?!
— De enige echte, — glimlachte hij. — Ik had beloofd werk te vinden, en dat is gelukt. Nu kan ik ook voor mezelf opkomen.
Toen brak ik. Tranen van alles tegelijk — verdriet, uitputting, verbazing. Hij pakte zachtjes mijn hand en hielp me de auto in.
— Kom, we gaan naar mij. Dan vertel ik je alles.
Thuis dronken we thee en praatten. Het bleek dat hij die avond niet zomaar het nieuws had gekeken — daar zat een vacatureadvertentie bij van een groot ingenieursbureau. Ze zochten een ervaren specialist, jonge kandidaten werden juist niet overwogen. Hij vertrok meteen na zijn bezoek aan mij.
— Ze namen me aan op proef, — vertelde hij. — En onlangs kreeg ik een vast contract. Goed salaris, goede voorwaarden, toekomstperspectief.
— Gefeliciteerd! — zei ik oprecht blij. — En je vrouw?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
