“Eerst werd je oud, en nu ben je ook nog ziek! Dat is genoeg, ik vraag een scheiding aan!” riep haar man terwijl hij met irritatie de deur achter zich dichtsloeg. Hij had geen idee hoe erg hij zich vergiste…
Larisa zat aan de keukentafel, de telefoon stevig in haar handen geklemd. De stem aan de andere kant van de lijn had haar zo’n onverwacht nieuws verteld, dat de wereld voor een moment ophield met bestaan. Haar gedachten schoten kriskras door haar hoofd, maar geen enkele vormde zich tot een helder actieplan.
Wat nu? Die vraag bonkte in haar binnenste, maar een antwoord bleef uit. Haar gevoelens met iemand delen was geen optie – Larisa had allang geleerd dat mensen zelden oprecht blij zijn om andermans geluk, en nog minder vaak écht meevoelen bij tegenspoed. Woorden zeggen één ding, maar wat er werkelijk in iemands hart omgaat, weet niemand.
Vroeger kon ze alles aan haar ouders vertellen. Zij waren haar steun en toeverlaat. Maar nu waren ze er niet meer, en Larisa miste hen meer dan ooit. Haar man dan? Vroeger had ze hem vertrouwd, maar de laatste tijd merkte ze dat hij afstandelijker werd. Steeds vaker maakte hij dubbelzinnige opmerkingen over haar leeftijd, liet doorschemeren dat de herfst van haar leven te vroeg was begonnen. Dan weer haalde hij een artikel aan waarin stond dat vrouwen sneller verouderen dan mannen, dan weer verweet hij haar tussen neus en lippen door dat ze minder aandacht aan haar uiterlijk besteedde.
Maar Larisa begreep niet waarin ze veranderd was. Ze ging nog altijd naar de kapper, deed zelf haar manicure na een slechte ervaring in een salon, en koos met zorg stijlvolle kleding uit. Natuurlijk hadden de jaren hun sporen achtergelaten, maar haar man werd toch ook niet jonger?
Andere koppels van hun leeftijd wandelden hand in hand, lachten, maakten plannen. Larisa daarentegen bleef steeds vaker alleen – haar man bleef zogenaamd “langer op het werk”, maar zij begreep maar al te goed dat deze “verblijven” een heel andere reden hadden.
Ze wilde haar twijfels niet delen met haar kinderen. Haar dochter was pas getrouwd en verwachtte een kind, en haar zoon studeerde in een andere stad. Larisa besloot hen niet te belasten. Maar één ding wist ze zeker – ze moest met haar man praten. Hij moest eindelijk zeggen of er nog iets over was van de man op wie ze ooit verliefd was geworden.
’s Avonds ontving ze Oleg met een ernstige blik toen hij thuiskwam van zijn werk.
— Is er iets gebeurd? — vroeg hij verbaasd toen hij haar aankeek.
— Ja, — zei Larisa met een diepe zucht, zoekend naar de juiste woorden. — Ik heb een ongunstige diagnose gekregen. Zeg me eerlijk, als ik hulp nodig heb, blijf jij dan aan mijn zijde?
Oleg werd nerveus.
— Wat voor diagnose?
— Dat is niet belangrijk, — antwoordde ze. — Wat telt, is of jij bij me blijft als het moeilijk wordt.
Haar man zuchtte, wreef over zijn gezicht en ging in de fauteuil zitten.
— Lar… je geeft me eigenlijk een goed moment om iets te zeggen. Ik wilde dit al langer, maar stelde het steeds uit. Ik ga weg. Je bent te vroeg oud geworden, en nu ook nog ziek… Het spijt me, maar ik ben er niet klaar voor om voor je te zorgen. Ik heb nog een heel leven voor me, en dit… zijn problemen. Bovendien heb ik een andere vrouw. Jij redt het wel, dat heb je altijd gedaan.
Hij stond snel op, liep naar de slaapkamer en begon zijn spullen in een tas te stoppen.
— Ik kom later de rest halen. Word beter. Geen wrok, alsjeblieft.
De deur sloeg dicht en Larisa bleef alleen achter. Ze huilde niet. Ze glimlachte alleen vermoeid: “Precies wat ik vermoedde.”
Een paar dagen gingen voorbij. Larisa zat bij het raam en dacht na over wat ze nu moest doen. De telefoon ging. Op het scherm verscheen het nummer van haar zoon.
— Mam, ben je thuis? — klonk Artem opgewekt.
— Natuurlijk, wanneer kom je?
— Dat is juist de verrassing! Ik word voor mijn stage naar onze stad gestuurd! Kun je het geloven?
Larisa lachte.
— Wat een cadeau!
Voor het eerst in lange tijd voelde haar hart zich licht.
Een week later was Artem thuis. Diezelfde avond besloot Larisa met hem te praten.
— Tema, ik heb iets belangrijks ontdekt… — begon ze. — Onlangs belde een notaris mij. Stel je voor: ik bleek niet de biologische dochter van mijn ouders te zijn. Mijn echte moeder had me als baby verlaten en was met een rijke man naar het buitenland vertrokken. Onlangs is ze weduwe geworden en huurde ze een privédetective in om mij te vinden. Maar ze is verongelukt in een vliegtuigongeluk voordat ze me kon bereiken. Nu bieden ze me aan om haar erfenis te accepteren.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
