De zon scheen nauwelijks in de kleine keuken van het standaard tweekamerappartement dat Tatjana drie jaar geleden met een hypotheek had gekocht.
De winterkou drong hardnekkig door de ramen, maar de radiatoren verwarmden het appartement goed, waardoor een behaaglijke warmte ontstond. Tatjana zat voor een kopje koffie, terwijl ze de rekeningen die op tafel lagen doornam. De gewoonte om het familiebudget op zaterdagochtend te controleren, was voor haar een soort ritueel geworden. Op achtendertigjarige leeftijd, met vijftien jaar ervaring als boekhouder, benaderde ze financiën met ernst en nauwgezetheid.
De telefoon op tafel trilde. Het was pas acht uur ‘s ochtends, maar de naam van haar zus, Vika, lichtte al op het scherm. Tatjana zuchtte diep en verzamelde haar gedachten. Vika belde nooit zomaar, vooral niet zo vroeg.
“Hoi, Tanja,” klonk de stem van haar zus zoet en lief. “Heb ik je niet wakker gemaakt?”
“Nee, ik ben al lang op,” antwoordde Tatjana, terwijl ze een slok koffie nam, de onvermijdelijke voortzetting afwachtend.
“Luister, ik zit hier met zo’n situatie… Katjoesjka moest op school geld inleveren voor een excursie. Ik ben het helemaal vergeten, en morgen moeten we al gaan. Vierduizend… Je begrijpt, het is nog een week tot de salarisbetaling.”
Daar was het weer. De zoveelste vraag. Tatjana keek naar de nette kolommen cijfers in haar notitieboekje. Het maandbudget was tot op de cent nauwkeurig uitgeschreven: hypotheek, vaste lasten, boodschappen, vervoer. Een klein bedrag was opzijgezet voor de vakantie die ze in de zomer wilde nemen – de eerste in drie jaar.
“Oké, ik maak het over,” antwoordde Tatjana droog, terwijl ze een notitie maakte in haar boekje. “Wanneer komt Katja terug?”
“Maandagavond,” klonk er opluchting in Vika’s stem. “Bedankt, Tanjoesj! Je begrijpt, ik doe het voor mijn kind. Ik wil niet dat het meisje zich achtergesteld voelt.”
Na het gesprek opende Tatjana de bankapp en maakte het gevraagde bedrag over. Dit was al de derde ‘hulp’ deze maand. Eerst antibiotica voor Katja, daarna een onverwachte reparatie van de wasmachine. Vika wist altijd hoe ze haar verzoek moest brengen – “jij bent de oudste”, “jij begrijpt het toch”, “alleen deze keer”.
De Transformatie van Hulp naar Verplichting
Tatjana herinnerde zich hoe dit verhaal begon. Vijf jaar geleden scheidde Vika van haar man en bleef ze alleen achter met haar dochter. De eerste verzoeken waren echt noodzakelijk – boodschappen, medicijnen, kleding voor de groeiende Katja. Tatjana kon niet weigeren, ze zag de tranen van haar zus en de trieste ogen van haar nichtje. En ze wilde ook niet – ze verdiende zelf goed, woonde alleen, en kon het zich veroorloven om haar familie te helpen.
Een week later, toen ze even bij haar moeder langsging, trof Tatjana Vika daar aan met een nieuwe tas.
“Wat mooi,” kon Tatjana een opmerking niet onderdrukken.
“Echt waar?” bloeide Vika op. “Ik heb hem gekocht bij de ‘Linia’ in de uitverkoop, voor slechts zesduizend!” Ik wil mezelf ook wel eens verwennen.
Er stak iets in haar. Zesduizend voor een tas, terwijl ze een week eerder “te weinig had tot de salarisbetaling” voor een schoolreisje? Tatjana zweeg, ze wilde de sfeer niet bederven.
De deur naar de kamer ging open, en haar moeder verscheen – Irina Pavlovna, een energieke vrouw van drieënzestig, met zorgvuldig gekapt grijs wordend haar.
“Tatjana is er!” verheugde de vrouw zich. “En ik heb net vatoersjki gebakken, jouw favorieten.”
Tijdens de thee draaide het gesprek onvermijdelijk om financiën.
“Vikulja vertelde me dat je haar helpt,” Irina Pavlovna legde haar hand op de schouder van haar oudste dochter. “Goed zo. Je handelt familiegewijs. Je bent nu als een man in de familie – je verdient goed, bent verantwoordelijk.”
“Mama, Vika heeft ook een stabiele baan,” Tatjana was verrast door zo’n vergelijking.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
