’s Nachts kroop een ex-gevangene door het raam bij een verlamde oude vrouw, van wie de artsen haar al hadden ‘opgegeven’. En ’s ochtends – voor het eerst in jaren – stond ze op uit bed
Ze woonde op de vierde verdieping, in een oud, verwaarloosd appartement. Oma Luba — zo noemden de buren haar. Vroeger was ze een gerespecteerde lerares. Haar woorden hadden gewicht, ze straalde autoriteit uit. Maar nu… niemand herinnerde zich nog dat zij generaties kinderen in deze buurt had geleerd lezen en schrijven.
De dagen gingen voorbij in stilte. De muren van haar appartement waren als vermoeide getuigen van het verleden: ze herinnerden zich kinderlachjes, kerstliedjes, familievetes. Maar nu kwam er niemand meer langs. Haar zoon, Victor, was naar het buitenland vertrokken. Hij belde één keer via Skype, maar toen Luba het gesprek niet kon beantwoorden, hing hij met een zucht op. Daarna had hij nooit meer geprobeerd contact te zoeken.
Haar dochter, Alona, woonde in dezelfde stad. Maar ze was altijd “te druk”. Ze zei alleen: “Mama, begrijp het nou, mijn gezin gaat voor.” Alsof Luba dat haar hele leven niet had begrepen.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
