— Sorry, maar jouw cadeau gaat naar mijn zus – zij moet immers een kind vervoeren, — besloot mijn man mijn auto weg te geven, maar zo makkelijk ging dat niet.
Larisa voelde hoe de wereld om haar heen leek stil te staan. De woorden van haar man klonken onwerkelijk, alsof ze ze door dik glas hoorde.
— Herhaal dat, — zei ze zacht.
— Luister, Lar, probeer het goed te begrijpen. Vika zit nu in zo’n situatie…
— Herhaal wat je net zei.
Igor zuchtte en herhaalde het, nu minder zeker:
— Vika krijgt de auto. Zij heeft hem harder nodig.
Larisa stond op van de tafel. Haar handen trilden niet, haar stem klonk rustig, maar vanbinnen kookte alles.
— Begrijpelijk. Dan zal ik jou ook iets vertellen. — Ze leunde tegen de leuning van de stoel. — Als jij van plan bent om het leven van je zusje te regelen, verhuis dan naar haar toe. Uit mijn appartement. Met mijn auto, die jij haar wilde geven.
— Lar, wat…? Ik begrijp het niet…
— Er valt niets te begrijpen. Dit is het appartement van mijn overleden moeder, dat van mij is. En de auto die jij me beloofde, had ook de mijne moeten worden. Als jij vindt dat Vika’s problemen belangrijker zijn dan onze relatie — prima. Maar woon dan bij haar en los haar problemen op.
— Dat meen je niet serieus…
— Ik meen het meer dan serieus. — Larisa keek hem strak aan. — Ik ga scheiden. En dit is geen grap, geen poging om je bang te maken. Ik ben het gewoon zat om op de tweede plaats te staan na je zus.
Igor werd bleek. In al die jaren huwelijk had hij zijn vrouw wel eens moe, verdrietig of geïrriteerd gezien. Maar zo’n ijskoude vastberadenheid in haar stem had hij nog nooit gehoord.
— Larisa, wacht. Laten we praten…
— Er valt niets te bespreken. Jij hebt een beslissing genomen — ik heb de mijne genomen. Je hebt tot vanavond om na te denken wat voor jou belangrijker is.
Ze pakte haar tas en liep naar de deur.
— Waar ga je heen?
— Naar mijn werk. Op mijn verjaardag. Met de bus. Zoals altijd.
De deur klikte zachtjes dicht.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
