Rozstanie z przeszłością
Liza stond bij de deur van haar appartement, haar sleutel stevig in haar hand geklemd, alsof die in haar palm kon oplossen. Van binnen klonken geluiden die niets goeds voorspelden: het rinkelen van servies, het schuiven van meubels en natuurlijk een stem. Diezelfde stem die ze van ver had leren herkennen. Galina Petrovna, haar schoonmoeder, had opnieuw alles in eigen hand genomen.
— Sasjenka, lieverd, breng die commode hier! En dat tapijt… God, wie heeft ooit bedacht om dat neer te leggen? Weg ermee, meteen adem je makkelijker! — commandeerde Galina Petrovna enthousiast, alsof ze niet een vreemd appartement herinrichtte, maar een heel rijk. Liza draaide geruisloos de sleutel om, voorzichtig om haar aanwezigheid niet te verraden. In de gang trof haar chaos: dozen, tassen, oude schoenen en zelfs iemands bontjas, in een hoek gegooid. In de woonkamer deelde haar schoonmoeder, als een generaal op het slagveld, bevelen uit aan twee verhuizers. Alexander, haar man, stond ernaast en knikte alsof hij een heilige plicht vervulde.
— Wat is dit voor circus? — leunde Liza tegen het kozijn, haar stem was kouder dan een februariewind.
— Oh, Lizonka, ben je al terug? — sloeg Galina Petrovna haar handen ineen alsof ze een langverwachte gast begroette. — We zijn gewoon aan het opruimen. Maak je geen zorgen, lieverd!
— Opruimen? — wierp Liza een blik op Alexander. — Sasja, kun jij me uitleggen wat hier aan de hand is?
— Nou… — stamelde Alexander, krabde achter zijn hoofd alsof hij betrapt was op spieken. — Mama heeft problemen. Ze blijft tijdelijk bij ons wonen. Slechts voor een korte tijd.
— Tijdelijk? — kneep Liza haar ogen samen en zette een stap naar voren. — Een dag? Een week? Of ga je me verrassen met ‘een half jaar’?
— Kom op, Liza, dramatisch doen helpt niet! — mengde haar schoonmoeder zich, terwijl ze haar bril rechtzette. — Twee maanden, hooguit drie. Totdat ik mijn zaken op orde heb. Jullie hebben genoeg plek, ik zal geen last zijn.
— Geen last? — gooide Liza haar tas op de grond, haar stem trilde van ingehouden woede. — Heeft iemand mij dat gevraagd? Ben ik nu gewoon toeschouwer in jullie show?
— Waar moet ik dan heen, de straat op? — legde Galina Petrovna haar hand op haar borst, als een slachtoffer van de omstandigheden. — Ik ben geen vreemde, ik ben de moeder van je man!
— Een moeder die beslist hoe ik moet leven? — keek Liza Alexander aan. — Sasja, ben jij hier? Of is dit nu mama’s appartement?
— Liza, begin er niet aan — mompelde hij en keek weg. — Mama zit in de problemen. We zijn familie.
— Familie? — lachte Liza bitter, terwijl iets zich in haar binnenste samenkneep. — Familie is iemand die je respecteert. Niet iemand die je huis binnenstormt met koffers en opdrachten begint uit te delen.
Galina Petrovna snauwde en sloeg haar armen over elkaar.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
