Hoofdstuk 3. De ontmaskering
Een week later begon het onderzoek in het bedrijf.
De geruchten verspreidden zich snel: Gennadiy werd steeds bleker tijdens vergaderingen, de investeerders eisten uitleg, en de medewerkers durfden voor het eerst openlijk vragen te stellen.
Collega’s schreven me in de chat: “Je kunt je niet voorstellen wat hier gebeurt!”
Ik kon het me juist maar al te goed voorstellen.
Op een dag belde een onbekend nummer.
— Olga Nikolaevna? — een schorre mannenstem. — Bemoei u er niet verder mee. Anders krijgt u spijt.
De verbinding werd verbroken.
Mijn man balde zijn vuisten:
— Ze zijn overgestapt op bedreigingen.
Mijn zoon voegde eraan toe:
— Dat betekent dat ze echt bang zijn.
Ik voelde hetzelfde. En besloot het tot het einde door te zetten.
Hoofdstuk 4. Het proces
Na drie maanden begon de rechtszaak.
Ik zat in de zaal tegenover Gennadiy. Zijn ooit zelfverzekerde blik was nu dof, donkere kringen lagen onder zijn ogen.
Zijn advocaten probeerden mij te beschuldigen van “persoonlijke wraak”, van “manipulatie”. Maar telkens sloegen de documenten en de serverkopieën die Dmitriy had aangeleverd hun betoog aan diggelen.
Getuigen uit de medewerkers bevestigden: er waren inderdaad malversaties, geld werd weggesluisd naar offshore, en de “flexibele methodologieën” waren slechts een mooie façade.
Tijdens een zitting barstte Gennadiy uit:
— Als zij er niet was geweest, zou alles hebben gewerkt! Zij heeft het bedrijf vernietigd!
Ik antwoordde kalm:
— Nee, Gena. Het bedrijf is vernietigd door jouw hebzucht.
Die woorden kwamen in het avondnieuws.
Hoofdstuk 5. Een nieuw leven
Het proces duurde een half jaar. Uiteindelijk werd Gennadiy veroordeeld tot een werkelijke gevangenisstraf.
Het bedrijf, zonder leiding, ging over in handen van de investeerders. Veel collega’s stuurden mij dankbare berichten. Dmitriy werd benoemd tot hoofd van de IT-afdeling.
En ik… Ik stond voor een keuze. Ik kon in een ander bedrijf aan de slag. Ik kon gaan doceren. Maar ik besloot anders.
Ik opende mijn eigen kleine bureau voor onafhankelijke financiële expertise. De eerste klanten kwamen bijna meteen — via aanbevelingen. Mensen vertrouwden me, omdat ze wisten: ik zou niet verraad plegen of zwijgen voor eigen gewin.
Het kantoor was bescheiden, maar ik voelde me gelukkig. Voor het eerst in jaren werkte ik niet voor andermans prestige, maar voor waarheid en rechtvaardigheid.
Mijn zoon, die afstudeerde aan de rechtenfaculteit, hielp me met de juridische kant. Mijn man regelde de administratieve zaken. We werden een team — een echt familiebedrijf.
En elke keer wanneer ik een vaas met rode rozen op het bureau zette, herinnerde ik me die dag van mijn ontslag.
Toen leek het alsof alles voorbij was. Maar het bleek pas het begin.
Hoofdstuk 6. Na de storm
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
