Tegen de avond lagen overal een dikke ijslaag. Alles — van bomen tot metalen leuningen — glom als glas. Polina en Barry gingen voorzichtig naar buiten. Ze voelde haar keel schrapen. “Nou, nu we toch buiten zijn — ik ga even naar de apotheek voor iets,” besloot ze.
De apotheek was om de hoek van het volgende huis. Ze bond Barry voorzichtig vast aan het hek van het portiek.
— Blijf hier, Barry. Ik ben zo terug.
De leuningen bij de ingang waren glad, maar ze klom omhoog. Kocht pillen en spray. Toen ze weer naar buiten ging, hoorde ze de apotheker haar iets nageroepen. Polina draaide zich om — gleed uit, viel op het ijs en verloor het bewustzijn.
Gelukkig liep er een man voorbij. Hij raakte haar niet aan, maar ging snel de apotheek in om hulp te halen. De verkoopster belde de ambulance. Terwijl ze wachtten, probeerden ze haar weer bij te brengen.
De hulpverleners waren snel ter plaatse. Polina kwam weer bij bewustzijn in de auto en fluisterde:
— Barry… waar is hij?..
— Wie is dat? — vroeg de arts verbaasd. — Meisje, waarschijnlijk heb je een hersenschudding of een schedel-hersenletsel, en ook een gebroken been. Beweeg niet, blijf rustig liggen.
— Breng me terug naar de apotheek, nu meteen! — eiste ze.
— Ben je helemaal goed bij je hoofd?! — werd de arts boos. — Wij redden hier je leven en jij hebt het over een hond!
— Geef me dan tenminste mijn telefoon. Hij zit in mijn jaszak, — vroeg Polina en wees naar haar jas.
— Alsjeblieft, — zei de arts met tegenzin en gaf hem haar.
Polina bladerde koortsachtig door haar contacten: Katja manicure, Sveta kapster, gasbedrijf… niet goed.
Eindelijk — Maria Petrovna.
— Maria Petrovna, ik… ik ben gevallen. Ze brengen me naar het ziekenhuis… En Barry — hij is vastgebonden bij de apotheek… Ja, om de hoek. Kunt u hem misschien halen? Hij kent niemand anders dan u… Dank u.
De buurvrouw twijfelde of ze over het ijs kon komen. Maar Polina kon niemand anders meer bellen.
Haar moeder was weg. Vlad van werk had nee gezegd: hij had een romantisch diner. Ze belde snikkend verder. Haar handen trilden, haar been deed pijn. Op een gegeven moment keek ze naar het nummer van Vityka Karasyov.
— Vitya… hallo… Ik ben gevallen. Barry is bij de apotheek. Kun je misschien komen?
Hij aarzelde, maar beloofde te komen.
Polina zuchtte zwak. Ze keek naar de arts:
— Sorry. Het is gewoon… hij is daar alleen. En ik ben hier…
Toen ging de telefoon.
— Pol, — het was Vitya, — maar hij kent hem niet. Hij zal niet dichtbij komen.
— Wacht! Ik geef je het nummer van Maria Petrovna — hij kent haar, dus hij zal naar haar toe gaan.
— Genoeg gepraat! We zijn er. Tijd om uit te laden, — glimlachte de arts.
Ziekenhuis, spoedeisende hulp, röntgenfoto’s, gips… De telefoon kreeg ze pas terug op de kamer.
Drie gemiste oproepen — twee van Maria Petrovna, één van Vitya. Polina belde meteen terug.
— Polinka, gelukkig! Hoe gaat het? Alles goed? — vroeg de buurvrouw snel.
— Wacht even, en Barry? — onderbrak Polina.
Er klonk gelach in de telefoon. Toen startte een video.
Op het scherm: Maria Petrovna, Vitya, Vasili Fyodorovich en… dezelfde arts.
— Kijk, Polinochka, dit is het reddingsteam. Terwijl Vasja en ik naar de apotheek liepen, kwam Vityka al aan, en toen kwam Elena Pavlovna, onze dokter.
Gelach. Thee op tafel. De camera draaide — Barry sliep op de bank onder een deken.
— Lena heeft hem onderzocht, alles is goed. Hij maakt het goed.
Polina lachte en huilde. Van opluchting. Omdat er mensen om haar gaven. Het maakt niet uit of het er één, twee of vijf zijn. Het belangrijkste is dat ze er zijn.
En dat… is het echte geluk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
