— Goed dan, — mompelde Tamara Ivanovna. — Blijf dan vannacht hier. Andrjoesja, help je broer de spullen naar binnen te brengen.
Lena draaide zich om en liep naar de keuken. Haar handen trilden. Ze schonk zichzelf water in, dronk het in één teug op, en daarna nog een glas. Achter haar klonken stappen, gefluister, gerommel. Andrej en Oleg sleepten tassen uit de auto. Vika legde de kinderen neer. Tamara Ivanovna dirigeerde het hele theater.
Lena stond voor het raam en keek in de duisternis. De regen werd heviger. Ergens beneden toeterde een auto. Een gewone avond in een gewone buurt. Maar om de één of andere reden leek het alsof de wereld kantelde.
De nacht was een nachtmerrie. De kinderen konden op een vreemde plek niet slapen, jammerden en draaiden zich om. Vika siste hen steeds tot stilte, Oleg snurkte. Lena lag in de slaapkamer en staarde naar het plafond. Andrej lag naast haar en sliep ook niet.
— Sorry, — fluisterde hij in het donker.
— Waarvoor?
— Voor dit alles. Ik wist niet dat mama zoiets zou bedenken.
— Je had ons territorium moeten verdedigen.
— Dat deed ik. Je hebt het gehoord.
— Ja, — Lena draaide zich naar hem om. — Dank je.
Ze zwegen. In de woonkamer kraakte een vloerplank, een kind begon te huilen, en verstomde weer.
— Wat heb je bedacht? — vroeg Andrej. — Over het geld.
— Morgenochtend vertel ik het.
— Tegen mij kun je het nu zeggen.
Lena zuchtte.
— We helpen hen met de eerste én laatste maand huur. En we geven nog wat geld voor de inrichting. Maar het is eenmalige hulp. Oleg heeft werk, en Vika had dat ook volgens mij. Ze redden zich wel, als ze willen.
— En als ze niet willen?
— Dan is dat hun keuze. Niet onze verantwoordelijkheid.
Andrej trok haar naar zich toe en sloeg zijn armen om haar heen. Lena nestelde zich tegen zijn schouder. Zo vielen ze pas tegen de ochtend in slaap.
Toen ze de keuken binnenkwam, zat Tamara Ivanovna daar al, thee drinkend. Ze zag er fris en strijdlustig uit.
— Goedemorgen, — perste Lena eruit.
— Goedemorgen, — knikte de ander. — Nou, heb je nagedacht?
— Zeker.
Lena riep iedereen in de woonkamer. Oleg en Vika kwamen binnen, slaperig en bezorgd. De kinderen zaten op hun telefoons te tikken.
— Luister, — begon Lena, — ik heb bedacht hoe we jullie kunnen helpen. We zijn bereid om voor jullie twee maanden huur vooruit te betalen — de eerste en de laatste maand, plus geld voor de borg, als dat nodig is. Dat geeft jullie tijd om op de been te komen, goed onderdak te vinden, en jullie financiën te regelen.
Oleg slaakte een zucht van opluchting.
— Echt? Len, dat is… dank je. Echt, dank je wel.
— Maar er zijn voorwaarden, — ging Lena verder. — Het is eenmalige hulp. Meer kunnen we niet doen. Binnen twee maanden moeten jullie een betere baan zoeken, als dat nodig is, het budget op orde brengen, beginnen met sparen. Het is jouw gezin, Oleg, en jij bent het hoofd van het gezin. Jij moet hen stabiliteit bieden.
— Ik begrijp het, — knikte Oleg. — Ik red het wel. Echt.
Vika knikte ook snel:
— We zullen ons best doen. We gaan zuinig leven.
— Dan is het afgesproken, — zei Lena. — Vandaag beginnen jullie meteen met zoeken. We kunnen helpen bij bezichtigingen, als het nodig is.
Er viel een stilte. Bijna vredig. Lena dacht al dat alles geregeld was, maar toen zette Tamara Ivanovna haar kopje zo hard neer dat iedereen schrok.
— Dus wat betekent dit? — haar stem klonk ijzig. — Dat jullie het appartement niet willen afstaan?
— Nee, — antwoordde Lena rustig.
— En als die huurwoning niet bevalt? Als ze niets fatsoenlijks vinden?
— Dat vinden ze wel. Twee maanden is genoeg tijd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
