— Sorry, maar jouw cadeau gaat naar mijn zus – zij moet immers een kind vervoeren, — besloot mijn man mijn auto weg te geven, maar zo makkelijk ging dat niet.

Op het werk stortte Larisa zich volledig op haar projecten. Collega’s feliciteerden haar, vroegen naar haar plannen voor de avond, maar ze antwoordde kortaf. Rond lunchtijd bleef de telefoon rinkelen van Igor, maar ze nam niet op.

Rond drie uur belde Vika.

— Larisa, wat een kinderachtig gedoe! Igor belt en zegt dat je ruzie maakt over de auto.

— Hallo Vika. Niet om de auto. Omdat mijn man het normaal vindt om cadeaus van een ander weg te geven zonder het te vragen aan degene voor wie ze bedoeld zijn.

— Ach kom nou! Het is maar een auto. Ik krijg een kind, ik heb hem echt harder nodig.

— Vika, heb je ooit gedacht om zelf te werken en een auto te kopen? Zoals volwassen mensen dat doen?

— Ik ben zwanger! Het is zwaar voor mij!

— Helder. Misschien wordt het tijd om volwassen te worden?

Larisa legde de hoorn neer. Haar handen trilden van woede, maar ze voelde ook een vreemd gevoel van opluchting. Jarenlang had ze geaccepteerd dat Vika’s belangen in hun familie altijd op de eerste plaats kwamen. Vandaag was de maat vol.

Rond zeven uur ’s avonds kwam ze thuis. Igor zat in de keuken met warrig haar en staarde naar de muur.

— Nou, besloten? — vroeg ze terwijl ze haar jas uittrok.

— Lar, sorry. Ik heb niet nagedacht… Ik bedoel, ik dacht dat je het zou begrijpen. Vika is zwanger…

— Igor, ik ben vijfendertig jaar. Ik heb mijn hele volwassen leven gedroomd van een auto. Jij beloofde hem me te geven, ik geloofde je en was blij. En toen besloot jij dat je zus belangrijker is dan je vrouw. Begrijp ik dat goed?

— Het is niet helemaal zo…

— Hoe dan?

Igor zweeg en zuchtte zwaar:

— Ik heb de verkoper gebeld. Heb gezegd dat wij de auto komen ophalen, zoals afgesproken.

— En?

— En tegen Vika gezegd dat er geen auto komt. Ze… ze was erg teleurgesteld.

— Kan ik me voorstellen. En wat zei ze?

— Ze noemde me… ik herhaal het niet. Ze zei dat ik het gezin verraad om voor mijn vrouw te kiezen.

Larisa snuifde:

— Grappig. Dus een vrouw is geen gezin?

— Natuurlijk wel, Lar. Sorry. Ik liet me meeslepen door haar tranen en dacht niet aan jou. Zullen we morgen de auto gaan halen?

Larisa keek hem aandachtig aan. In zijn ogen zag ze oprechte spijt, maar ook iets anders — angst om haar te verliezen.

— Goed. We gaan.

De volgende dag haalden ze de rode Mazda op. De verkoper keek hen nieuwsgierig aan — blijkbaar hadden de telefoongesprekken van gisteren hem vreemd geleken. Larisa nam plaats achter het stuur, reed voorzichtig van het terrein en reed door de stad, eindelijk echt vrij voelend.

Vika had drie dagen niet gebeld. Toen ze dat deed, klonk haar stem onzeker.

— Igor, ik moet je iets vertellen, — hoorde Larisa uit de gang.

Het gesprek was kort. Toen Igor terugkwam in de kamer, keek hij zowel verward als boos.

— Wat is er gebeurd? — vroeg Larisa.

— Vika bekende dat ze niet zwanger is. Ze zei dat ze had gelogen omdat ze dacht dat, aangezien jullie de auto kopen, ze er een voor zichzelf kon vragen.

Larisa legde het tijdschrift neer dat ze aan het lezen was en keek naar haar man:

— Dus ze heeft je expres bedrogen om mijn cadeau te krijgen?

— Blijkbaar wel.

— En wat heb jij haar geantwoord?

— Dat ik niet meer met haar wil praten. Tenminste, een tijdje niet.

Larisa knikte. Ze voelde geen triomf — alleen vermoeidheid van de zinloze drama die ze allemaal hadden meegemaakt.

— Igor, besef je dat als ik geen ultimatum had gesteld, je de auto aan haar had gegeven? En dat we nooit zouden hebben ontdekt dat ze loog?

Igor ging op de bank naast haar zitten:

— Ik begrijp het. En ik begrijp dat ik me als een idioot gedraag als het om Vika gaat. Ze wist altijd hoe ze druk op me kon uitoefenen.

— Dat is geen excuus.

— Ik weet het. Sorry. En… bedankt dat je me ervan weerhield een domme fout te maken.

Larisa pakte zijn hand:

— De volgende keer, voordat je beslissingen neemt die ons beiden aangaan, overleg met mij. Afgesproken?

— Afgesproken.

Buiten maakte de avondstad lawaai. Op de binnenplaats stond de rode Mazda, die meer was dan een vervoermiddel geworden; een symbool dat er grenzen binnen het gezin zijn die niet overschreden mogen worden. En dat je soms bereid moet zijn om die grenzen te verdedigen.

Larisa leunde achterover op de bank en dacht dat haar vijfendertigste verjaardag, zij het een dag vertraagd, toch bijzonder was geworden. Niet alleen vanwege de auto, maar ook omdat ze eindelijk had gezegd wat ze al jaren had moeten zeggen.

Vika had haar verjaardag niet eens gefeliciteerd. Maar Larisa was niet teleurgesteld — sommige relaties zijn beter niet te onderhouden dan onderhouden op een valse basis. En elke ochtend stond de auto op haar te wachten op de binnenplaats, klaar om haar te brengen waar ze moest zijn, zonder rekening te houden met bustijden of de plannen van anderen.