Teruggekeerd uit het kuuroord besloot de schoondochter alle banden met de familie van haar man te verbreken.
Olga drukte op “ophangen” en staarde wezenloos naar de telefoon. Weer hetzelfde. Al de derde dag op rij.
— Mam, hoi! We zijn bij oma Galja! Het is hier super! Ze heeft pasteitjes gemaakt! Wanneer kom jij?
Altijd klonk daarachter de stem van de schoonmoeder: “Alisotsjka, zeg mama dat we van haar houden! Dat we goed voor je zorgen!”
Haar gedachten raakten in de war. “Ze hadden thuis moeten zijn. Sergej had het beloofd.” Het kuuroord, waar Olga rust had verwacht, veranderde in een kwelling. De behandelingen hielpen wel, haar slaap werd beter, maar elk telefoontje naar huis vrat aan haar zenuwen.
— Verdorie! — Olga gooide de telefoon op het bed.
Aan de andere kant van de muur zette de buurvrouw de televisie aan. De klok wees 21:17. Nog tijd tot het licht uitging.
Ze opende de chat met haar man.
“Serezja, zijn jullie weer bij je ouders? We hadden toch afgesproken…”
Het bericht stond al een uur zonder antwoord. Typisch. Eerst: “Sorry, mama wilde helpen”, dan: “Wat is daar nou erg aan? Alisa vindt het toch fijn?”
De telefoon piepte.
“Ol, begin nou niet. Mama helpt echt. Ik ben moe van het werk. Wat is er mis mee als oma bij haar kleindochter is?”
— En dat ik je had gevraagd dat juist níet te doen, telt zeker niet? — mompelde ze hardop, terwijl ze antwoord typte.
“Serezja, toen ik wegging, HEB JE BELOOFD dat je het zelf zou redden. Ik had gevraagd Alisa niet te lang bij je moeder te laten.”
“Nou, waar maak je je nou druk om?”
Olga smeet de telefoon neer. Weer die vicieuze cirkel. Zeven jaar al hetzelfde. Zodra ze de schoonmoeder noemde, sloot Sergej zich als een oester.
— Hoe kan dit toch?! — ze sprong op en liep door de kamer. — Is het nou zo moeilijk om mijn wensen te respecteren?
Een telefoontje van Katja kwam als geroepen.
— Hoi, hoe gaat het daar? — klonk de bezorgde stem van haar vriendin.
— Ach… Gaat wel. Alleen is er thuis niemand, allemaal bij zijn moeder.
— Luister, ik kwam gister even langs… wilde Alisa zien.
— En? — Olga spande zich.
— Nou… ze wonen eigenlijk bij je schoonmoeder. Ik heb daar zo’n halfuur gezeten. Galina Nikolaevna zei nogal wat dingen…
— Zoals?
— Nou… — Katja aarzelde. — Dat “het kind eindelijk onder normaal toezicht is”, dat jij “altijd zenuwachtig bent en zo kun je geen kinderen opvoeden”.
Olga kneep zo hard in de telefoon dat haar knokkels wit werden.
— Ga door.
— Ze belde in mijn bijzijn een vriendin en pochte dat “haar zoon eindelijk zijn ogen heeft geopend”. En nog iets… Ol, Alisa vroeg in mijn bijzijn wanneer je terugkomt, en je schoonmoeder zei: “Mama rust uit, ze blijft misschien wel langer, omdat ze het zo fijn heeft.”
— Wat zei ze?! — Olga voelde hoe het in haar kookte.
— Ol, dat is nog niet alles. Ik zag dat ze Alisa’s spullen hadden gebracht. Heel veel spullen. Alsof… voor langere tijd.
De kamer draaide om haar heen. Olga zakte op het bed neer.
— Dank je, Kat. Nu weet ik wat me te doen staat.
— Gaat het?
— Komt goed. Heel snel.
Na het gesprek ging Olga achter haar laptop zitten. Twintig minuten later was het busticket gekocht. Morgen om zes uur ’s ochtends vertrekt ze uit het kuuroord. Drie dagen eerder dan gepland. En niemand zal het weten.
Aan Sergej schreef ze kort: “Maak je geen zorgen, met mij gaat alles goed. De behandelingen helpen. Kus voor Alisa.”
Olga pakte haar spullen en ging liggen, maar de slaap kwam niet. Beelden uit het verleden maalden door haar hoofd. Hoe Galina Nikolaevna haar kookkunsten bekritiseerde waar gasten bij waren. Hoe ze zei: “Alisotsjka is zo mager, geef je haar wel te eten?” Hoe ze uitlegde hoe je “Serjozja’s overhemden correct moet strijken”.
En Sergej bleef altijd zwijgen. “Mama bedoelt het goed”, “Ze maakt zich gewoon zorgen”, “Trek je er niks van aan”. En steeds weer dat eindeloze “heb geduld”.
De ochtend was kil en grijs. Olga rilde bij de bushalte. De bus had vertraging en zij stond daar met haar tas, boos op de hele wereld.
“Ik heb zeven jaar gewacht. Zeven. Verdomde. Jaren.”
Toen ze eindelijk thuis was, was het al middag. Olga deed de deur open en verstijfde. Stilte. Leegte. De geur van een onbewoonde woning.
— Verdorie, — ze liep naar de kinderkamer.
De kast was leeg. Alisa’s favoriete speelgoed, boekjes, kleren waren weg. Alleen wat oude spullen die ze ontgroeid was, bleven achter.
Olga belde Katja.
— Ol, waar ben jij? — verbaasd klonk haar vriendin.
— Thuis. Vroeger teruggekomen. Katja, het is leeg hier. Ze hebben Alisa’s spullen meegenomen. Alles.
— Verdorie… Wat ga je doen?
— Ik ga naar hen toe. Meteen.
— Misschien eerst kalmeren? — probeerde Katja voorzichtig.
— Ik ben kalm. Helemaal.
Olga bestelde een taxi. De hele rit naar het huis van haar schoonmoeder speelde ze gesprekken in haar hoofd af. Van een rustig “ik kom mijn dochter halen” tot een ultimatum met dreigementen.
De taxi stopte een straat verderop. Olga besloot ongemerkt aan te komen. Ze wilde niet dat iemand haar eerder zou zien.
Bij het huis van haar schoonmoeder hoorde Olga een bekende stem. Galina Nikolaevna stond bij de ingang met een buurvrouw. Olga vertraagde en verstopte zich achter struiken.
— …Mijn zoon heeft eindelijk ingezien dat zijn vrouw niet bij hem past, — ving ze op. — Ik denk dat we haar na het kuuroord vertellen dat Sergej en Alisa bij ons blijven.
— En zij gaat akkoord? — vroeg de buurvrouw.
— Waar moet ze heen? Sergej is de vader. Hij heeft rechten. En bij ons heeft het meisje het beter. Stabiliteit, regelmaat. Niet die hysterie en zenuwen van haar…
Zes maanden later zat Olga in een klein café en wachtte op Sergej. Hij was zoals gewoonlijk te laat. Ze keek op haar horloge: vijftien minuten. Vroeger zou ze zich druk hebben gemaakt, maar nu bestelde ze gewoon nog een kop thee.
De deur van het café ging open en Sergej liep snel naar haar tafel.
— Sorry, ik werd opgehouden op het werk, — hij ging tegenover haar zitten.
— Geeft niks, — ze haalde haar schouders op. — Ik ben het g
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
