Dmitri werd bleek en Olga Sergejevna probeerde verbaasd te kijken:
— Welk plan, Anjeka? Waar heb je het over?
— Over de volmacht die jullie morgen wilden regelen. Over het vervangen van de sloten en het annuleren van de bruiloft.
— Anna, je hebt het helemaal verkeerd begrepen! — haastte Dmitri zich. — We wilden gewoon…
— Gewoon mij beroven, — onderbrak de bruid. — En jullie hebben het perfect gepland.
— Nee! — riep Dmitri. — Je hebt onze woorden verkeerd geïnterpreteerd!
— Leg het dan maar goed uit, — stelde Anna voor. — Vertel waarom jullie een volmacht voor mijn appartement nodig hebben.
Dmitri opende en sloot zijn mond, zoekend naar woorden. Olga Sergejevna zat met een stenen gezicht.
— Precies, — knikte Anna. — Er valt niets uit te leggen, want ik heb alles helemaal juist begrepen.
— Anjeka, liefje, — probeerde de schoonmoeder het initiatief te nemen, — je begrijpt toch dat we alleen maar het beste voor je willen…
— Het beste? — vroeg de bruid verbaasd. — Iemands dak boven het hoofd afpakken — is dat jullie idee van het beste?
— We wilden je niet beroven! — verontwaardigde Dmitri zich. — We wilden gewoon… gewoon onszelf beschermen…
— Waar probeer je me wijs mee te maken? Tegen wat beschermen? — begreep Anna niet.
— Nou, je weet maar nooit wat er na de bruiloft kan gebeuren, — stamelde de bruidegom onzeker. — Scheiding, verdeling van eigendommen…
— Dus jullie hadden vanaf het begin een scheiding gepland? — vroeg de bruid scherp.
Dmitri zweeg weer, zich realiserend dat elk woord de situatie alleen maar erger maakte.
— Weet je wat, — zei Anna moeizaam, — de bruiloft gaat niet door. Vandaag nog.
— Wat? — sprong Dmitri overeind. — Anna, wacht! Laten we rustig alles bespreken!
— Er valt niets te bespreken. Jullie hebben je ware gezicht laten zien.
— Maar ik hou toch van je! — riep de bruidegom wanhopig.
— Je houdt van mijn appartement, — corrigeerde de bruid. — Dat zijn twee verschillende dingen.
Olga Sergejevna stond op en liep richting de deur:
— Kom, zoon. Zie je wel — ze wil niet luisteren.
— Wacht even, — hield Anna hen tegen. — Nog niet alles is gezegd.
Moeder en zoon bleven stokstijf bij de deur staan.
— Dmitri, morgenochtend haal je je spullen op. Laat de sleutels op de tafel liggen.
— Anna, alsjeblieft! — smeekte de man. — Geef me de kans om alles uit te leggen!
— Er valt niets uit te leggen. Acht maanden lang speelde je de rol van verliefde man. Heel overtuigend, moet ik toegeven.
— Het is geen spel! Ik ben echt aan je gehecht!
— Gehecht aan comfort en gratis onderdak, — antwoordde Anna kil. — En nu oprotten uit mijn huis.
Dmitri probeerde naar de bruid te stappen, maar de vrouw deed een stap terug:
— Kom niet dichterbij. Nooit meer.
— Anjeka, — mengde Olga Sergejevna zich, — je begrijpt toch dat je alleen komt te staan? Wie heeft er iemand van jouw leeftijd nodig?
— Liever alleen dan met oplichters, — snauwde Anna.
De schoonmoeder tuitte haar lippen:
— Je zult nog spijt krijgen. Een normale man vinden in deze tijd is onmogelijk.
— Normaal — ja, onmogelijk. Maar eerlijk — helemaal mogelijk.
Anna begeleidde de ongewenste gasten naar de gang en zwaaide de deur open:
— Tot ziens. Kom nooit meer terug.
— En de bruiloft dan? — vroeg Dmitri verward. — De gasten, het restaurant…
— Dat zijn mijn problemen. Ik los het wel zonder jullie.
— Anna, ik smeek je…
— Nee, — onderbrak de bruid. — Het is voorbij. Voor altijd.
De deur sloeg dicht en liet Anna alleen in het appartement. Ze leunde tegen de muur en sloot haar ogen. Haar hart klopte wild, haar handen trilden.
Acht maanden van haar leven, verspild aan leugens. Geld voor de bruiloft, verloren. Gebroken dromen over een gezin en kinderen.
Maar samen met de pijn kwam een vreemd gevoel van opluchting. Anna besefte dat ze een verschrikkelijk lot had vermeden. Nog een paar dagen, en de oplichters zouden haar huis hebben afgepakt.
De volgende dag kwam Dmitri inderdaad zijn spullen ophalen. De man zag bedrukt uit en probeerde met zijn ex-bruid te praten.
— Anna, ik begrijp dat je me niet zult vergeven, — zei de bruidegom terwijl hij zijn kleding inpakte. — Maar geloof me, mijn gevoelens voor jou waren echt.
— Echte gevoelens gaan niet samen met oplichting, — antwoordde Anna kil.
— Het was allemaal mama’s idee! Ze zei dat we ons moesten indekken…
— Dmitri, genoeg. Je bent een volwassen man, je bent zelf verantwoordelijk voor je daden.
De ex-bruidgom pakte zwijgend zijn tas in en liep naar de deur:
— Wees gelukkig, Anna. Je verdient het.
— Dat zal ik zijn, — knikte Anna. — Maar zonder jou.
Na zijn vertrek ging Anna in de fauteuil zitten en dacht aan de toekomst. De bruiloft moest worden geannuleerd, de gasten gewaarschuwd, het geld voor het restaurant verloren. Vervelend, maar niet het einde van de wereld.
Het belangrijkste — het huis bleef veilig. Niemand kon het door bedrog of dwang afpakken.
Een week later, op de dag van de niet-doorgegaan bruiloft, zat Anna thuis met een boek en een kop thee. Buiten scheen de zon, in de keuken pruttelde geurige koffie.
De telefoon ging — haar vriendin Sveta belde.
— Hoe gaat het? — vroeg de vriendin bezorgd. — Heb je er spijt van?
— Waar zou ik spijt van hebben? — vroeg Anna verbaasd.
— Nou, dat je de bruiloft hebt afgeblazen. Misschien had je hem een tweede kans moeten geven?
— Sveta, ze waren van plan mijn appartement te stelen. Over welke tweede kans praten we dan?
— Maar hij zei toch dat het allemaal mama’s idee was…
— Een volwassen man moet zelf beslissingen nemen, — zei Anna vastberaden. — Niet luisteren naar een oplichende moeder.
— Misschien wel, — stemde de vriendin toe. — Beter alleen dan met zo iemand.
— Precies, — glimlachte Anna.
De vrouw had geen spijt van wat er was gebeurd. Integendeel, ze dankte het lot dat ze de waarheid op tijd had ontdekt. Nog een dag of twee, en de oplichters zouden haar appartement hebben overgenomen.
Anna had een belangrijke les geleerd: vertrouwen moet langzaam opgebouwd worden, mensen moeten getest worden door tijd en omstandigheden. Mooie woorden over liefde betekenen niets zonder eerlijke daden.
De eerste bruiloft ging niet door, maar het leven stopte daar niet. Er stonden nieuwe ontmoetingen, nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden voor echt geluk op haar te wachten. En het belangrijkste — het appartement bleef veilig, niemand kon het afpakken.
Het was een pijnlijke, maar waardevolle ervaring, die Anna sterker en wijzer maakte.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
