Katja kon de avond niet afwachten, bestelde een taxi en ging naar huis, verwijzend naar een telefoontje van haar ouders en hun strenge bevel om terug te komen.
Daarna werd ze een vaste gast bij Aljonka, hopend Edik daar te zien.
— Laten we wandelen, — smeekte haar vriendin. — Zomer, zon… Waarom zitten we thuis?
Maar Katja vond duizend redenen om thuis te blijven. Eerst begreep Aljonka het niet, toen wel.
— Wacht je op Edik? Wat ben jij toch een dommertje! Laat mij je waarschuwen wanneer hij met Pasha bij ons komt.
Sindsdien was het zo: zodra Edik het appartement binnenkwam, verscheen Katja binnen een uur.
Maar hij zag haar niet eens.
— Waarom?! Ik ben mooi, iedereen zegt het me. Misschien heeft hij iemand serieus? Die blondine? — vroeg ze aan haar vriendin.
— Nee, hij heeft niemand, — stelde Aljonka haar gerust. — Ik vroeg het aan Pasha.
Die woorden deden Katja’s hart naar de hemel stijgen.
Ze wist: ze zal bij hem zijn. Zeker weten. Nu is hij alleen bang dat ze nog geen achttien is. Maar over anderhalf jaar — dan zal hij het begrijpen.
Dan zal alles veranderen.
Katja begon de dagen tot haar meerderjarigheid af te tellen. En ze verloor haar hoop niet — Edik moest haar als vrouw zien. Ze hield hem in de gaten, wachtte, ving elk moment op dat hun paden kruisten.
— Alles goed, meisje? — zei hij afwezig bij een volgende ontmoeting.
Het woord “meisje” sneed in haar oren. Katja was boos: ze was geen kind meer! Waarom zag hij niet dat hij een volwassen vrouw voor zich had, alleen erg jong?
Ze wist dat hij meisjes had — blondines, vriendinnen van vriendinnen, gewoon kennissen. En telkens dacht Katja bij zichzelf: laat het tijdelijk zijn. Laat hem wachten. Wachten op haar.
Katja had zelf ook jongens. Niet serieus. Eerst liet ze zichzelf niet eens zoenen — ze spaarde zichzelf voor haar geliefde.
Maar op een dag zoende een brutale sporter haar zelf. En… ze vond het leuk. Onverwacht, scherp, bijna pijnlijk — maar fijn.
Ze verzette zich zelfs niet toen de handen van die knappe volleyballer — een leeftijdgenoot — haar omarmden, eerst voorzichtig, toen zekerder.
— Het belangrijkste is niet te ver te gaan, — stelde ze haar geweten gerust na de date. — Alleen Edik zal de eerste echte zijn.
Ze hield nog steeds van hem. Geloofde dat zodra ze achttien werd, alles zou veranderen. Dat hij dan zou begrijpen: zij is voor hem gemaakt.
Toch bleef Katja daten, liet ze de jongens steeds meer aandacht en nabijheid toe.
Het enige taboe was echte intimiteit. Andere vormen van nabijheid vond ze acceptabel — bijvoorbeeld de ervaring die een knappe barista uit het café haar leerde.
Bovendien had ze vaak zulke relaties, vond ze zichzelf een zuiver meisje dat zichzelf spaarde voor de ware.
Op haar achttiende verjaardag stond Katja op een groot feest. Tot haar verbazing gingen haar ouders akkoord. Vrienden, familie… en natuurlijk Aljonka met haar broer en zijn vriend — Edik — waren uitgenodigd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
